ploegen door de sneeuw

Vorige week had ik nog de wens uitgesproken om met windstil weer, week zonnetje, een paar graadjes vorst en bij voorkeur een vers laagje sneeuw het bos in te duiken. Toen tijdens het rondje over de Maashorst was het genieten, en dus keek ik erg uit naar een tweede tocht door het witte wonderland op 2e kerstdag. Dit keer stond de route uitgezet door TWC Ons Verzet vanuit Schaijk op het programma. Een thuiswedstrijd over de Maashorst en Herpeduin. Helaas vernam ik op 1e kerstdag dat de club had afgezien van het uitpijlen van een route. Balen. Helemaal omdat de directeur van mijn hoofdsponsor Velux (voor al uw adviezen, ontwerpen, levering, keuren en onderhoud van elektrotechnische installaties tot mechanische ventilatie) vandaag helemaal vanuit het westen des lands naar Oss zou komen om een keertje echt door het bos te kunnen ATB' en.
Ondanks de sneeuwval en de 50-km snelheidslimiet op de snelwegen besloot Dennis toch af te reizen naar Oss. We besloten de vaste route van 26km vanuit Bedaf (Uden) te fietsen. Het weer was top: net een paar graadjes vorst, geen zuchtje wind en een zonnetje dat z'n best deed door de mist te dringen. Ook het verse laagje sneeuw was geregeld, want donderdag was er nog flink wat gevallen. Alleen bleek het daardoor niet alleen nog mooier in het bos, maar werd het ook een nogal ongewoon rondje ATB'en...

Rond half 10 parkeren we de auto bij het startpunt in Bedaf. Na de banden druk te hebben aangepast aan de omstandigheden gaan we al glibberend en glijdend op pad over de weg. Na een paar honderd meter slaan we rechtsaf een fietspad op richting de Bedafse bergen. Hier blijkt meteen dat er wel iets meer sneeuw was gevallen dan "een vers laagje": het is meteen hard werken terwijl het voorwiel je alle kanten op trekt. Eenmaal in het bos blijkt helemaal dat er vandaag geen sprake kan zijn van een hoge gemiddelde snelheid. De sneeuwval van donderdag heeft er voor gezorgd dat er ruim 20cm sneeuw ligt, en aangezien er sindsdien nog nauwelijks enthousiastelingen zoals ons zich in het bos hebben gewaagd, moeten we regelmatig ook echt door 20 cm sneeuw heen ploegen. Met name aan de bosrand, en over de boerenpaden is het bijna onmogelijk om doorheen te komen. Op die paden is de enige houvast een al weer onder gesneeuwd auto spoor van enkele tientallen cm diep. Als je je evenwicht verliest en uit het spoor moet sturen sta je bijna meteen stil in de nog onberoerde diepe laag sneeuw . Als je moet afstappen is het nauwelijks nog mogelijk om weer op gang te komen. Zwaar op de pedalen rossen is de enige manier om er doorheen te komen. Pittig, maar wel erg leuk! Op sommige stukken is de sneeuw door de wind tot kniehoogte opgewaaid, en daar is het helemaal een uitdaging om rijdend doorheen te komen. Door te blijven zitten (druk op het achterwiel) en op een middelzwaar verzet continue druk op de pedalen te houden is het met moeite vol te houden. De weg over de wildbrug is ook een uitdaging doordat ook daar flink veel sneeuw ligt en er, gezien de sporen, nog nauwelijks mensen zijn geweest. De route is overigens goed aangegeven en is best gevarieerd, maar heel veel technische single tracks zitten er niet tussen, en dat is best jammer. Zonder sneeuw is dit denk ik een best snel parcours en door rappe jongens rond het uur af te leggen. Echter vandaag zit dat er niet in. Na 1 uur staat er nog maar net 10 km op mijn teller. Om de 10 km af te leggen heeft me wel bijna 1000 kcal gekost, zo meld mijn Polar mij desgevraagd. Maar het gaat me goed af. Mijn hartslag is eigenlijk nooit boven de 180 gekomen, en de benen geven geen krimp. Nou is het ook wel een interval trip doordat we regelmatig even stoppen (op elkaar wachten, ijs tussen de weigerende SPD-pedaaltjes uitkrabben) waardoor er geen sprake is van continue zware arbeid. Daarnaast heb ik het met mijn 60+ kg een stuk minder zwaar dan Dennis, waarbij er ruim 80kg op z'n achteras leunt.
Heel af en toe kan de snelheid even omhoog als we op een singeltrack onder de bomen terecht komen, alwaar al meerdere fietsers ons voor zijn gegaan, maar dat is slechts sporadisch. Het moeilijkste stuk is een paadje tussen de bomen waar nog geen enkel ander wezen is geweest sinds de sneeuwval van afgelopen week, en waarop wij worden geacht een paar hobbeltjes te slechten. Onze fietsen lijken hier voor een groter deel onder de sneeuw te verdwijnen dan dat ze er bovenuit komen. Ongewoon. Door dit soort paden krijgen we steeds meer problemen met onze SPD clips. Regelmatig moeten we even stoppen om de klompen ijs er tussen uit te peuteren omdat de schoenen er simpelweg niet meer in willen klikken. Hoe dan ook. Het is genieten. Zo rond 11 uur straalt de zon genoeglijk waardoor het plaatje van de dikke laag sneeuw op de bomen nog mooier is. En ook vandaag zie ik een 4-tal reeën voor me over het pad springen. Dit is genieten. Een heel speciale ervaring. Na tweeënhalf uur zijn we weer bijna terug bij de auto als we langs de Bedafse bergen worden geleid. Ik had gehoopt dat de route hier nog overheen zou lopen, maar helaas. Aan de andere kant is het ook weer niet zo heel erg, omdat het er sterreves druk is met kids die gebruik maken van de hoogteverschillen aldaar om vanaf te glijden. Ieder z'n winterpret. We zijn nog even van de route af gereden en hebben geprobeerd naar boven te fietsen, maar om lukraak rond te gaan ploeteren is niet heel erg verantwoord door de aanwezigheid van de vele ongeleide kleuters. Na een tijdje het tafereel te hebben gadegeslagen zijn we verder gereden.
Na 2h44min en 2250 kcal staat de teller op 28,5km. Geen wonderlijk gemiddelde, maar wel een wonderlijke ervaring. We hebben ons erg goed vermaakt, en ik denk ook dat we een goede training hebben afgedraaid. Persoonlijk beviel het me sportief erg goed. Gedurende de 2h44m was er geen verval in vermogen, en ik kon tot het eind aan toe op de grote plaat op de macht door de hoge sneeuw ploegen. Opvallend was het feit dat ik over de trip een gemiddelde hartslag van slechts 150 heb gehad, en dat mijn hartslag nauwelijks boven 180 is geweest. Wat de getalletjes ook zijn, en hoe ik me ook voelde, veel kan ik er niet mee,omdat deze omstandigheden onvergelijkbaar zijn met hardrijden op de weg. Wel geeft het me een goed gevoel, en ben ik nog nieuwsgieriger naar mijn prestaties als ik weer de weg op ga. En dan zal pas halverwege februari zijn. Ik heb ondertussen voor vanaf de 2e week van februari een trainingsschema voor de eerste 8 weken opgesteld, en ik heb er zin in. Tot die tijd zal ik de ingeslagen weg van vorige week handhaven. Dus dinsdag volle bak krachttraining en maximaal spinnen, en vrijdag hetzelfde riedeltje op een iets lager pitje, zodat ik zondags het bos in kan. ZO hoop ik nog een paar mooie ATB tochten mee te pikken deze winter, en bij voorkeur in de sneeuw, want dat heeft toch wel wat.

Cotton eye Joe

Afgelopen vrijdag was de laatste free-spinnig les van het jaar (op kerstavond en oudejaarsavond is Four2go dicht), en dus had Louwie weer iets origineels bedacht. Aangezien we 2 weken geleden nog een ritje in Lombardije hadden gereden (Tacx video via de beamer), was het nu iets heel anders. Louwie had zijn laptop op de beamer aangesloten en had de nummers die hij voor zijn les had uitgekozen voorzien van clips. Louwie kiest sowieso altijd weer originele nummers uit, maar deze keer was het wel erg bijzonder; in ieder geval dusdanig dat we flink werden afgeleid. Hij had 55 minuten aan youtube filmpjes aan elkaar geplakt en er een flink pittige work-out bij bedacht. De meest uiteenlopende clips kwamen voorbij. Van een bijzonder slechte Last Christmas cover, tot een Disney compilatie. Bijzonder fout was een clip van Shakin Stevens, zo fout dat het weer leuk werd. De topper was echter een mix van Rednex hits! Ha, goeie ouwe tijd. Cotton eye Joe, Whish you were here, Old Pop in an Oak, geweldig! Flinke beat en trappen maar. Ik heb met een brede glimlach de les afgewerkt. Wellicht een tip voor mezelf als ik dalijk weer wat vaker op de Tacx in de garage kruip: in plaats van tv te kijken, de laptop voor mijn neus en clips draaien.
In ieder geval heb ik vrijdag een bijzonder vermakelijke spinning les gehad, met dank aan Louwie!

winterpracht

Geef mij een verlaten bos, een paar graden vorst, windstil weer en een waterig zonnetje, en bij voorkeur nog een vers laagje sneeuw, en je maakt me volmaakt gelukkig. Dan is het moeilijk om de ATB aan de haak te laten. Daarom zat ik me al twee dagen te verkneukelen omdat de weersvooruitzichten voor de 45km van Deurne vandaag voor wat mij betreft bijzonder gunstig waren. Helaas was de trip afgelast. Geen idee waarom, maar helaas, geen uitgezette trip dus. Daarom ben ik met Paul een vrij rondje wezen doen rond de Maashorst, want met de omstandigheden zoals die vandaag konden we dat niet aan ons voorbij laten gaan. En wat kan ik zeggen, het was magnifiek. Wat is het bos mooi als er een vers laagje sneeuw is gevallen. En daar mag ik dan met mijn ATB doorheen rijden, geweldig. Maagdelijk witte paadjes, nog onberoerd door andere vroege vogels met een zelfde fascinatie voor deze omstandigheden. Het plaatje werd nog vervolmaakt door een tweetal groepjes reeën die voor ons het pad kruiste. Stil genieten. Poëzie tussen de bomen.
Je vergeet bijna dat je aan het sporten bent. En daar gaat het uiteindelijk ook om. En het ging best aardig. Goed, het was best pittig, de snelheid kwam slechts zelden hoog in de 20 per uur, maar dat is ook niet zo gek als je je door een paar centimeter verse sneeuw moet worstelen. En ook geheel vlekkeloos verliep het niet. Tot twee keer toe kwam ik onzacht met de ondergrond in aanraking. Er staan helaas geen bordjes die waarschuwen voor een laag ijs in een bocht onder de sneeuw. Ook Paul maakte twee schuivers. Gelukkig zonder erg, afgezien van een gekreukt ego.
Na 27km waren we weer terug in Uden. En daar hebben we 1h40min over gedaan. Een gemiddelde snelheid van nog geen 18 in het uur. Ik heb de hartslag redelijk in toom gehouden. Slechts een paar keer ben ik op kop los gegaan en steeg de hartslag even boven de 180, maar met een gemiddelde hartslag van 153 heb ik niet afgezien. De vraag vooraf was of ik kon merken dat ik nu anderhalve maand krachttraining doe. Moeilijk te zeggen. De paar hellingen die erin zaten gingen me makkelijk af, en even aanzetten om mijn voorganger bij te halen was ook geen probleem. Maar omdat de omstandigheden niet echt alledaags waren en omdat ik alweer twee maanden geleden voor het laatste op de ATB heb gezeten kan ik niet makkelijk zeggen of er merkbaar verschil is.
Ik hoop dat de tocht vanuit Schaijk 2e kerstdag niet ook wordt afgelast, want vandaag smaakte naar meer. En aangezien er voorspeld is dat de temperatuur de komende week niet boven 0 zal komen, is er goede kans dat het bos er ook volgende week nog zo mooi bij ligt.

marmotte 2011

Ik was net even aan het surfen op de site van Sportcommunication, en daarop vond ik een inschrijflijst voor alle evenementen voor 2011.
Een beetje knip en plakwerk in excel leerde mij dat er zich reeds 3775 deelnemers voor de Marmotte 2011 hebben aangemeld. De hoeveelste ik daarvan was kan ik niet echterhalen. Feit blijft dat mijn tijd in 2008 goed is voor het tweede startvak. Als ik het me goed kan herineren, dan is het 1e vak bestemd voor startnummers 1 tm 400 en het tweede startvak voor 401 tot 4000. Als dat nog steeds klopt, dan is het wel zeker dat ik in het tweede vak mag starten, en mag ik dus op 2 juli vanaf 7:30h aan de bak. Weer een zorg minder!

Lekker lesje

Eergisteren was het dinsdag, en volgens mijn nieuwe schema mag ik dinsdag los. En zo geschiede. Ik heb heerlijk getraind. Het ging super. Twee uurtjes bezig geweest en ruim 1700 kcal verbrand en een lekker moe maar voldaan gevoel naderhand.

Ik sta overigens sinds vorige week andersom onder het squat rek. Nu sta ik met mijn gezicht naar de spiegel. En het klinkt misschien een beetje narcistisch, maar het is best indrukwekkend om mezelf een squat te zien doen. Er hangt nu 90 kilo aan de bar, en inclusief die barhandel leunt er nu dus 100 kilo op mijn schouders, en dat vind ik voor mijn persoontje best veel. Ach ja... De quadriceps hebben het er maar zwaar mee...

