4 daagjes Alpen

Zondagavond na de verloren WK-finale tegen Spanje in de auto gestapt richting Col de La Madeleine. Om een uurtje of 12 beklommen we deze alpenreus vanaf de kant waar de Tourhelden een dag later zouden afdalen. Eenmaal over de top zochten we een plekkie langs de kant om de auto en de tent neer te zetten. Na bijna 2 km vonden we een top-spot met uitzicht op het dal waar ruim een kilometer van de weg waarover de Tour-karavaan overheen zou trekken goed te zien was. Even na het middaguur stond de tent en zaten we we aan een bak noedels. Ik had me reeds in mn wieleroutfit gehesen want ik wilde de Madeleine graag die dag nog beklimmen. In de Alpen wilde ik eens kijken of ik in staat was een groter verzet rond te krijgen. Gedurende de Marmotte van 2008 heb ik steeds elke klimkilometer op het kleinste verzetje opgetippeld (30x25). Dit met name om de benen te ontzien, bang dat ik was teveel te verzuren en het eind niet te halen. Voor de gouden poging volgend jaar moet ik sneller klimmen, dus een zwaarder verzet gebruiken.

Maandag 12 juni - Col de la Madeleine (26km; 5,9% gem.)
We stonden ongeveer 1.8km onder de top, en aangezien ik tot zaterdag ruim 2 dagen met koorts op bed had gelegen, en al bijna 5 dagen non-stop koppijn had was de voorbereiding niet top, maar toch wilde ik de ruim 26km van de Madeleine vandaag beklimmen. Een paracetamolletje later besloot ik eerste de 1.8km naar de top te fietsen, en als dat een beetje liep, de afdaling in te zetten en en hele klim te doen. Zonder problemen naar de top gereden, en dus begonnen aan de afdaling. Zo kreeg ik al een beetje een beeld wat mij (en de mannen van de Tour morgen) te wachten staat. 7 jaar geleden heb ik de Madeleine eveneens van deze kant beklommen, maar ik kan me er geen cm van herinneren. Wél weet ik mijn tijd nog: 2h07min. En dat werd dus meteen de streeftijd.
Vanaf het begin liep het meteen lekker. Mijn Polar stotterde een beetje, waardoor ik geen snelheid in beeld had, maar daar kan ik best zonder. De eerste 16km zijn nog niet zo stijl, en die gingen danook im precies 1 uur; niet gek. Op de Madeleine staan om de kilometer paaltjes met hoe ver je nog moet, en welk gemiddeld stijgingspercentage de komende kilometer heeft, en dat is welkome informatie. De laatste 10km naar de top gingen niet lekker; kon ik in de eerste 16km nog makkelijk draaien op de 30x21 en soms de 30x19, had ik hier steeds de 30x25 geschakeld. Het voelde behoorlijk als ploeteren, maar ik bleef de pedalen rond krijgen, al was het niet van harte. Toen ik naar m'n gevoel na 2 uur langs onze campeerstek kwam, leunde ik even tegen de auto om Jos aan te spreken. Op de vraag:"hoe gaat het", wilde ik net antwoorden:"slecht!" toen ik op mn Polar zag dat ik 1h47min onderweg was. Daarmee was ik dus nog ruim binnen het 2h07-schema. Dus antwoordde ik "best!" en reed meteen weer weg om de laatste 1.8km uit te fietsen. Op de top bleek dat ik 1h57min had nodig gehad, en dat viel me alles mee. 10 min sneller dan in 2003.
Leerzaam: bij percentages van 7% of lager kan ik best de 23, 21 en soms de 19 schakelen, en kan ik met 16 a 17km per uur klimmen. Bij percentages boven 7% moet ik toch snel een beroep doen op de 30x25, en zakt de snelheid tussen de 12 en 10 km/h.
De cijfertjes:
- afstand: 26 km
- tijd: 1h57min18sec
- gemiddelde snelheid: 13,3 km/h
- gemiddelde cadans: 70
- gemiddelde power: 215 watt
- gemiddelde hartslag: 169 (= 84% van max)
Op dinsdag heb ik niet gefietst. Wél heb ik de mannen van de Tour zien klimmen, en dat was erg indrukwekkend. Zó moet het dus. Wow!

Woensdag 14 juni - Col du Telegraphe (12km; 7,3% gem.)
Nadat we nog een nachtje op onze campeerstek hadden verbleven hebben we al onze spullen in de auto gestopt, en ben ik met de fiets afgedaald naar La Chambre, om mijn weg te vervolgen naar St Michel de Maurienne. Na bijna 45km kwam ik aan de voet van de Telegraphe, en ondanks dat ik onder weg niet echt het gevoel had gehad over goede benen te beschikken, wilde ik toch proberen om mn PR aan te scherpen (1h03min), en bij voorkeur onder het uur te rijden.

