Mallorca - dag 4

Na een goed ontbijt weer naar Hotel Taurus Parc gefietst om me bij het Tour-groepje van Max aan te sluiten. Aangezien het voor iedereen de laatste groep-rit is, staat er geen monstertocht op het program. We gaan het binnenland in, en beklimmen vandaag alleen de Randa, een hobbel van 543m midden op het eiland. De rest van de 120km zullen “vlak” zijn richting de zuid-kust.
Als we goed en wel op pad zijn merk ik meteen dat de benen vandaag niet willen. Ik heb de been spieren gisteren nog geprobeerd te masseren met de Born Muscle Relax creme vanuit het FR-pakketje en voelde ze toen flink. Vandaag zit er inderdaad totaal geen jus in de benen, en dat maakt de tocht tot een overlevingsrit waarbij ik mijn benen waar maar kan probeer te ontzien. Dat betekent dus strak in het wiel op de 3e rij, en continue de cadans rond de 100. Vandaag geen kopwerk, en geen rare uitspattingen als het omhoog loopt.

De klim naar Randa begint al na 30km en is erg mooi. Het uitzicht over het hele eiland naar alle richtingen is magnifiek.

Ik kom wel ruim als laatste boven als ik de klim van 5km a 5,4% met slechts 12 km/h gemiddeld af leg. De hartslag is gemiddeld ruim onder de 150 gebleven. Conditioneel is er dus niks aan de hand, maar de benen trekken het vandaag gewoon niet. Het is jammer, maar met het oog op zondag (dan wil ik de Puig Major (de hoogste berg van het eiland met 1432m) beklimmen vanaf zee-nivo) staat vandaag in het teken van herstellen, al is het meer overleven. Ik neem me onderweg ook meteen voor morgen maar een klein vlak ritje te maken met hele lage snelheid; wellicht geef ik de benen rust en ga ik helemaal niet fietsen.
Ondertussen moeten er na de Randa nog wel 70km worden afgelegd. Her en der klagen er meer over vermoeide benen, dus ik voel me niet helemaal de schlemiel. De oudjes van de groep doen vandaag dan ook het kopwerk. Deze heren zijn zo taai dat ze de dagen fietsen achter elkaar probleemloos verteren. Respect. Met hangen en wurgen blijf ik vlak op mijn voorganger zijn wiel hangen, terwijl ik om mijn moeder roep (vrij naar Ducrot). De pauze plaats komt geen kilometer te vroeg, maar ook aan deze pauze komt weer een eind en moet ik me dus weer op mijn fiets hijsen. Daar ik tijdens de pauze aan Max vertel dat het vandaag niet gaat (“ich habe heute keine beine”(?)), geeft een heer op leeftijd uit Gulpen me de tip om me te laten masseren in het hotel. Ik neem me voor deze tip ter harte te nemen, dus als ik met moeite de rest van de 120km heb afgelegd en we weer terug zijn bij Taurus Parc schrijf ik me op de lijst in om om half 5 onder handen te worden genomen. We nuttigen met de groep nog een laatste drankje en praten we na over de prachtige ritten die we gereden hebben. Vandaag overigens toch nog 840 hoogtemeters gepakt, terwijl de gemiddelde snelheid hierbij met 27,5 km/h nog heel respectabel is. Overigens is mijn gemiddelde hartslag vandaag slechts 127. Dus op zich is het een prima duur/herstel rit geweest. Ik zie achteraf op de Polar uitdraai dat we aan het eind op het vals platte rechte stuk naar Arenal nog flink hebben doorgereden. Daar draaide een paar mannen vooraan de gaskraan vol open. We hebben gedurende 2,5km steeds ruim boven de 55 km/h gereden met een piek van 68,3 km/h. Mijn hartslag is daarbij niet eens boven de 165 gekomen.

De massage doet goed. De dienstdoende masseur Dimitri geeft gedurende een goed half uur naast de benen ook de rug en schouders een flinke kraakbeurt. Hij moet hard werken om de knopen in mijn bovenbenen er uit te krijgen. Een heel prettig gevoel is het dan ook niet. Nu maar hopen dat dit helpt om me zondag over de Soller (2x; van beide kanten) en de Puig Major te krijgen op een respectabele manier. Eerst nog even de zaterdag verteren. Morgenochtend slaap ik uit en kijk ik wel of ik uberhaupt nog op de fiets stap.