Na ruim 900 kcal tijdens de krachttraining volgde een klein uurtje spinnen a ruim 800 kcal. Met een gemiddelde kcal/min waarde van 16,0 weer een best redelijk pittig lesje. Weer een paar keer gepiekt, maar niet te gek, voornamelijk op souplesse op hoog beenritme.

Nu is het zaak om morgen de training op een iets lager pitje af te werken, en ook de spinles niet te gek te doen, want as zondag staat een ATB-rit van 45km in Deurne op het programma. Ik denk dat dat een zwaar ritje wordt, omdat het flink geregend heeft en nog lang niet alle neerslag is gevallen deze week. Met een temperatuur van vlak onder 0 en honderden andere fietsers voor me zal het wel flink modderworstelen worden. Normaal ben ik niet zo van de modder, maar nu heb ik er gewoon erg veel zin an. Tis alweer veel te lang geleden dat ik door het bos zoefde.

Ook op 2e kerstdag staat ondertussen de rit vanuit Schaijk op het programma, en ook daar heb ik erg veel zin in. Een thuiswedstrijd rond de Herperduin.

toch aanpassen programma

Ik liep al een tijdje te dubben over of mijn keuze om uitsluitend nog maar krachttraining (icm spinnen) te doen gedurende de winter de juiste is. Feit is dat ik tussen de krachttraining- en spinningsessies gewoon geen puf heb om een paar uur dusdanig in te spannen op de fiets dat de training kan doorgaan voor duurtraining. Hoewel, zoals ik in dit blog al vaker heb gemeld, het duurvermogen het belangrijkste is om aan te werken voor de Marmotte 2011, vond ik toch dat ik een keuze moest maken, en dus ben ik nu al 5 weken uitsluitend alleen op dinsdagavond en vrijdagavond ruim 2 uur in de weer om met name aan het vermogen te werken. Het duurwerk staat vanaf eind februari weer prominent op het programma, zo heb ik me telkens voorgehouden.

Aangezien mijn spinning instructeur op vrijdag (Louwie) eveneens voorafgaand aan de spinles die hij geeft aan de gewichten hangt, hebben we het er de afgelopen twee weken zo nu en dan gehad over mijn programma. Hij heeft me nu een paar keer bezig gezien, en vond dat ik niet heel erg goed bezig was. Hij vindt 5 beenoefeningen met maximaal gewicht eigenlijk teveel, zeker in combinatie met een spinningles, waarin ik ook nog eens probeer maximaal te gaan. Gisteren vroeg ik hem wat ik eigenlijk bereik met maximaal spinnen na een krachttrainingsessie. Louwie vindt dat ik daar niet heel erg veel mee bereik daar ik dat twee keer per week doe. Op het antwoord op zijn vraag hoeveel duurtrainingen ik in de week doe zei hij dat hij het onverstandig van mij vond geen duurtrainingen meer te doen tot eind februari. Dat vind ik zelf ook wel, maar ik moet een keuze maken zei ik, gezien het feit dat ik eigenlijk gedurende de hele week met flink verzuurde benen rondloop. Het koste weinig moeite me te overtuigen van het feit dat ik toch moet proberen wekelijks de weg op of het bos in te gaan. Om dat toch te kunnen zonder een krachttraining/spinningsessie van mijn programma te schrappen, stelde hij het volgende voor:
Op dinsdag kan ik ongewijzigd doen wat ik altijd doe. Dus krachttraining, met weinig herhalingen en hoge gewichten, gevolgd door een intensieve spinningles.
Op vrijdag moet ik 2 van de krachttrainingoefeninigen schrappen (blijven over de squat, deathlift en lunges) waarbij ik minder gewichten kies maar meer herhalingen (12). De spinningles die er op volgt moet ik niet maximaal doen, dus de hartslag onder controle houden; zo rond de 80%. Op deze manier zou ik de verzuring in mijn benen niet heel ver doorvoeren, en kan ik dus op zondag (waarschijnlijk) wel het bos in of de weg op en aan het duurvermogen werken.

Elke expert lijkt telkens weer wat anders te zeggen, en ook in de boeken en op internet zijn genoeg tegenstrijdigheden te vinden. Daarom durf ik niet met zekerheid te stellen dat de oplossing van Louwie nu ineens het gouden ei is, maar het klinkt wel goed, en, belangrijker, het voelt ook goed. Ik heb daar nu een dagje over nagedacht en ik denk dat ik dus toch mijn programma ga omgooien nav de tips van Louwie. Niet alleen mis ik het ploeteren in het bos, maar op deze manier kan ik ook zien wat het effect van de krachttraining is op mijn fietsprestaties.
Ik heb gisteren wel alle 5 de beenoefeniningen gedaan, maar bij de spinles heb ik me ingehouden (gem. 13,9 kcal.min.) Aangezien ik dinsdag niet gesport heb (ziek op bed) overweeg ik om morgenochtend weer een eerste ritje in het bos te maken.

Ziek

Beetje balen. Ik had me zo voor genomen om gedurende 4 maanden geen krachttraining- en spinningsessie te missen. Helaas ben ik dindag halverwege de dag naar huis gegaan omdat ik me beroerd voelde. Dat is voor het eerst in de ruim 13 jaar dat ik werk. Ik had nog een beetje de hoop dat een paracetamolletje en 4 uurtjes op bed voldoende was om me weer goed genoeg te voelen om toch om 6 uur richting Four2go te gaan. Nee, dus. Mijn hartslag is rust was ruim boven de 80 en met een temperatuur van 38,7 leek het me wijs af te zien van ruim 2 uur inspannen in de sportschool. Nu maar hopen dat ik er vrijdag weer wel vol tegenaan kan.

INGESCHREVEN!!

Jahoor, 10 minuten geleden was het zover: ik heb me op de site van Sportcommunications ingeschreven voor de Marmotte van 2011! En zojuist ook de bevestiging van mijn inschrijving via Email ontvangen. Binnen een paar dagen krijg ik bericht wat mijn startnummer zal zijn. Ik hoop dat ze mijn vorige uitslag meenemen bij het toewijzen en ik inderdaad een startnummer krijg wat mij recht geeft om in het 2e startvak te kunnen beginnen. Nog even afwachten.
Gisteren kon ik me overigens nog niet inschrijven, en heb ik nog een Email naar de organisatie gestuurd met daarin de vraag per wanneer ik me wil kon inschrijven. Een half uur geleden heb ik op mijn werk de site nog maar eens bezocht en maar weer de "inscription" link aangeklikt. En zie daar: ik kon me nu wel inschrijven. Heb dus meteen al mijn werk uit mijn handen laten vallen en heb de rest van de dag vrij genomen om me thuis snel te kunnen aanmelden. Voor de betaling had ik namelijk mijn Rabobank randomreader nodig, en die had ik niet bij me.
Nu wel opgelucht. Deze horde is genomen. Ik denk dat ik redelijk op tijd was. Een startnummer zal ik wel krijgen, nu nog hopen dat het een beetje laag nummer is. Afwachten.

te veel hooi?

Ik heb alweer ruim anderhalve week niet op de Tacx gezeten. Ik zag er het nut niet meer van in. Als ik de afgelopen maand al op de Tacx plaats nam, dan hield ik het maar heel kort vol. Meer als een uur heb ik eigenlijk nog niet gefietst. En een uur duurtraining is geen training. Een aangezien ik dagelijks naar mijn werk fiets is een half uurtje hersteltraining ook niet echt meer nodig. Dacht ik.

Sinds ik twee wekelijks krachttraining doe, gaan logischerwijs de spinlessen er achteraan ook niet meer zoals ik ze wil. Dat voel ik niet alleen, maar dat kan ik ook zien aan de verbrandde kilocalorieën. Bij het analyseren van de gegevens druk ik de zwaarte van een spinles altijd uit in een gemiddeld aantal kcal per minuut. Mijn Polar berekent het aantal kilocalorieën uit aan de hand van mijn bekende maximale hartslag en het VO2max. Aangezien beide getallen nauwkeurig zijn bepaald tijdens een sportmedisch onderzoek is de berekende waarde wel betrouwbaar. Bij een stevige spinles op vrijdag verbrand ik gemiddeld boven de 16 kcal/min. Deze waarde is berekend over de hele spinles, dus inclusief warming up en cooling down. Op dinsdag is dat meestal iets lager (15 kcal/min) omdat ik dan de RPM les volg, en daarbij zijn de nummers korter, en de pieken lager. Vreemd genoeg merkte ik dat, sinds ik de krachttrainingssessies aan de spinlessen laat voorafgaan, dit andersom is, en ik dus de les op dinsdagavond meer kcal/min verbrand als op vrijdagavond. Afgelopen vrijdag wilde ik weer eens ouderwets knallen; hartslagen van ver boven de 188 had ik al een paar weken niet meer gezien. Vrijdag moest het er dus maar weer eens van komen. Zeker het laatste nummer heb ik alles gegeven. De teller gaf echter aan dat mijn maximale hartslag net 189 was geweest en ik 15,6 kcal/min had verbrand.
Ik werd er een beetje kriegel van dus heb ik de expert maar eens aangesproken. Nadat hij me had aangehoord concludeerde hij dat ik op vrijdag simpel weg nog niet genoeg hersteld ben van de krachttraining en spinles op dinsdag. Op dinsdag heb ik 1 dag herstel meer gehad, en kan ik dus een grotere inspanning aan. De cijfertjes van de laatste paar weken bevestigen dit. Sinds ik krachttraining doe, is het aantal kcal/min op dinsdag structureel hoger als op vrijdag. De krachttrainingssessies in combinatie met de spinlessen zijn (voor mij) dus dusdanig pittig dat mijn lichaam er dus meer dan 3 dagen voor nodig heeft om te herstellen. Verklaart ook een beetje waarom de Tacx-trainingen zo belabberd gaan.

Goed. Na beraad met Louwie zal ik vanaf nu op dinsdag de spinles iets minder heftig af leggen; de hartslag niet boven de 160. Op vrijdag kan ik dan wel volle bak. De hersteltrainingen op woensdag en zondag zijn nog wel steeds zinvol, want beweging is goed voor de spieren. Hersteltrainngen zullen vanaf nu dus ook de enige trainingen zijn die ik op de Tacx doe. Duurtrainingen laat ik dus gedurende de winter voor wat ze zijn. Dat komt wel weer in februari. Ik heb ervoor gekozen om krachttrainingen in de winter te doen en ik vind dat het onverstandig is om nu mijn plan van aanpak om te gooien. Hoewel duurvermogen voor de Marmotte 2011 het belangrijkste is, houd ik me aan mijn plan, en ga ik hier pas in het voorjaar weer aan werken. Of dat een wijze keus is zal ik dus pas in het voorjaar gaan merken als ik weer de weg op ga. Tot die tijd hoop ik dat de krachttraining zorgt voor een substantiële toename van mijn vermogen.

Vanaf dinsdag gaan overigens de gewichten omhoog en het aantal herhalingen naar beneden. Gedurende ongeveer 2 maanden handhaaf ik deze waardes, en de laatste maand gaan het aantal herhalingen en de gewichten juist weer omhoog. dus vanaf halverwege januari tot halverwege februari wordt het echt aanpoten.

Ascorbine zuur

Wat speurwerk op het internet en wat navraag bij mensen met verstand van zaken hebben mij doen besluiten dagelijks een dosis ascorbine zuur in te nemen. Ascorbine zuur is beter bekend onder de naam Vitamine C. Vitamine C is nodig bij de synthese van collageen, de meest voorkomende bouwstof van het menselijk lichaam, en speelt een rol bij het spier metabolisme. Een belangrijk goedje dus om na een krachttrainingssessie snel te herstellen.
Gedurende de evolutie heeft de mens ergens een afslag gemist (samen met mens-apen, cavia's en bepaalde soorten vleermuizen), want het menselijk lichaam is niet in staat zelf vitamine C aan te maken. Dit moet dus via voeding binnen komen. Vitamine C zit in citrusvruchten, maar met name in groentes als broccoli, spruitjes en paprika's. Het lichaam schijnt niet meer dan 200mg te kunnen opnemen. In principe moet een normaal voedingspatroon hier voor kunnen zorgen, maar aangezien ik het zekere voor het onzekere wil nemen zorg ik er dus voor dat ik elke ochtend en avond 500mg inneem. Waarschijnlijk pis ik daarvan dezelfde dag nog 400mg uit, maar op deze manier is de concentratie in het lichaam in ieder geval altijd op nivo. Van Vitamine Cis bekend dat je er meerdere grammen per dag van kan binnen krijgen; teveel kan dus bijna niet.
Naast vitamine C zijn ook eiwitten belangrijk, omdat deze nodig zijn voor spieropbouw. Maar aangezien ik daar dagelijks genoeg van binnen krijg (aangenomen wordt dat 1,5 a 2 g per kg lichaamsgewicht voldoende is), zie ik voorlopig geen noodzaak mijn voorraad artificieel aan te vullen. Eiwitten zitten met name in (kippen)vlees. Dagelijks bij het avondeten een stuk vlees deed ik al, maar als aanvulling eet ik nu dagelijks kipfilet op brood en s'ochtends eet ik dagelijks afwisselend allerlei onbeit producten waarin eiwitten prominent vertegenwoordigd zijn. Quaker en Kellog's zullen goede jaarcijfers tonen denk ik.