De Telegraphe is een fijne klim. Niet zo lang (12km) en lekker tussen de bomen. De eerste paar kilometer ging voor mn gevoel nog niet zo lekker, maar vanaf km 4 ging het erg goed. Zoiets noem je dan "je ritme vinden" denk ik. Op de 30x19 (wat ongeveer overeen komt met de 39x25) kon ik steeds behoorlijk doorfietsen, snelheden van 14 a 15 km/h. De hartslag was steeds rond de 180. Ik haalde zo nu en dan een wielrenner in, en het snelheidsverschil gaf me een lekker gevoel. De laatste km was wel weer behoorlijk stoempen, maar dat moest maar, want voor mn gevoel was ik met een beste tijd bezig. Boven gaf mn teller 57min aan! Een gebalde vuist kon ik niet onderdrukken.
Kort na me kwam een snel ogende renner in Rabo outfit, op dito Giant langsfietsen. Op mijn vraag wat z'n tijd was antwoordde hij, kijkend op zn teller: 39 minuten. Daar had ik even weinig anders op te zeggen dan "wow, nette tijd". Wél dacht ik meteen "die kerel ken ik ergens van". Hij ging op hetzelfde terrasje zitten als wij, en even later schoot het me te binnen: 2 tafeltjes verderop zat de kersverse Nederlands kampioen tijdrijden Jos van Emden! Hij had dus zojuist als training de Telegraphe in een verbluffende tijd afgeraffeld. Daar stak mijn tijd, 18 minuten langer dan die van hem, schril bij af. Awel, hij is prof, en ik een hobbyist in de marge, dus dat mag ook wel.
Ik was echter zeer over mijn tijd te spreken. Ik was in staat geweest steeds een "zwaar" verzet rond te draaien, en de hartslag redelijk onder controle te houden. Later bleek dat ik gemiddeld 233 watt had weggetrapt, en dat is heel redelijk. Een goede test dus. Wél was ik behoorlijk uitgepierd, waardoor ik het oorspronkelijke plan (doorfietsen over de Galibier naar Bourg d'Oissans) al na 3 km na Valloire overboord heb gegooid. In een riviertje heb ik me wat opgefrist en heb me verder naar ons hotel in Bourgh laten rijden. Onderweg, vlak bij Bourgh haalden we Jos van Emden nog in. Hij had wellicht een marmotje als training gedaan vandaag; ach ja, waarom niet.
Na een warme douche de dag geëvalueerd. Goed gefietst. ruim 6 minuten sneller als 2 jaar geleden, dat is procentueel bijna 10%, en dat is dus een aanzienlijke verbetering. Wél was duidelijk dat de conditie natuurlijk nog flink moet worden opgevijzeld, want de manier van klimmen mag dan een dik pr hebben opgeleverd, tijdens de marmotte moet ik dezelfde tijd kunnen fietsen, in combinatie met nog 3 buiten categorie alpen cols. Iets was vandaag absoluut niet tot de mogelijkheden behoorde.
De cijfertjes:
- afstand: 11,9 km
- tijd: 57min02sec
- gemiddelde snelheid: 13,5 km/h
- gemiddelde cadans: 82
- gemiddelde power: 233 watt
- gemiddelde hartslag: 177


Donderdag 15 juni - Alpe d'Huez (13km; 8,1% gem.)
De wekker gezet om half 8 om om even over 8 de fiets op te stappen, en minder als een km later al aan de klim begonnen. Niet ideaal; Net gegeten, en geen warming up, maar we moesten om half 11 het hotel uit, en ik wilde nog kunnen douchen, dus het was niet anders. Ik voelde het pr op de Telegraph van gisteren nog behoorlijk, dus wist snel dat een top-tijd er niet in zou zitten vandaag. Nergens had ik de neiging op te schakelen, ik heb dus steeds op de 30x25 geklommen. Is ook niet gek, want er is geen kilometer onder de 7% stijging. Ik kon wel redelijk rond draaien, maar er was weinig power. Ook kreeg ik de hartslag niet erg omhoog; het bleef steeds ruim onder de 180. Ik kwam uiteindelijk in 1h09min bij het tunneltje en in 1h14min bij de Tour streep; mn 3e tijd ooit, net 2 minuten achter mn pr. Dit was de 7e keer dat ik hem op fietste. Toch wel weer ok om hem eens op te fietsen.
De cijfertjes:
- afstand: 13,2 km
- tijd: 1h14min33sec
- gemiddelde snelheid: 10,7 km/h
- gemiddelde cadans: 71
- gemiddelde power: 217
- gemiddelde hartslag: 172

Het blijft lastig. Een deel is psychologie. Mijn eerste Gazelle had als kleinste verzet 30x23, en daarmee heb ik veel Alpenreuzen beklommen. Mijn huidige fiets heeft als kleinst een 30x25 paraat, en gek genoeg gebruik ik die ook bijna altijd omdat ik hem beschikbaar heb. Op de Alpe heb ik nooit bij willen schakelen, omdat het al zo moeilijk ging. Sneller klimmen zit hem met name in het hebben van meer power zodat je een zwaarder verzet kunt rond krijgen. Gelukkig is dat niet de enige sleutel. Kijk maar naar mannen als Armstrong en Contador, maar ook naar Cancelara. Allemaal mannen die zich een snelle tred hebben eigen gemaakt, en waarmee ze menig prijzen hebben gewonnen. Een combinatie van kracht en souplesse is de norm. En daar moet dus het komend jaar aan gewerkt worden. Ondertussen heb ik een krachttrainingsprogramma van een half jaar opgesteld welke ik van oktober tot maart zal volgen. Twee keer in de week zal ik m et gewichten aan de gang gaan. Zo hoop ik op 2 juli eveneens 280 watt gemiddeld te kunnen wegtrappen, maar dan niet alleen op de Telegraphe, maat ook op de overige hobbels.