Aan de bak

Dinsdag 9 november lag bij Four2go in de dossierkast bij de T mijn trainingsprogramma klaar. Er staan zoals al eerder gezegd maar liefst 14 oefeningen op dus het is best aanpoten. Ik begin met een warming-up op het roei-apparaat. 2 kilometers roeien met een licht oplopende hartslag. Zo worden alle spiergroepen lekker warm. Daarna start ik de sessie met 3x12 squads met 70kg aan de handle-bar. Daarna 3x12 keer de death-lift met 32kg. Hierna is het terug naar de squads, alleen nu met 25kg aan de bar en squatten met 1 been. Deze ervaar ik als bijzonder zwaar. Ik haal het danook maar net 12x. de 2e en 3e serie zijn nog lastiger. Daarna doe ik de step-up met 24kg (ook 3x12), en direct daarna de lunges (eveneens 3x12). Op dit punt ben ik reeds drie kwartier bezig.

Dan zou ik volgens schema een serie arm oefeningen moeten doen, maar deze vind ik niet heel erg leuk, en ik vind ze simpelweg veel te zwaar. Zowel dinsdag als vrijdag heb ik dus 4 arm-oefeningen geschrapt. En ook een buikspieroefening ging van de lijst. Na de benen heb ik nu 2 armspieroefeningen, en een buik- en een rug-spieroefening. In totaal 9 oefeningen dus. Dat red ik net in een uur, en dat vind ik wel genoeg.
Zowel dinsdag als vrijdagavond had ik na het uurtje krachttraining volgens mijn Polar ruim 800 Kcal verbrand; best veel.
In het uurtje spinnen erna verbrand ik een dito hoeveelheid. Dat gaat me overigens een stuk minder makkelijk af als toen ik de krachttraining nog niet deed. Is ook niet zo gek ook. Ik krijg mijn hartslag niet makkelijk meer richting omslagpunt. De benen zijn na de krachttraining al flink uitgeput, waardoor ik de meeste nummers op licht verzet en hoge cadans mee fiets. Bij de klimnummers kan ik de weerstand simpelweg niet meer zo opvoeren dat de hartslag eens flink piekt boven het omslagpunt.
Hoe het ook zij; het lichaam voelt lekker uitgeput en afgemat aan na de sessies, dus volgens mij doe ik het wel goed. Leuk is het in ieder geval wel. Op deze manier zal het overigens niet heel moeilijk zijn het gewicht ook in de winter laag te houden, want met 2x ruim 1600 kcal in de week, en 2x herstel/duurtrainingen op de tacx worden er zo'n 5000 kcal per week verbrand tijdens gerichte inspanningen; het equivalent van wat een volwassen man in 2 volle dagen verbrand.

SPIERPIJN!!!!

Gisteren had ik dan eindelijk mijn afspraak met Wilbert bij Four2go, waarin we het trainingsprogramma voor de komende maanden hebben besproken. Hij deed een voorstel en samen met mijn ideeën kwamen we op een aardig programma. Ik heb al eerder in de krachttraining-materie gedoken, en wat ik vond sprak elkaar een beetje tegen. Het is bekend dat je spieren uit langzame en snelle spiervezels bestaan. De snelle worden aangesproken bij sprints, demarrages, en hele korte klimmetjes; de langzame zijn er voor het lang durende werk. En die laatste zijn dan ook het handigst om te trainen als voorbereiding op de marmotte 2011. Alleen hoe doe je dat? Om je snelle spieren te trainen wordt aangenomen dat je hele zware gewichten moet kiezen, en dus heel weinig herhalingen (ong. 3). Voor de trage spieren moet je veel herhalingen doen (30 a 40). Maar in dat laatste geval kunnen de gebruikte gewichten niet heel zwaar zijn, omdat je anders het hoge aantal herhalingen niet haalt. En juist doordat de gewichten dan niet zwaar zijn, is het rendement niet zo hoog. En dat zou jammer zijn.
Zaak is het zo snel mogelijk je snelle spiervezels uit te putten, zodat de langzamere aan de beurt komen en zwaar werk kunnen gaan verzetten. Daarom adviseert Wilbert me ook te werken met 12 herhalingen.
Hij vertelde me over een wetenschappelijk onderzoek waarbij de prestaties van 3 groepen fietsers zijn gemeten. Een groep die geen krachttraining deed, een groep die krachttraining deed met veel herhalingen (30+) en een groep die krachttraining deed met minder herhalingen (12x). Hieruit bleek dat beide krachttrainingsgroepen zich hadden verbeterd, maar dat de groep met het hoge aantal herhalingen zich maar marginaal had verbeterd. De andere krachttrainingsgroep schoot er significant boven uit. Wetenschappelijk bewezen dus, en daarom kies ik voor 12 herhalingen. In de loopt van de 4 maanden neemt het aantal herhalingen wel iets af naar 8.
Naast het aantal herhalingen moesten we ook weten met welk gewicht ik moet beginnen. Dit hebben we bepaald aan de hand van het repetition maximum (RM). Dit is te bepalen aan de hand van het aantal herhalingen wat je bij een bepaald gewicht maximaal verplaatst krijgt.
Op mijn programma staan een 14-tal oefeningen, en van al die oefeningen hebben we gisteren dus het RM bepaald, en dat was behoorlijk afzien. Na het uurtje was ik dan ook goed afgepeigerd. Van de squat drukte ik bv 70 kg 20x omhoog; een computer model bepaald daaruit dan het RM, net zoals voor alle andere oefeningen. Wilbert moet de resultaten nog verwerken, en dat zie ik dinsdag pas.

Dinsdag had ik bovenstaande kennis nog niet, en was Wilbert niet aanwezig, maar ben ik dus wel aan de slag gegaan in het krachthonk. Met mijn gelimiteerde kennis van de materie heb ik het wellicht iets overdreven, want ik heb overal genoeg gewichten aangehangen, want ik wilde het wel voelen. Gevolg was dat ik bij bijna elk onderdeel na elke serie flink moest herstellen om de volgende serie te starten. Bij de step-ups bv heb ik 28kg gewicht opgepakt. Hierdoor schoot mijn hartslag gedurende de 24 steps (12 voor elk been) richting de 180.
Ik voelde mijn benen wel behoorlijk halverwege maar dat weerhield me er niet van door te gaan. Ik heb ze behoorlijk op hun donder gegeven, en ook in de spinles die erop volgde heb ik niet rustig aan gedaan. Na de les deden mijn benen echt zeer. Eenmaal thuis kon Helen de pijn slechts ten delen weg masseren. Gevolg was dat ik zowel woensdag als donderdag met schreeuwende spierpijn in met name mijn bovenbenen en hamstrings rond moest lopen. Het was donderdag nog dusdanig gevoelig dat ik vreesde dat ik het vrijdagavond nog zou voelen, en het de oefeningen van die avond in de weg zou staan, maar dat viel gelukkig dus mee. Woensdagavond heb ik op de Tacx nog een uurtje hersteltraining gedaan in de garage, en wellicht heeft dat geholpen.
Goed, dinsdag ligt dan eindelijk het echte krachttrainingsprogramma voor de winter voor me klaar en kan het echt beginnen. Als ik het overzicht binnen heb zal ik de details hier posten.

watt/kg

Om een beetje rap een Alpenreus te kunnen beklimmen is het zaak te beschikken over een hoog wattage per kilogram lichaamsgewicht. Het is leuk als je zoals Cancellara ongeveer 400 watt per uur kunt wegtrappen, maar de zwaarte kracht trekt met 80kg toch harder aan hem dan aan bv Pantani, die ongeveer 56kg woog. En met name die zwaartekracht is het probleem tijdens klimmen. Alleen als je bruut veel kracht uit je dijen kunt persen kun je met een hoog gewicht goed de bergen over. Een voorbeeld is Indurain die 510 watt per uur kon wegtrappen (berekend nav zijn werelduurrecord).

Lichte mannen met sterke spieren zijn dus in de bergen spekkoper. Gesink bv scoort met een wattage per kg van 7.2 uitzonderlijk hoog. Andere renners:
Lance Armstring: 6.8 watt/kg
Alberto Contador: 6.8 watt/kg
Cadel Evans: 7.3 watt/kg
Hieronder een staatje van gemiddelde waardes.
6,0 tot 7,0 Watt/kg professioneel wielrenner
5,0 tot 6,0 Watt/kg amateur wielrenner
4,5 tot 5,0 Watt/kg gemiddeld amateur wielrenner
4,0 tot 4,5 Watt/kg degelijke wielertoerist
3,0 tot 4,0 Watt/kg gemiddelde man van 30 jaar.

Uit de resultaten van mijn sportmedisch onderzoek van 2007 bleek mijn wattage per kg 5,1 te zijn (dit lag overigens op 148% van de te verwachtte waarde van een gemiddeld persoon van mijn leeftijd en lengte). Dit is de waarde bij mijn maximale hartslag. Toch is het lastig te vergelijken, omdat de meting op verschillende manieren kan worden uitgevoerd. In mijn geval werd elke minuut het wattage met ongeveer 30 watt opgevoerd. Je kan je voorstellen dat als het wattage met 10 watt per 3 minuten opgevoerd wordt, de test veel langer duurt, en je eerder uitgeput bent, en er dus een lagere eindwaarde uit komt. Andersom lijkt een meting waarbij het wattage per 20 seconde met 50 watt wordt opgevoerd meer op een sprint, en zal de waarde waarschijnlijk hoger uitkomen.
In mijn geval is in het rapport alleen het maximale wattage opgenomen, gemeten bij mijn maximale hartslag. Dat wattage kan ik natuurlijk nooit over een langere periode produceren. Beter is dit uit te drukken als het wattage per kg bij het omslagpunt. Als het wattage lineair zou oplopen met je hartslag zou dat bij mij 315 watt zijn. Aangezien ik in 2007 ten tijde van de test 66kg woog kom ik dan uit op 4,8 watt/kg. Niet wereldschokkend. Als ik echter op mijn streefgewicht van 60kg zou komen, wordt dit 5,2.

Vermogen is dus erg belangrijk. Tijdens mij PR op de Telegraph in juli heb ik gemiddeld 257 gedurende een uur weggetrapt. Is best redelijk, maar als je weet dat de profs tijdens een goede alpen etappe richting 300 komen, gedurende zo'n 5 uur, (gemiddeld, dat is dus inclusief berg-af!), stelt het niet zo veel voor.
Daarom ben ik begonnen met een periode van krachttraining, in de hoop dat ik mijn gemiddeld vermogen kan verhogen en dus rapper de bergen over kom. Deze week heb ik de eerste 2 sessies afgewerkt, en het is best leuk. Wilbert is nu nog druk bezig met het opstellen van het daadwerkelijke 4 maanden plan, waarover we op 5 november afspraken gaan maken. Tot die tijd heeft hij me op 2 opeenvolgende vrijdagavonden reeds ingewerkt in de verschillende oefeningen. Want (kracht)training is leuk, maar als je het fout uitvoert kan het averechts werken.
Ik doe de oefeningen in 12-voud, en herhaal dat 3 maal. Elke oefening doe ik dus 3x12 keer. Tussen elk blokje wacht ik ongeveer 1 minuut, of zolang als het nodig is om mijn hartslag weer op een acceptabel niveau te krijgen. Voor wat betreft de gekozen gewichten is het nog een beetje zoeken. Het doel is om in de loop van de komende periode de hoeveelheid gewicht toe te laten nemen en het aantal herhalingen af te laten nemen tot 6x, zodanig dat ik deze ook nog maar net 6x gedaan krijg.
In eerste instantie was ik van plan om op dinsdagavond volle bak te gaan, en op vrijdagavond iets minder zwaar, zodanig dat ik op zondag ook nog een leuk stukje kon ATB'en. Wilbert vindt echter dat ik elke krachttrainingssessie volle bak moet gaan voor het hoogste rendement. Daardoor is het nu dus wat mij betreft duidelijk dat mijn conditie en zeker het duurvermogen niet zal toenemen, omdat ik weinig echte duurtraining meer zal ondernemen. Als ik al op de ATB of racefiets stap is het voor herstel. In de praktijk zal het er dus op neer komen dat ik elke woensdagavond en ergens in het weekend 2h op de tacx stap met een maximale hartslag van 140. In het weekend kan ik natuurlijk ook 2 uurtjes de weg of het bos in, maar dat zullen dan geen lange tochten hoog in D1 of D2 worden.

Ondertussen heb ik best wel redelijke zorgen over mijn huidige conditie. De keren dat ik de afgelopen periode op de Tacx heb gefietst gingen werkelijk bedroevend, en vooral het laatste "bagger"-rondje heeft me wel bezig gehouden. Ik heb de Polar-uitdraai van die rit langduring vergeleken met ritten uit het vorige jaar, en ik wordt er moedeloos van. Eind vorig jaar reed ik een aantal ritten van rond de 100km inclusief een paar hobbels in en rond Groesbeek. Deze ritten kwamen telkens uit op een gemiddelde snelheid van rond de 30; iets waarvan ik nu vermoed dat ik er absoluut niet toe in staat ben. Als ik nu op de Tacx stap geven mijn benen na een half uurtje al aan dat het niet van harte gaat, en dan zit mijn hartslag nog maar net in D1. De geplande 2 uur op de Tacx met hartslag rond 140 is me tot op heden nog niet gelukt. Telkens was ik het al heel snel zat. En ik kan het niet verklaren. De wattages in beeld zijn ruim onder de 200, dus echt aan het stampen ben ik niet. Goed, het totaal aantal kilometers op de fiets vanaf 1 juli natuurlijk ook bedroevend, dus misschien is het ook wel logisch.
Daar tegenover staat dat de 2 spinlessen op dinsdag- en vrijdagavond onverminderd lekker gaan, maar dat is toch anders dan op de weg kilometers maken. Het houdt me behoorlijk bezig. De enige houvast die ik heb is het feit dat ik vorig jaar tussen februari en juni helemaal niets aan sport heb gedaan (alle tijd ging in het aanpassen van de woning voor de komst van de 2e koter), waarna mijn conditie dus naar een diepte punt was gezakt. Op de dinsdag met de mannen heb ik daardoor in mei 2 avonden achter elkaar zelfs moeten lossen op de dijk bij Lithoijen; iets wat me in alle 7 jaar ervoor nog nooit was overkomen. Daarna heb ik in juni en augustus regelmatig lange duurritten gemaakt , geen dinsdagrit met de mannen gemist, en elke vrijdag een lesje gespind. Dat zorgde ervoor dat mijn conditie eind september beter was dan ooit en ik met name in oktober kon oogsten. Op de wielerbaan in Alkmaar op 1 oktober zette ik een dik pr op de 250m sprint (16,43sec) en ook de afvalrace ging me opvallend gemakkelijk af. De hele maand oktober heb ik ATB'ritten gereden met gemiddelden waar ik voorheen nooit bij in de buurt kwam. Ik hoop dus dat, als ik vanaf februari echt de weg op ga en flink ga trainen op conditie en duurvermogen, dat dat snel weer op nivo zal zijn. Erg zelfverzekerd ben ik niet meer, dus een lichte twijfel over de mogelijkheid van goud op zaterdag 2 juli maakt zich zo nu en dan meester. We zullen zien...

De Alpe d'Huez in 35 minuten!

Na een klein kwartiertje warm rijden fietsen we langs de rotonde in Bourg d'Oisans richting Alpe d'Huez. We fietsen met een groepje en we blijven vandaag bij elkaar. Ik rijd aan kop van het groepje en wil voor niemand onder doen. Eenmaal voorbij het bruggetje kromt de weg naar links en begint het. Ik ga nergens inhouden en dus is het meteen staand op de pedalen, het hele stuk tot aan de eerste bocht. In de bocht gaat er een tandje af, en gaat het beentempo even omhoog. Tegen de twaalf procent is het hier nu. Zittend op de pedalen, concentreren op de cadans. Ik kijk om me heen; iedereen heeft het meteen zwaar. De eerste paar kilometers zijn het steilst weet ik. In elke bocht gaan we staan, schakelen we een paar tandjes terug, en gaat het beentempo omhoog. Meteen na de bocht is het weer terug in het zadel en zittend de juiste cadans vinden. Daar waar de weg meer dan 10 procent helt gaan we weer staan op de pedalen, er voor zorgend dat de cadans gelijk blijft.
In la Garde zakt het stijgingspercentage weer naar 6 procent en gaat het been tempo iets omhoog. We halen een groepje stakkers in alsof ze stil staan. De fietser naast me heeft het niet makkelijk; daar waar we met z'n allen staand aan het volgende, wat steilere stuk beginnen, zakt hij al snel terug in z'n zadel. Staan-zitten-staan-zitten. Zo gaat het een paar minuten door. Onverminderd hard geselen we de pedalen. De hartslag is steeds ruim in de 180 bpm, vlak tegen het omslagpunt. Zou de rest om me heen ook zo stuk zitten vraag ik me af?
Het is wel genieten hier, en het is een feest van herkenning. Het blijft een pracht klim om te zien. De weg en alles wat er omheen te zien is probeer ik te gebruiken om mijn aandacht van de pijn in de benen te verleggen.
Ik zie het bordje Huez d'Oisans vorbij komen. het is hier weer erg stijl. De benen kermen onder de weerstand en het tempo. Niet zeuren, vol houden. Iedereen om me heen blijft nu op de pedalen staan, ook al is het stijgingspercentage nu 12%. Ik kan dus niet achter blijven. Auw-auw, de benen doen zeer. Duwen en trekken aan de pedalen, dan weer zittend dan weer staand. Als we staan joggen we zo nu en dan en danseuse a Alberto Contador, losjes met een rechte rug en de handen boven op het stuur.
Dan volgt het bordje Alpe d'Huez. Vanaf hier nog ruim 3km tot de finish streep weet ik, maar dan komen nog een paar nasty steile stukken. Vandaag staat de fotograaf van Photo Breton overigens niet op zijn plek. Jammer. Als de weg 180 graden naar rechts draait komen we op het laatste steile stuk. Hier is het weer staand met een cadans van rond de 75 zwaar op de pedalen. Ik sjor aan m'n stuur, en mijn rug stribbelt tegen. Nog een stukje. Gelukkig vlakt het vlak voor het tunneltje af, en kan de druk weer iets van de benen en het tempo omhoog, maar we zijn er nog niet, nog een paar minuutjes. Die laatste paar minuten zijn echter best pittig als de hele groep op de pedalen gaat staan en het tempo verhoogd. De hartslag is nou al ruim 25 minuten boven de 180 en ik verlang nu wel naar de Tour-streep.
Ik zie de kabelbaan waar we onderdoor moeten al in beeld komen, en kort erna slaan we rechtsaf om via de rotonde aan het voorlaatste rechte stuk te beginnen. Iedereen perst er na de laatste bocht naar links nog een sprint uit, en hoewel de benen schreeuwen om rust doe ik toch mee. Dan passeren we eindelijk de streep en kan ik terug zaken in mijn zadel. Wow. De Alpe d'Huez in 35 minuten beklommen! Geweldig.
Als mijn hartslag snel zakt (met gemiddeld ongeveer anderhalve hartslag per seconde) kijk ik om me heen. Iedereen hangt happend naar adem over z'n spinnigbike en Louwie zet de beamer uit....

Bagger

Ik heb de veld tour tocht vanuit Escharen aan me voorbij laten gaan, omdat daar veel lange stukken langs polderslootjes en weilanden tussen zitten en maar weinig bos. Ben in plaats daarvan op de racefiets gestapt met als doel 100+ km op de teller te zetten. Ik wilde naar Groesbeek om een paar heuveltjes te slechten. Vorig jaar aan het eind van de zomer was ik redelijk in vorm en kwam ik de heuvels redelijk rap op. Ik kan me herinneren dat ik zelfs Niels uit het wiel reed op de 1.5km lange klim (a 4%) naar Tivoli bij Berg en Dal. Op het buitenblad reed ik daar ruim boven de 25km per uur gemiddeld omhoog en kwam ver voor de rest boven. Om te zien hoe het gesteld is met de conditie besloot ik dus richting Berg en Dal te rijden om te zien hoe ik nu boven zou kunnen komen. Helaas liep het anders en ben ik nog voor Groesbeek afgedraaid en weer naar huis gefietst.
Om 10 uur sochtends vertrokken terwijl mijn teller 2.3 graden boven 0 aangeeft. Best fris dus. Ik was vol goede moed, maar het liep niet. Het ging simpelweg bagger. Ik kwam nauwelijks vooruit. Goed, de wind was uit het oosten, en ik reed dus de eerste 30km op de dijk met tegenwind, maar dat kan niet alles verklaren. De benen gaven gewoon niet thuis. Richting Groesbeek steeds de hartslag onder de 160 gehouden en de cadans boven de 100. Met die combinatie kwam ik niet verder als 28 per uur. Redelijk bedroevend.

Het is trouwens geen pretje om in deze periode in de polder met de racefiets rond te rijden. Vele boeren besluiten in oktober hun waren van het land te halen wat voor veel met modder bedekte wegen zorgt. Op de Berghemseweg richting Haren was er tot overmaat van ramp ergens een lek in een dijk geslagen of zoiets, wat voor een leuke laag slik zorgde. Eenmaal in de modder was er geen weg terug. In no time zat ik helemaal onder. Het wit van mijn fiets was niet meer te herkennen, en mijn benen waren helemaal bruin. Fijn.
Kort erna reed ik over een pad waar de vele brokken klei reeds waren opgedroogd waardoor ik me op een soort teststrook van een schokdemper fabrikant waande. Fijn. Eenmaal op de dijk bij Overlangel ging ik er vanuit dat dat wel achter de rug was. Helaas. Op het stuk dijk aan de noordkant van de Maas van Grave naar Heumen waren de plaatselijke boeren bezig met het rooien van mais wat zorgde voor een verse laag bagger op m'n weg. Fijn. De veldtoertocht vanuit Escharen zal er niet voor onder gedaan hebben...
Awel, er stond een mooi zonnetje, en ik zat op de fiets. Niet zeuren dacht ik. Maar genieten was er niet bij. Mijn snelheidmeter gaf nog steeds bedroevende waardes aan van onder de 30 per uur, en de benen gaven reeds aan dat daar weinig verandering in zou komen.

In Heumen heb ik staand op het buitenblad getracht volle bak het viaduct te slechten, zoals ik vorig jaar altijd deed als ik hier reed, maar zondag was het huilen met de pet op. Halverwege moest ik me alweer in het zadel laten zakken doordat de benen het opgaven, terwijl de hartslag nog maar net 185 was.
Het klimmetje naar Groesbeek wat niet zo lang is en doorgaans op het buitenblad met 30 per uur kan was de druppel. Nog ruim voor het eind waren de benen al verzuurd en zakte de snelheid onder de 30. Dit had geen zin vond ik, dus ik ben nog voor de top omgedraaid en huiswaarts gekeerd. Op de dijk had ik nu meewind, dus hoopte ik nog op een opleving waardoor ik de terugweg met ruim in de 30 gemiddeld zou afleggen, maar ook dat was teveel gevraagd voor mijn benen. Ben dus maar zonder pretenties rechtstreeks naar huis geboemeld.... af en toe slalommend tussen de modderkluiten... Fijn. Ik kwam uiteindelijk thuis na precies 80km met een gemiddelde van net geen 28 per uur... bagger. Als beloning mocht ik nog een kwartiertje uittrekken om mijn fiets schoon te maken. Fijn...

Zit me nu wel af te vragen waarom het nou zo belabberd ging. De uitdraai van Polar gaf aan dat ik gemiddeld 211 watt heb weggetrapt, en dat is toch heel behoorlijk. De duurritten van de afgelopen maanden hebben allemaal gemiddeld waardes van onder de 180 watt. Is dus toch een beetje vreemd. De wind was zondag best aanzienlijk, maar toch... Eens goed over nadenken...

Op de Tacx

Woensdagavond stond een wekelijkse training op de Tacx op het programma. De garage is ingericht; ik heb een tv'tje opgehangen, en ik het het eerste seizoen van 24 van een collega geleend, dus ik kan heel wat uurtjes door brengen op de Tacx Flow. Voor de eerste keer maar een uurtje rond gerapt. Even bekeken hoe het beviel. Ik denk wel dat het goed gaat komen. Saai is het wel, zeker als ik er slechts duurtrainingen doe, maar ik denk dat het de basis ten goede komt als ik 2x per week gedurende een wat langere periode op de fiets zit. In het weekend is dat in het bos of op de weg, en doordeweeks dus in de garage op de Tacx.

Afspraak 5 november

Op dinsdag na de ATB trip bij Gemert weer naar Four2Go gegaan voor een uurtje spinnen. Ik had verwacht dat ik de trip nog behoorlijk in de beentjes zou voelen, maar dat viel alles mee. De les gewoon normaal doorstaan. Ik heb wel eens zwaardere lessen gehad (gemiddelde hartslag 159, 780 kcal in 50 min) maar toch viel het me niet tegen.
Na de les zag ik WIlbert (personal coach) staan. Hij vertelde me dat hij er vrijdag de 15e weer niet zou zijn, en dat ik dus pas vrijdag de 22e door hem zal worden voorgelicht over wat te doen op welke apparaten, en zodoende al aan de slag kan met de krachttraining. Weer een week later dus. Helaas.
Wél heb ik nu een afspraak staan op vrijdag 5 november om het daadwerkelijke training schema op te stellen. Alles is dan gereed om met behulp van computer programma's een degelijk schema op te stellen, gericht op mijn doelen. Zal dus effectief een maand later beginnen dan geplanned, maar hopelijk is de training nu effectiever dan als ik op eigen houtje vanaf begin oktober aan de slag was gegaan, waardoor ik niet denk iets mis te lopen in de voorbereiding op de Marmotte 2011.

Ruben op de fiets

Ruben heeft eigenlijk nooit met zijwieltjes gefietst. Is direct van de looptfiets overgestapt op de gewone fiets. En, zie daar, de nieuwe Mark Cavendish

Genieten vanuit Gemert

Pas om 7h35 worden Helen en ik wakker als Ruben de slaapkamer binnen komt. Ik had de wekker niet gezet, omdat ik er vanuit ging dat Carmen ons wel wakker zou maken zo rond 7 uur. Om uiterlijk half 9 wilde we in de auto zitten, zodat ik rond 9 uur bij Fitland in Gemert kon zijn om te starten aan de 52 van Gemert, uitgezet door fietsclub ATBeasts. Het was dus even hectisch om in die korte tijd de kinderen en onszelf aan te kleden, te ontbijten en alles in de auto te krijgen, maar om 8h15 waren we dan toch onderweg. Ruim voor 9 uur zette Helen me af bij Fitland, en zelf reed ze door met de kids naar haar ouders in Helmond. Ik prijs mezelf erg gelukkig dat Helen zich telkens aan wil passen aan al mijn fiets fratsen. Ik besef dat dat geheel niet vanzelfsprekend is. Ook doordeweeks neemt ze alleen meerdere keren de zorg voor de kids op haar als ik tijdens etenstijd, of als de kinderen naar bed moeten niet thuis ben maar op de fiets zit. Ik ben haar daar erg dankbaar voor, want zonder haar zou ik nooit zo kunnen trainen voor de Marmotte en is een gouden poging dus sowieso uitgesloten.

Voor 4 euro mag ik deelnemen aan de tocht en ik betaal dat bedrag graag voor wat er op het menu staat. Ik heb eerder de trip van de ATBeasts gereden en ik vind het een feest. Er zitten wel veel kilometers asfalt tussen, maar de combinatie met zeer technische single tracks en rechte asfalt wegen bevalt mij prima. De single tracks zijn van grote schoonheid, zeer kronkelend maar zeer goed te berijden. Af en toe een recht stuk asfalt alwaar de snelheid omhoog kan vind ik dan best prettig.
Ik had niet echt een vooropgezet plan, maar wel wilde ik de tocht met vorig jaar kunnen vergelijken. Ik reed de 52km toen net onder de 25 km/h gemiddeld. Tot de pauze bij 32 km had ik toen aardig doorgereden achter een rap groepje, en na de pauze heb ik op alle rechte stukken de snelheid goed hoog gehouden.
Ik wist niet of ik zondag op een zelfde manier zou kunnen rijden, omdat ik niet goed weet waar ik sta gezien mijn huidige conditie, dus ik wist ook niet precies hoe ik de tocht zou indelen. Ik zou wel zien hoe het zou gaan lopen.
De eerste 5km over (land)wegen heb ik rustig ingereden waarbij de hartslag niet boven de 140 is gekomen. Eenmaal in het bos was het zoeken naar een geschikte groep. Het duurde een kilometer of 5 voordat ik die gevonden had. De eerste club waar ik achter zat reed best lekker door op de rechte stukken, maar eenmaal op de single tracks in het bos ging het me niet hard genoeg; er werd mij te vaak geremd. Toen ik eenmaal werd ingehaald door een kerel die wel lekker door reed ben ik achter hem aangegaan. Na een paar kilometer hadden we de hele groep ingehaald. Hiervoor moest ik een paar keer diep in de buidel tasten om op de korte momenten dat het mogelijk was voorgangers in te halen door een flinke versnelling in te zetten. De hartslag schiet hierbij zo nu en dan richting het omslagpunt. De conditie is het probleem niet op dit soort tochten weet ik, maar het is zaak om de benen zoveel mogelijk te ontzien. Het regelmatig hard aanzetten zorgt steeds voor lichte verzuring en dat ga je uiteindelijk wel een keer merken. Steeds kiest ik dus voor een zo klein mogelijk verzetje om de verzuring uit te stellen.
Tot aan de pauzeplaats na 32km herken ik veel stuken en volgens mij rijd ik een identieke route als vorig jaar, en dat bevalt me wel, want daardoor kan ik mijn prestatie perfect vergelijken met vorig jaar.
Op de pauze plaats is het druk, dus ik blijf er niet lang. Ik ben er na 1h21min wat neerkomt op 25,4 km/h gemiddeld. Later lees ik uit dat ik 2m30sec sneller ben als vorig jaar. Mijn gemiddelde hartslag is wel fors met 170.
Na 7 minuten, 2 energiedrankjes en 2 plakken ontbijtkoek spring ik weer op de fiets. Ik had gezien dat er al een tijdje niet zoveel fietsers waren opgestapt, dus ik had weinig mensen voor me. En daar was het me om te doen, omdat het technische stuk in Stippelberg nog moet komen. Aangezien dat zeer smalle paadjes zijn is er kilometers lang geen enkele mogelijkheid om in te halen, en het is juist daar een enorme kick om zo snel mogelijk doorheen te fietsen. Het zijn zulke mooie paadjes dat je het idee hebt alsof je door een bobsleebaan aan het fietsen bent. Je kunt geen 5 meter vooruit kijken door de vele hairpin-achtige bochten. De bochtjes liggen allemaal in een kom waardoor je er (voor je gevoel) snoeihard doorheen kunt. Goed de bocht doorkijken en van je rem afblijven is het devies om de snelheid hoog te houden.
Zo ver is het echter nog niet weet ik. Eerst volgen er nog een aantal lange stukken over asfalt. Vlak na de pauzeplaats, nadat ik het stukje bos waarin ik aan paar pittige zandheuveltjes krijg voorgeschoteld uit kom, haal ik op het asfalt een kerel in op een nagelnieuwe (of gewoon erg schone) Cannondale. Ik rijd hem voorbij met ongeveer 34 per uur. Hij haakt aan, maar na een tijdje neemt hij over. Kort voordat we het bos weer ingaan neem ik weer van hem over, want ik wil niemand voor me hebben als het klapstuk nadert. Eenmaal op het stuk geef ik goed gas. Het loopt soms niet helemaal vlekkeloos. maar het rijd wel redelijk door. Als ik de kans krijg om snel een blik op mijn teller te werpen zie ik snelheden van ruim in de 20 per uur. Dat is snel genoeg om de Cannondale man langzaam kwijt te spelen. Het is nu echt genieten. Er rijdt niemand voor me en het lijkt dus alsof ik de enige fietser ben in het bos en ik kan het lange technische stuk helemaal los en word daar erg vrolijk van. Had ik zo'n bos met dito pad maar in mijn achtertuin liggen...
Je kunt hier je aandacht geen moment laten verslappen. De bochten volgen elkaar in een enorm rap tempo op waardoor je gewoon niet de tijd krijgt om om je heen te kijken, mijn blik is steeds slechts enkele meters voor mijn voorwiel op de grond gericht. Bomen, struiken, takken, hoge grassprieten schieten vlak langs me voorbij waardoor de sensatie van de hoge snelheid nog sterker is. Een paar keer vergaloppeer ik me bijna in een bocht en moet ik ingrijpen waarna ik weer meteen flink aanzet omdat ik de Cannondale man ruim voor wil blijven, waarom weet ik eigenlijk niet. Er volgt een leuk stuk tussen dunne kale dennenboompjes die heel dicht langs het paadje staan; net breed genoeg om mijn stuur doorheen te manoeuvreren. Eén foute stuurbeweging en ik haak in zo'n boompje en een flinke valpartij is niet meer te voorkomen. gelukkig komt het niet zo ver en slalom ik er soepel omheen, nog steeds schier alleen in het bos. Ik kies echter op een gegeven moment voor de verkeerde kant omdat ik de bewegwijzering weer eens door elkaar haal (wie heeft toch ooit bedacht dat Geel naar Rechts is en Rood naar Links), iets wat me zondag meerdere keren is overkomen. Als ik mijn fout heb rechtgezet zit de Cannondale man weer vlak achter me. Kort erna rijden we weer op een stuk asfalt en blijft hij weer in mijn wiel als ik weer ruim boven de 30 per uur rijd. Bij een splitsing let ik weer eens niet goed op en mis de bewegwijzering naar rechts bijna waardoor de Cannondale man me binnendoor passeert en de kop dus weer over neemt. Hij rijd op het boerenland pad goed door. Ik voel de beentjes nu behoorlijk (ik ben al 45 km onderweg), maar ik wil graag bij hem blijven dus probeer het gevoel te negeren en zet gewoon aan om in zijn wiel te komen. We rijden het bos weer in en nu volgt er nog een erg leuk stuk single track. Niet zo technisch als het klapstuk, dus het nodigt uit om er flink rap doorheen te gaan, alleen zijn we ingelopen op een groepje mannen die helaas niet zo snel gaan waardoor de snelheid gedurende 3 km niet boven de 17 km/h komt.
Als de kans zich opeens voor doet schiet mijn Cannondale kompaan er langs en ik ga in zijn wiel mee. De rest van de trip heb ik het eigenlijk best moeilijk om zijn wiel te houden, maar het is niet ver meer, dus ik geef niet op. De laatste 1.5 km gaan over een zanderig landpad en mijnheer Cannondale besluit hier met 34 per uur overheen te rossen. Ik weet dat het nog maar een klein stukje is, want ook de tocht na de pauze is tot dat moment identiek aan dat van vorig jaar, dus ik houd het nog wel even vol. Ik ben echter wel blij als ik het bordje Gemert langs fiets, want dat is het eind punt. De Cannondale fietser kijkt achterom en verzucht "zo, dat zit er weer op". Ja, denk ik. Jammer. ik blijf het een erg leuke combinatie tocht vinden. De benen zijn echter behoorlijk uitgepierd en nog een aantal kilometers onverhard op de pedalen trek ik niet meer.
De 10 km naar Helmond over de weg gaan niet rap meer. Met 25 per uur boemel ik naar mijn schoonouders. Het is nu wel op. Kwa energie niet, maar de benen hebben het wel gezien.

Eenmaal weer thuis achter de laptop kon ik de trip vergelijken met vorig jaar. Ik was in totaal net 3 minuten sneller en heb met een gemiddelde snelheid van 24,6 km/h de in totaal volgens mijn teller 53km afgelegd.
Het stemt me niet ontevreden. Ik kan niet goed meer herinneren hoe ik er vorig jaar na de trip aan toe was, maar volgens mij niet heel veel beter. Kwa duurvermogen en inhoud zit het wel redelijk denk ik. Ik heb gedurende 2h en 10 minuten (excl. pauze) continu flink kunnen aanzetten en doortrekken zonder energie tekort. En ook daarna was het niet helemaal op, alleen de beenspieren waren niet meer in staat de pedalen rap rond te krijgen.
Ik denk dat als ik de winter zo door kan komen, met elke week een duurrit, de basis voor aanvang van het 20 weekse trainingsschema voor de Marmotte 2011 wel goed zal zijn. Afwachten.

Ohja, weer bij mijn schoonouders weer de kans gegrepen om op de weegschaal te staan: 61,5 kg. Niet gek.

Krachttraining??

Vorige week 2x op de spinningbike gezeten bij Four2go. Zoals eerder gemeld was het idee om vanaf begin oktober 2x per week krachttraining vooraf te laten gaan aan een uurtje spinnen. Aangezien ik niet lukraak aan de apparaten wilde gaan sjorren en aangezien ik in het vooruitzicht werd gesteld te gaan samenwerken met een personal coach had ik het een week uitgesteld omdat ik vrijdag de 8e avonds met Wilbert het een en ander zou gaan bepraten. Dit vooruitlopend op de daadwerkelijke samenwerking vanaf begin november als alle computersoftware is aangeschaft en werkt. Ook moeten de kantoren nog worden ingericht zodat er in alle rust met de coach kan worden gewerkt aan een passend trainingsschema. Vrijdag zouden we alvast het een en ander of the record bespreken, zodat ik de maand oktober alvast aan de slag kon. Helaas was Wilbert echter vergeten dat hij de 8e zou zijn verhinderd, waardoor ik hem dus pas as vrijdag zal zien. Tot die tijd dus nog even geen krachttraining.

Tussen het spinnen op dinsdag en vrijdag in heb ik woensdag wederom ruim 2 uur op de ATB door de Herperduin gefietst met Niels als gids. Het was weer een prachtige avond dus het was weer genieten. Qua inspanning was een kopie van de week ervoor. Geen enkel verval en dus weer probleemloos 45km op de teller gezet. Het was een mooie generale voor de ATB toch van zondag de 10e vanuit Gemert. Ik had er zin an. Daarvoor heb ik dus vrijdag tijdens de spinles rustig aan gedaan, want ik wilde er behoorlijk tegenaan gaan zondag.

personal trainings coach!

Donderdag berichtte ik nog dat ik er een hard hoofd in had dat de fitnessapparatuur op tijd bij Four2Go geïnstalleerd zou zijn. Vandaag was echter de pre-opening en zouden het spin-lokaal, de beide andere zalen en de grote fitnesszaal af en ingericht zijn. En inderdaad was alles gereed. Ans en André hebbende laatste paar dagen bloed, zweet en tranen verzet om het in orde te krijgen. De ontvangstruimte annex bar lobby en de kleedkamers zijn nog niet af, maar dat is een kleinigheid, daar we toch al jaren gebruik maken van de kleedkamers van sportcentrum Berghem; die paar weken extra kan er ook nog wel bij.
Het ziet er allemaal gelikt uit, en de fitnessapparaten zijn zeer divers. Ik kreeg er erg veel zin in toen ik er net zo tussen liep. Vanaf dinsdag mag ik aan de bak. De spinzaal is erg ruim en gezellig ingericht doordat de hele rechter wand voorzien is van een panorama foto; alsof je lekker buiten aan het peddelen bent.
Vrijdagavond heb ik na het spinnen nog even met Louwie gepraat over hoe ik de krachttraining het beste kan aanvangen, en hij had me wat tips gegeven. Maar aangezien Louwie zelf er dinsdag niet is, en ook pas vlak voor de spinles op vrijdag aankomt, kan ik hem niet makkelijk om extra info vragen tijdens mijn krachttrainingssessies. Maar wat bleek: ik kwam er zojuist achter dat Four2Go vanaf 1 november werkt met personal trainingscoaches! Het idee hierbij is dat je samen met de expert een op je persoonlijke doelstellingen afgesteld trainingsprogramma samen stelt. Tevens zal hij of zij je tijdens de trainingen bijstaan en aanwijzingen geven. Eens in de zoveel tijd ga je weer om de tafel zitten om te zien of de gewenste doelen zijn gehaald en of het programma moet worden aangepast of niet. Ik wist niet dat ze het op deze manier zouden gaan aanpakken bij Four2Go, maar ik kan wel zeggen dat ik er uitermate blij mee ben! Ik heb zelf wel het een en ander opgezocht over krachttraining, maar aan de hand van de expert zullen de trainingen allicht effectiever en beter zijn. Ik heb met ene Wilbert gesproken, een jonge enthousiaste kerel die ik nog niet eerder bij de firma ben tegengekomen, en hij stelde voor deze winter dus mijn personal coach te zijn. Komende week vrijdag is hij aanwezig en zal hij me alvast wegwijs maken tussen de verschillende te gebruiken apparaten. Ik heb hem mijn doel alvast voorgelegd en wat hij me zei over wat ie ongeveer met me van plan is sprak me wel aan. Wanneer we precies om de tafel gaan zitten om het programma te gaan afstellen weet ik nog niet, aangezien het hele personal coach programma eigenlijk pas per 1 november van start gaat, maar ik ben er na het gesprek met hem van overtuigd dat de samenwerking zeker z'n vruchten zal afwerpen. In ieder geval kan ik vanaf as dinsdag 2x in de week aan de apparaten. Ik heb er zin an!

Inschrijven Marmotte 2011

Vannochtend een persoonlijke mail ontvangen van de organisator van oa de Marmmotte, werkzaam bij de firma sportcommunication.com.
Vorige week heb ik de organisatie aangschreven met de vraag wanneer de inschrijving voor de marmotte 2011 zou gaan openen. Dit omdat ik op internet berichten had gelezen over perikelen omtrent de organisatie van de Marmotte in combinatie met de Tour de France van volgend jaar. Hij deelde me mee dat de inschrijving pas in december zal openen.
Gezien de maximaal aantal inschrijvingen die er tegenwoordig zijn voor het evenement en gezien het feit dat de inschrijving dus ruim 2 maanden later dan doorgaans opent, zal ik het stevig in de gaten blijven houden. Niet omdat ik bang ben dat ik geen startbewijs zal bemachtigen, maar meer omdat ik in het 2e startvak wil starten, en het aantal plekken daarvoor is "slechts" 1600. Gezien mijn gereden tijd in 2008 heb ik recht op een startplek in het 2e vak, maar ik zal zeker niet de enige zijn, vandaar.
Het 1e startvak (400 plekken) zijn overigens gereserveerd voor de echt snelle mannen, die de Marmotte fietsen als race. Mannen die het rondje ruim binnen de 7 uur kunnen afleggen. Mannen als Laurens ten Dam bv, die in 2003 de winnaar was en in een record tijd ven net 6 (!) uur over de finish kwam.

rondje herperduin

Dinsdagavond was het wat druilerig, en aangezien het om half 8 al donker is deze dagen ben ik bij Four2Go een uurtje wezen spinnen. Smiddags had ik via email een oproep gekregen om met het dinsdagavond cluppie op woensdagavond een rondje in de Herperduin te gaan ATB'en. Aangezien ik het idee had dat mijn vakantie mijn conditie zeker geen goed gedaan heeft, leek het me dus wijs om tijdens de spinles niet volle bak te gaan rossen met het oog op de ATB-trip. Ik heb het redelijk rustig aan gedaan met een gemiddelde hartslag van 162 en heb slechts 4x kort gepiekt boven het omslagpunt. Bij de zwaardere klimnummers heb ik tevens de weerstand er niet vol op gedraaid, om te voorkomen dat de benen teveel zouden moeten werken en ik dat in het bos een dag later zou gaan merken. We zouden namelijk met z'n vieren gaan ATB'en en de gids van woensdag beschikt over een dusdanige inhoud dat ik de trip op voorhand toch wel lichtelijk vreesde.

Gistermiddag om 4 uur van het werk vertrokken en thuis de juiste outfit gekozen. Lange mouwen en beenstukken leek me op z'n plek; de temperatuur zou rond 7 uur richting 12 graden zijn gezakt. Ik had de banden op 3.5 bar gebracht, aangezien ik verwachtte dat het bos er goed bij ligt en de snelheid dus hoog gehouden kon worden. Door de hogere druk heb ik dan minder weerstand waardoor het me wellicht minder moeite zou gaan kosten om de mannen bij te gaan houden. Hoe je het ook went of keert; ik ben niet helemaal gemaakt om te ATB'en. Ik vind het erg leuk, en doe het heel graag, maar de vele versnellingen en de kracht die nodig is om de vele zandheuveltjes te slechten ontbreken bij mij toch wel een beetje. Ik moet het meer hebben van de gelijkmatige constante snelheid die ik met mijn hartslag kan sturen, bij voorkeur berg op. Neemt niet weg dat ik door mijn postuur, gewicht en handigheid weer wel redelijk efficiënt tussen de bomen door kan sturen en hierdoor minder snelheid verlies en dus minder energie verpruts om mijn voorganger bij te houden. Onze gids (Niels) woont op een steenworp afstand van het bos (ik moest eerste nog 7 km op de weg afleggen om bij hem te komen) en is een frequente ATB'er en kent het bos dus ook op zijn duimpje. Ik ben direct achter hem gaan fietsen en heb zijn achterwiel nooit verder weg dan enkele fietslengten laten lopen. En het was genieten. Het bos lag er prachtig bij en het lage zonnetje gaf het geheel een aansprekend uiterlijk. Waar je keek vele verschillende paddenstoel soorten en nog weinig losse bladeren dus de paadjes waren goed te zien en te berijden. Niels koos de mooiste paadjes uit en hield er steeds de vaart goed in; de snelheid steeds rond 25. In de Herperduin is nagenoeg geen pad rechtdoor dus het is steeds aanzetten, remmen, sturen en weer aanzetten. Theo en Roy reden achter me en die konden ons tempo niet goed bijbenen. Dus zo nu en dan reden Niels en Ik even stapvoets om ze weer te laten aansluiten. Mij viel op dat mijn hartslag op die momenten snel zakte van waardes hoog in de 170 naar waardes beneden de 140. Conditioneel zat het dus wel snor. Geen moment verzwakte ik en ik kon steeds blijven aanzetten. Het was dus echt genieten. Na ruim 30 km hielden we het voor gezien. Vanaf dat punt had ik echter nog plentie energie over en heb de resterende 10 km naar huis goed hard doorgefietst; weer meer mijn gebied; rechte asfalt wegen en een constante snelheid van rond de 35 km/h, de hartslag stabiel op 180.

Na ruim 2 uur was ik weet thuis van een heerlijk stukje fietsen. Mijn zorgen vooraf bleken ongegrond; zonder verval 47km op de ATB doorgebracht. Dus zo erg is het allemaal niet. Gelukkig maar. (gemiddelde hartslag 157; 1925 Kcal verbrand).
Het rondje deed me wel weer uitkijken naar het ATB-seizoen. Ik heb er zin an. Waarschijnlijk rijd ik zondag 10 okt de 55km van de ATBeasts uitgezet vanuit Gemert. Ik kijk altijd erg uit naar ATB'en op en rond Stippelberg. Nu alleen nog hopen op een beetje redelijk weer.

Dinsdag bij Four2Go was de verbouwing overigens al een heel eind gevorderd, maar ik geloof niet dat de fitnessapparatuur vrijdag al gebruiksklaar is. Ik kan dus ook nog niet beginnen met de krachttraining. Hopelijk is het snel helemaal af, want ik heb erg veel zin in de krachttrainingsessies.
Wél is vanaf komende zondag de nieuwe spin-ruimte in gebruik, en dat is fijn om naar uit te kijken, want dat kleine bedompte hokje heb ik wel gezien; het zuurstof nivo daalt daar altijd recht evenredig met de tijd die verstrijkt.

12 dagen zondigen

Gisteren weer terug van 12 dagen All-inclusive op Menorca. Tijdens mijn verblijf heb ik geen millimeter gefietst, en heb me te goed gedaan aan zaken die ik eigenlijk dit jaar had afgezworen. Veel te veel ships, bier, friet, cola en snoep dus. Dit zal wel zo z'n weerslag hebben op het gewicht, maar ik heb nog 9 maanden, dus er is geen man overboord.
Ik heb overigens wel iets aan sport gedaan. De eerste week heb ik elke dag wel flink wat baantjes getrokken in de zee, en 2 keer heb ik drie kwartier gerend in de omgeving met de hartslagmeter om. Netjes rond 170 heb ik toch nog krap 2 D2 trainingen afgewerkt. Daarnaast heb ik ook nog een rondje gegolfd op de baan van Son Parc; alhoewel dat eigenlijk geen sport genoemd mag worden. Doorgaans draag ik mijn golftas om mn rug, waardoor ik toch nog zo'n 1500 a 2000 kcal verbrand gedurende de ruim 4 uur golfen, maar deze keer hadden we een buggy gehuurd...

Nu net terug van vakantie staat oktober voor de deur. Vanaf volgende week dus 2x in de week krachttraining, en 2x in de week duur trainingen. Van de laatste 2 zal er iig 1 op de Tacx zijn; op woensdag of donderdag 2 uur in D1/D2. Daarvoor heb ik een achterwiel en 10-speed cassette aangeschaft welke ik zal voorzien van een oude band, om te gebruiken op de Tacx, zodat ik mijn huidige Michelin Pro3 Race bandjes spaar, en niet elke keer bandjes hoef te wisselen als ik op de Tacx wil stappen. De cassette was binnen gekomen tijdens mijn vakantie, en vanochtend heb ik de boel in elkaar gezet. Vanaf deze week zal ik de hele winter elke week op woensdag of donderdag 2 uur in de garage op de Tacx kruipen.
Daarnaast dus zoals gezegd op dinsdag en vrijdag een half uur krachttraining bij Four2Go, gevolgd door een uurtje spinnen. In het weekend staat er dan een rondje ATB'en of fietsen op de weg op de agenda. Mocht dit om een of andere reden niet lukken, zal ik dat op de Tacx moeten inhalen. Zo zal ik in de winter zo'n 8 uur per week bezig zijn met het fietsen. Hopelijk brengt mij dit een goede basis om halverwege februari de 20-weekse trainingsperiode voor de Marmotte 2011 aan te vangen.

weer es spinnen

Na 6 weken heb ik vandaag eindelijk weer een keertje kunnen spinnen. Louwie had een zwaar programma samengesteld zei hij, dus we konden onze borst nat maken. Ik besloot, om te zien hoe het was gesteld met de vorm en de conditie, nergens in te houden, en alle nummers maximaal te gaan. De nummers waren inderdaad erg pittig, maar het voelde prima. Meteen bij het eerste nummer moest er al flink geklommen worden en schoot de hartslag naar de 185. Bij de 4 nummers die volgde was het idem. Hartslag mooi richting omslagpunt, en de beentjes gaven geen kik. Het laatste nummer duurde 10 minuten. De eerste 5 minuten daarvan waren een zittende klim tegen een rustige cadans. Ik zorgde ervoor dat ik in die 5 minuten de hartslag langzaam richting 188 liet lopen, door de weerstand stapsgewijs op te voeren. Louwie had namelijk aangekondigd dat we daarna 5 minuten lang staand zouden klimmen tegen een steeds zwaarder wordende weerstand.
De hartslag was 185 toen we moesten gaan staan en door het bijdraaien liep het binnen een halve minuut boven 188. Vanaf dat moment is het 4min30 langzaam gestegen. Elke minuut schroefde ik de weerstand licht op. Ik wilde wel eens weten waar toe ik op dit moment in staat ben. Het viel niet mee, maar het liep goed. De laatste minuut was niet de fijnste van de spinles, maar ik bleef het goed volhouden en stopte pas toen Louwie helemaal tot 0 had terug geteld. Het zweet gutste van mijn gezicht, en doordat ik mijn mond wagenwijd open had gehad, had het speeksel ook vrij spel gehad. Lekker allemaal. Eenmaal terug in het zadel gezakt gaf mijn Polar als max 199 hs/min aan. Niet gek. Na nog een paar minuten uitfietsen en rekken en strekken gaf mijn Polar aan dat ik ruim 900 kcal had verbrand. En ik voelde me eigenlijk best goed. Ik herstelde snel en de bovenbenen waren slechts lichtgevoelig na de les; niet eens helemaal verzuurd dus, al heeft het melkzuur toch best in behoorlijk hoge concentraties door mijn spieren heen gesuisd.
Conclusie is dat het er goed voor staat denk ik. Denk dat de conditie op een goed nivo is. Nog niet dat van vorig jaar oktober, maar dat is ook niet noodzakelijk. Wel is duidelijk dat de duurritten in combinatie van de interval ritten op dinsdag (en de mega-weerstandstraining tijdens de Ronde van Pijnacker) de afgelopen maand effectief zijn gebleken. Nu is het zaak om deze conditie vast te houden. En dat is deze maand niet makkelijk, want op mijn 12-daagse vakantie naar Menorca vanaf volgende week heb ik geen beschikking over een racefiets. Om te voorkomend dat dit all-inclusive avontuur mijn voorbereiding lichtelijk in de war gooit, neem ik mijn hartslagmeter en mijn trimschoenen mee. Ik hoop zo een paar keer een rondje te kunnen rennen, om een beetje te blijven bewegen.

Voor wat betreft de maximale hartslag van 199 van vandaag ben ik niet ontevreden. 3 jaar geleden tijdens het sportmedische onderzoek in het Jeroen Bosch ziekenhuis had ik als max 202. Dat was tevens een van de laatste keren dat ik een hartslag gehad heb van boven de 200. Dat was ook vandaag niet het geval, maar ik had nog wel het gevoel achteraf dat ik nog een klein beetje over had. In november wil ik het sportmedisch onderzoek herhalen. Enerzijds om te zien waar ik sta, en voor de 20 weekse trainingsperiode voor de Marmotte 2011 de goede trainingszones te laten bepalen, maar anderzijds omdat het moet. De organisatie van de Marmotte vereist namelijk een sportmedische keuring. Om te voorkomen dat ze die van 3 jaar geleden niet meer accepteren kan het dus geen kwaad het opnieuw te doen.
Over de Marmotte 2011 las ik overigens dat de datum voor 2011 nog niet definitief is. Er is wat onenigheid tussen de organisatie en de gemeente Bourg/Alpe d'Huez, omdat er tevens een ander groot evenement rond de geplande datum wordt verwacht. Daarnaast komt de Tour van 2011 waarschijnlijk weer langs de Alpe, en het is nog niet bekend wanneer dat is. Even afwachten dus. Ergens in oktober, als de Tour route bekend is, zal er ook wel een definitieve datum voor de Marmotte 2011 worden aangekondigd. Geduld.

rondje alleen

Waren we vorige week dinsdag nog met z'n drieën, deze dinsdag was er niemand beschikbaar om de weg op te gaan. Het had de hele dag geplensd, maar in de loop van de middag was het gestopt, en tegen half 6 was de weg opgedroogd. Om half 7 ben ik na het eten op weg geweest, met mouwstukken, want het was slechts 14 graden. Ik wilde graag de weg op, omdat er een oostenwind stond, en dat is het niet zo vaak. Met oostenwind is het op de dijk meewind, en dat is een stuk leuker dan met tegenwind, zoals bijna elke dinsdag het geval is.
Ik ben rustig vertrokken en heb in D1 de eerste 20 km afgelegd. In de polder met tegenwind was de snelheid daardoor niet vaak boven de 30 per uur. Eenmaal bij Overlangel de dijk op had ik me voorgenomen om tot aan Lithoijen in D3 te rijden, maar net als 4 weken geleden lukte het me nauwelijks om mijn hartslag boven de 180 te krijgen. De snelheid was wel weer prima, maar hoger als 182 is de hartslag nooit geweest bij een cadans van 105. Ik kreeg gewoon geen zwaarder verzet rond met een zelfde cadans. Qua snelheid ging het dus redelijk, want de 25km naar Lithoijen ging met 35,0 km/h gemiddeld tegen een gemiddelde hartslag van 173. Normaal zou ik daar van te voren voor tekenen, maar ik wilde een D3 training, en op deze manier was het een D2 training.
Uiteindelijk heb ik het rondje van 50 km met 32,1 km/h uitgefietst met een gemiddelde hartslag van 166. Een prima D2 training dus, met een behoorlijk hoog gemiddelde snelheid (in combinatie met de gem. hartslag van 166) voor mijn doen, maar het was niet de opdracht. Ik vraag me wel af waar het aan ligt dat ik mijn hartslag niet in de 180 kreeg. Waar zou dat door komen? Enerzijds is het prima, want ik rijd met gemiddelde snelheden die ik vorige seizoenen niet reed, zeker niet met de bijbehorende gemiddelde hartslagen, maar anderzijds snap ik niet waarom ik geen hogere hartslagen kan rijden. Vorig jaar deed ik mijn 13,9km tijdrit nog met een gemiddelde hartslag van 184 gedurende ruim 23 minuten. Toch weer eens proberen, want wellicht zit het gewoon tussen de oren, Tenslotte reed ik vorige week met Roy minuten lang met een hartslag van boven de 188, en bij de ronde van Pijnacker heb ik ruim een kwartier op en boven mijn omslagpunt gefietst. Dan moet het als ik alleen ben op de weg toch ook lukken? Stof tot nadenken.

Ride for the Roses

Kankerbestrijding en fietsen zijn sinds Lance Armstrong onlosmakelijk met elkaar verbonden. Op initiatief van Lance zelf is de Ride for the Roses ontstaan welke in Nederland navolging heeft gekregen in 1998. Gisteren was dus alweer de 13e versie van de tocht met als doel veel geld op te halen voor de KWF kankerbestrijding; dit keer vanuit bloemenveiling FloraHolland in Venlo. Een mooie grote locatie om de vele duizenden wielerliefhebbers die zich hadden ingeschreven te ontvangen voor de tocht over 110km in noord Limburg.
Ik deed mee met het MSD-bedrijventeam, wat inhield dat we bij aanvang ontbijt kregen en lunch bij terugkomst. Het was allemaal heel goed geregeld. Alles goed aangegeven en vele vrijwilligers om alles in goede banen te leiden. Niets dan lof dus. Om kwart over 10 werd het startsein gegeven en ging een aantal prominenten, waaronder Kai Reus en Theo de Rooy, ons voor.
Om ruim 10000 wielrenners in colonne zonder grote problemen 110 km te laten fietsen is een beste opgave, maar de organisatoren hadden weinig aan het toeval over gelaten en de tocht over brede wegen laten lopen. Alle wegen/kruispunten werden afgezet als het mega peloton langs kwam. Alleen bij een aantal wegversmallingen werd het wat stroperig waardoor op die punten de snelheid werd gereduceerd tot stapvoets. In het peloton zelf was het goed toeven. Als het rolde was de snelheid ruim boven de 30 en in het zog van de vele fietsers voor me was de hartslag steeds bijzonder laag: voor gisteren had ik nog niet vaak de combinatie hartslag/snelheid van 106/35 op m'n Polar gezien. Af en toe was de snelheid echter flink hoog -ruim boven de 40- als er weer een wegversmalling was geweest en de boel erna uit elkaar getrokken werd. Dat maakte de tocht tot een zeer prettige rit, zeker als de wind tegen was en er geen renners meer voor je reden was het best lekker om eens flink op de pedalen te moeten trappen om de voorgangers weer bij te halen (max. snelheid: 44,8 km/h).
Na even meer dan 4 uurtjes waren we rond, en dus weer terug bij de bloemenveiling. Aldaar kregen we nog een heerlijk pasta buffet met salades voorgeschoteld. Al met al een fijne duurtraining gehad (gemiddelde hartslag 135; 2951 Kcal)) en me prima vermaakt met mijn collega's op de fiets. Belangrijker is dat de tocht er voor gezorgd heeft dat er in totaal ruim 8 ton is opgehaald voor het KWF.

D2/D3

De zon was vandaag regelmatig te zien, en aangezien dat de voorbije weken wel anders is geweest wilde ik per se vandaag de weg op. Het clubje was maar klein; we waren met z'n drieën, en de wind was behoorlijk. Ik heb steeds aan kop gereden en er een nette D2/D3 training van gemaakt. Tot aan Macharen heb ik de hartslag netjes rond 170 laten zweven, midden in de D2 zone.
Roy had vandaag z'n hartslagband niet om, maar wél zijn Polar op zijn stuur. De hele rit bleek hij echter mijn hartslag in beeld te hebben en daar heeft hij ook naar gehandeld. Tot aan Macharen viel dat nog wel mee, omdat ik steeds op kop reed en de snelheid aanpaste aan mijn cadans in combinatie met mijn hartslag. Vanaf Macharen haakte Simone echter af, en bleven we met z'n tweeën over en probeerde Roy me op de dijk flink murw te rijden. Dat probeert hij wel vaker, maar nu had hij de beschikbaarheid over mijn hartslag. We reden naast elkaar en Roy voerde de snelheid langzaam op, zonder iets te zeggen. Hij reed rechts en ik reed er naast, mijn voorwiel een halve wiellengte achter de zijne. Regelmatig keek hij op zijn Polar. We zwegen. Ik keek stuurs vooruit en ook Roy keek niet opzij. De wind was flink tegen, en met een snelheid van 36 per uur bij aanvang van het laatste stuk dijk zat mijn hartslag al meteen op 180. In de 5 minuten die volgde steeg mijn hartslag heel langzaam maar zeker tot voorbij mijn omslagpunt, om te stabiliseren op 192 bij een snelheid van rond 39 km/h. Veel kon er vandaag gebeuren, maar ik zou niet opgeven. Hij kon op z'n teller zien dat ik het zwaar had, maar hij zag er zelf ook niet top uit. Zo reden we zwijgend naast elkaar door. De renner die z'n tegenstander wil breken, en de renner die zijn tegenstander hem niet wil laten breken. Impasse. Ik ging er vanuit dat hij dit ook niet eindeloos zou volhouden, en ik zou minimaal even lang schuin naast hem blijven rijden. Na 7 minuten fietsen was ook Roy blijkbaar lichtelijk vermoeid, want hij liet ineens de snelheid iets teruglopen naar 36 per uur. Meteen zakte mijn hartslag naar 181. Ha! Kon hij weer opnieuw beginnen! Ik dacht dat de oorlogsvoering nu wel over was, maar zo dacht Roy er niet over. De wetenschap dat ik snel herstelde leek hem niet te ontmoedigen. In plaats daarvan zette hij weer flink aan; de snelheid naar de 40 per uur, 41 per uur, 42 per uur. Mijn hartslag liep weer op naar de 188. Geen zorgen dacht ik. Ging net ook goed. Maar helaas kregen na een paar minuten de benen het wat moeilijk. Met een hartslag a 188 en vol lopende benen zat ik niet meer lekker. Ik dook in z'n wiel want ik wilde niet te lang op het randje rijden, anders zou hij wellicht nog van me wegrijden. Hij is de betere hardrijder, en ik had de 1e 40km het grootste gedeelte van het kopwerk op me genomen, dus ik vond het geen schande. In Roy z'n wiel zakte mijn hartslag weer naar 182. Met nog 2 km ben ik weer naast hem gaan rijden, schijnbaar moeiteloos (ik hoopte dat het zo overkwam); hartslag op185, maar Roy had echter nog een toetje in z'n achterzak. In de laatste kilometer versnelde hij weer en ik kon bij 43 km/h weinig anders doen dan weer in zijn wiel duiken. Hij ging de laatste halve kilometer nog 2x staan op z'n pedalen waardoor we met ruim 45 km/h bij de haven van Lithoijen kwamen.

Het was een leuk spel. We hebben het in de laatste 4 km uit fietsen naar huis totaal niet over gehad. Ik denk dat we beide tevreden waren. Goed gefietst. Goede training, en elkaar goed afgetast. Hij blijft natuurlijk de betere hardrijden van ons twee, maar ik bleef wellicht toch langer naast hem fietsen dan hij had gedacht.

regen-regen-regen

Het is al de hele maand augustus kommer en kwel wat het weer betreft. Ik heb sinds afgelopen dinsdag danook geen kilometer meer afgelegd met de racefiets. Helaas kwam ik er ook vrijdagavond pas ter plekke achter dat Four2go nog niet open is. Stond ik dus voor niks in volle wieleroutfit bij een dichte deur. Jammer. Was het wat vroeger geweest, en wat beter weer had het nog de moeite geloond de racefiets van de haak te halen.
Om te voorkomen dat ik tijdens de 20 weekse trainingsperiode voor de Marmotte 2011 straks bij slecht weer niet de weg op kan, ga ik mijn Tacx Flow weer van zolder halen. Hier zal ik vanaf oktober ook vaker gebruik van gaan maken, als de klok weer is teruggedraaid, en er savonds na het werk niet meer buiten gefietst kan worden. Mijn huidige Michelin Pro3 racebandjes wil ik niet gaan gebruiken voor de Tacx-trainingen, daar deze mij iets te prijzig zijn om op de metalen rol aan stukken te fietsen. Ik heb nog 2 oude bandjes liggen die van hard rubber zijn gemaakt, en daardoor een stuk geschikter zijn voor op de Tacx. Omdat ik geen zin heb om elke keer als ik op de Tacx wil trainen m'n achterbandje te moeten vervangen ben ik al een tijd op zoek naar een achterwiel met 10-speed naaf. Nieuw is dat natuurlijk geen probleem. Maar aangezien de kwaliteit mij om het even is, omdat het wiel zelf in de Tacx niet eens mijn gewicht hoeft te dragen, wil ik er niet teveel voor betalen.. Marktplaats bied tot op heden weinig hoop. Ik heb nog wel even, maar toch hoop ik voor begin oktober een wiel met 10 speed casette in mijn bezit te hebben. Tot die tijd is het dus nog flink speuren op het net.

rondje Oss-Grave-Oss

Dinsdag in een zeldzame paar droge uurtjes met de mannen op pad geweest. Er stond wel een enorme stevige wind. Omdat de wind uit het westen kwam besloten we niet ons standaard rondje te fietsen, omdat we anders 25km tegenwind op de dijk zouden hebben. In plaats daarvan zijn we bij Overlangel naar Grave gereden. Daar hebben we de dijk verder gevolgd naar Heumen. De kilometers op de dijk gingen bijzonder snel. De snelheid lag steeds erg hoog; ik heb zelfs even de 50 km/h op de teller gezien. Vanaf Heumen was het terug naar Grave aan de andere kant van de Maas en vanaf naar rechtstreeks naar Oss. De tegenwind was fors, maar we bleven netjes boven de 30 per uur rijden.
Na 64 km waren we weer rond. Eerlijkheid dient mij te zeggen dat ik de weg terug met tegenwind helemaal niet heb bijgedragen. Ik heb lekker achter Rien en Roy gezeten en hun het werk laten doen. Hierdoor was mijn gemiddelde hartslag 147. Over 64 km en net even meer als 2 uur was het dus een prima D1 training. Gezien de krachtsinspanning van afgelopen zaterdag bij de Ronde van Pijnacker was dat wel op z'n plek.

Het is koers!

Ik had me door Jos laten overhalen om gisteren mee te doen met de Ronde van Pijnacker voor toerrijders, categorie 40-. Vooraf had ik wel zo mijn bedenkingen over de zin van mijn deelname, omdat ik nou niet bepaald een hardfietser ben. Maar goed, het leek me wel heel leuk om aan een echte koers mee te doen, dus vandaar dat ik overstag ging. Ruim 2 uur voor de start heb ik mijn startnummer afgehaald. Daar vernam ik dat het geen massale onderneming zou worden, want er hadden zich nog nauwelijks deelnemers aangemeld.
Een goed uur voor de start sta ik paraat langs het parcours. Mijn Polar geeft hartslag 135 aan, terwijl ik rustig over mijn fiets geleund sta. Zenuwen dus. Dat komt met name omdat ik bang ben een enorme flater te slaan als ik er al binnen een ronde af wordt gefietst. Ik houd me maar voor dat ik in een pelotonnetje best een tijd de 40 per uur kan bijhouden. Aangezien ik verwacht dat er eerst redelijk rustig wordt rondgereden alvorens de snelheid zal worden opgevoerd ga ik er vanuit dat ik er toch best wel een paar rondjes aan kan blijven hangen.
Ik rijd om 5 uur een goed half uur rond Pijnacker (Delfgouw-Delft-Delfgouw-Berkel&Rodenrijs) om warm te worden. De benen voelen goed; ik probeer onder weg een scooter bij te houden, waarvoor ik snel naar 48 per uur moet accelereren om er aan te blijven. Dit gaat goed; de koers kan beginnen.

Om kwart voor 6 mag ik het parcours op. Aan de rugmummers om me heen zie ik dat we met hooguit 20 man zullen starten. Enerzijds stelt me dat gerust -in ieder geval geen grote groep zenuwachtige, onervaren fietsers- maar aan de andere kant baart het me ook zorgen, want de kans op deelnemers met mindere capaciteiten dan de mijne is maar klein.
Het rondje bestaat uit een rechthoek met 4 haakse bochten. Eerst is er een lang recht stuk van 350 meter waar in het midden de start/finish lijn is getrokken. Op dit stuk staat de wind in de rug, en deze is best aanzienlijk. Dan volgt een haakse bocht naar links, waarna na 150 meter de volgende 90 graden bocht volgt, welke de wielrenners naar het achterste rechte stuk brengt waar de wind dus vol tegen is. Na weer 350 meter langs de bomen is de 3e bocht naar links waardoor we op een bestraatte weg van 150m uitkomen welke ook nog een verkeersdrempel bevat. De laatste bocht naar links is redelijk tricky, daar de steentjes in die bocht weer over gaan in asfalt. Goed je stuur vast houden is hier het devies, want anders stuiter je de bocht uit prent ik mezelf in.
Onderweg spreek ik een jonge enthousiaste kerel (Ralf Hoogervorst) die ook voor de eerste keer in een koers zit. Hij vertelt me dat hij alleen altijd zo'n 33 a 34 per uur fietst, en dat stelt me meteen flink gerust. Daar ben ik ook ongeveer toe in staat dus er is in ieder geval 1 deelnemer waar ik bij zou moeten kunnen blijven.


Even voor 6 verzamelen de deelnemers zich bij de startstreep en van de 20 deelnemers blijken er maar liefst 15 man van de plaatselijke toerfietsclub te zijn, met als hoofdsponsor café de Guyter. De club plaatselijke renners staat vooraan als we worden aangekondigd. Ik sta achteraan en kijk om me heen. De meeste benen die ik voor me zie bevatten geen haar. Nummer 38 voor me heeft kuiten waar de mijne 2 keer inpassen. Schuin voor me staat een lange wielrenner over een fiets gebogen waaronder een setje carbon wielen zitten welke per stuk al duurder zijn dan mijn hele fiets. Naast me staat Ralf op een fiets die hij 2e hands voor 350 euro gekocht heeft, zo vertelt hij me. En naast hem sta ik dus, op mijn aluminium Koga met ATB pedaaltjes en flink wat haar op de benen. Toch ben ik redelijk ontspannen nu. Er is geen weg meer terug, ik ga koersen.
Ik kijk naar de dame die de startbel moet gaan luiden. Nog steeds ontspannen hoor ik de speaker aan. Nog heel even en we zullen rustig vertrekken, zoals de mannen van de tour dat ook altijd doen; stapvoets de neutrale zone uit, en dan langzaam wat tempo maken verwacht ik. De speaker geeft aan dat we bijna mogen starten. Ik kijk naar de dame met de bel. Nog voordat ze aanstalten kan maken geluid uit het ding te produceren zie ik ineens voor me de club plaatselijke renners en bloc vertrekken en meteen vol aan de bak gaan. Totaal verrast zie ik kans klungelig mezelf in mijn pedalen te klikken en moet ik vol aan gaan om erbij te komen. Het is meteen één grote sprint en binnen enkele 10-tallen meters zit de snelheid tegen de 50 per uur en is het geheel op 1 lang lint. Vlak voor de eerste bocht heb ik een achterwiel te pakken en hoop deze te kunnen houden. Van rustig aan doen bij de start lijkt dus geen sprake. Ik stuur de 1e bocht soepel door, maar na de bocht moet ik meteen weer flink staand op de pedalen om in de buurt van het wiel voor me te komen. Na de volgende bocht komen we op het tegenwind stuk, en ook hier moet ik vol op de pedalen om nog net voor de volgende bocht weer aansluiting te vinden. Deze kan ik weer soepel doorsturen, en ik bemerk dat de renners voor me daar toch wat ruimer en minder snel doorheen gaan dan ik dat doe. De laatste bocht voor het rechte stuk stuur ik in, en halverwege de bocht zie ik de renners weer vol staand gang maken. Ik heb geen keus en ga ook weer maximaal op de pedalen. Het kost me grote moeite de fietser voor me bij te houden. Niks rustig aan starten, niks in de luwte van het peloton; er wordt gewoon in 1 lint 4x per rondje gesprint! Hoe ga ik dit volhouden? Vlak voor de start/finish streep heb ik weer aansluiting. Ik zie kans een blik op mijn Polar te werpen en zie 192 in beeld, naast een snelheid van 48 km/h. Ik probeer op mijn ademhaling te letten om de hartslag weer wat onder controle te krijgen. Voor de bocht loopt de snelheid telkens iets terug merk ik al. Hier krijg ik dus steeds heel even de tijd om wat rust te pakken. Ik hijg al als een paard, en er zit net 1 ronde op.
Ik zie dat ik toch wel redelijk achteraan zit, zo ongeveer op de 15e plaats schat ik, en ik besluit te proberen me wat naar voren te werken. Voor me zie ik een lint van slechts renners in De Guyter outfit. Ondanks dat er nog steeds telkens na elke bocht snoeihard wordt aangezet, en ondanks dat mijn hartslag hierdoor voortdurend op en boven mijn omslagpunt zit lukt het me in de 2 rondje die volgen toch 3 renners in te halen, door niet te remmen voor de bocht en rakelings langs de stoeprand hard door trappend de bochten te ronden en daardoor net voldoende snelheidsverschil bij aanvang van een nieuw recht stuk te hebben zodat ik de renner voor me kan passeren.
Later lees ik de data uit van mijn Polar en blijkt dat ik bij elke aanzet na de bochten tussen de 400 en 500 watt moet weg trappen om er bij te blijven. En dat 4x per ronde, kilometers na elkaar.
Op het rechte stuk langs start/finish staan veel toeschouwers. Jos en pa en ma staan er ook tussen, maar zeker in de eerste paar rondes heb ik daar totaal geen oog voor. Ik heb alle concentratie nodig om elke ronde bij mijn voorganger te blijven en om elke bocht zonder te stoppen met trappen zo ideaal mogelijk door te sturen om niet elke keer staand op de pedalen weer gang te hoeven maken. De rondes tellen tergend langzaam af. Ik kan er bij blijven, zo op plek 12 a 13 schat ik, maar daar is alles mee gezegd. Ik zie af als een beer, en mijn hartslag zit regelmatig boven mijn omslagpunt. Ik voel dat ik dit zeker niet tot net eind ga volhouden.
Ondanks de torenhoge hartslag kan ik wel helder denken. Ik neem steeds aan dat de plaatselijke club de snelheid een aantal rondes hoog zal houden, om dan na verloop van tijd een klein aantal van hun leden te laten ontsnappen, waarna het overgebleven peloton stil zal vallen. Dat lijkt mij althans de beste manier om een volledig De Guyter-podium veilig te stellen. Ik zit dus steeds te wachten op die tempo verlaging, maar die blijft maar uit. Nog 19 rondes. Alles doet zeer en de hartslag is nog steeds op en boven de 188. Maar ik blijf er aan. Niet zeuren, dit is koersen; afzien hoort erbij. Ik puf en hijg en de benen protesteren. Ik krijg steeds meer moeite om met name op de start/finish strook, daar waar de wind mee is, bij mijn voorganger in het wiel te blijven. Ik hoor Jos nu wel telkens schreeuwen en hij is niet alleen. Telkens als ik op de rechte strook van start/finish kom lukt het me om toch een tandje bij te schakelen en de tempo versnelling op te vangen; daar waar me dat op het stille rechte stuk achterop het parcours waar geen mens staat minder makkelijke af gaat. En daar is het ook als ik uiteindelijk breek. Met nog 17 rondes op de teller ben ik gezien. Achterop het parcours, na de 2e bocht ben ik niet meer in staat op de pedalen te gaan staan en de snelheid weer richting 40+ te brengen. Mijn snelheid zakt richting 35 per uur en er ontstaat een gat voor me. Ik word niet meteen gepasseerd, dat duurt nog tot het volgende rechte stuk. Ik kan de renners die me passeren niet bijhouden. Balen. Tot mijn niet lichtelijke ergernis zie ik ineens ver voor me de club De Guyter renners uitdijen en een klein aantal renners hard door fietst, zoals ik al had verwacht. Dat is balen. Als ik er nog een halve kilometer aan had kunnen blijven hangen was ik nog in de voorste gelederen geweest. Ik zet weer aan want ik wil er toch graag bij komen. Het is nu behoorlijk versnipperd. De koplopers, de club De Guyter, een aantal losse renners daar achter en dan ik. Wat er achter mij zit weet ik niet. Ik kom weer bij een losse renner met De Guyter outfit, en samen rijden we met ongeveer 38 per uur verder. Even later komt er nog een 3e renner bij. Bij start/finish hoor ik mijn naam uit de speaker schallen samen met nog 2 namen. Volgens mij noemt de speaker ons achtervolgers. Toch best grappig. Een aantal rondes gaat het best redelijk zo met z'n drieën, maar mijn hartslag is in dit groepje toch ook weer bijna continue 188, en dat houd ik dus ook niet vol: ik moet er weer af in ronde 14. Ik kan wel zo'n 33 per uur blijven rijden, maar dat is niet hard genoeg. Het gaatje groeit gestaag. Een ronde later ben ik genoeg op adem gekomen om toch te proberen de renners voor me bij te halen. Op het rechte stuk bij start/finish (waar anders; hier wordt ik aangemoedigd!) zet ik een tand bij en zet ik alles op alles. Ik geef gedurende de 20 seconde dat ik hier rijd constant ruim 500 watt en vlieg onderin de beugel met 45 per uur rakelings langs het publiek. Ik zie dat ik rap op mijn voorgangers inloop. Bijna bij de bocht ben ik er bijna bij. Mijn hartslag is 193, maar ik probeer na de bocht weer aan te zetten. Mijn hoofd commandeert: "Gas! Aanhaken!" Mijn benen schreeuwen echter terug: "Hoe dan, hoe dan?". Mijn hartkleppen vallen mijn benen bij, en dat overwicht zorgt ervoor dat ik het nét niet haal. Nu is het echt helemaal op, en ik ben nog maar net in staat de snelheid boven de 30 te houden. Mijn hartslag zakt eindelijk even onder de 180. Een ronde of 3 rijd ik zo door. Ondanks de aanmoedigen langs start/finish kan ik gewoon effe niet meer. Ik moet nog 11 rondes als ik word ingehaald door Ralf. En ik kan weer niet aanhaken. Het gaatje groeit, maar mijn eer ziet toch kans mijn benen te overtuigen de snelheid weer iets op te voeren, nu weer zo'n 35 per uur. Ralf kijkt regelmatig over zijn schouder, en zet telkens weer aan waardoor het gat steeds groeit.
Met nog 9 ronden te gaan word ik ingehaald door de wedstrijdleiding in de auto en weet dus dat ik gelapt ga worden. Ik laat de kopgroep van 6 renners voorbij en zet vol aan om aan te kunnen haken. De teller geeft weer ruim 500 watt aan om dit voor elkaar te krijgen. We rijden steeds boven de 40 en ik kan er anderhalve ronde aan blijven. Ze draaien echter netjes rond, en mijn aanwezigheid in het laatste wiel verstoord dit proces. Een armbeweging van een renner die zojuist van kop komt maakt me dit duidelijk. Ik besluit een gaatje van 2 fietslengtes te laten vallen, maar hierdoor wordt het ook een stuk zwaarder de 40+ per uur te blijven fietsen. Hierdoor neemt de kopgroep steeds meer afstand van me terwijl mijn hartslag weer is opgelopen tot boven 190. Voor de kopgroep zie ik Ralf weer naderen. Als hij de kopgroep voorbij laat, en ik dus bijna bij hem in z'n wiel kom, doet hij hetzelfde als ik een rondje eerder waardoor hij in het zog van de kopgroep weer van me weg rijd. Met nog 8 rondes op het bord meld de speaker me dat de gelapte renners met nog 5 rondes te gaan geacht worden het parcours te verlaten. De laatste 3 rondes heb ik nog maar 1 missie: Ralf bijhalen. Ik rijd nu steeds rond 37 per uur en de hartslag komt niet meer onder de 185. Het gat met hem schommelt tussen 20 en 40 meter. Hij kijkt elk recht stuk om, en zet om de haverklap aan. Hierdoor kom ik er gewoon niet bij. Het kost me überhaupt de grootste moeite om 37 per uur te blijven fietsen, maar ik blijf het proberen. Als mijn laatste ronde in gaat geef ik het nog steeds niet op. Pas op het laatste rechte stuk als de afstand nog steeds 20 meter is, en Ralf weer op de pedalen gaat staan weet ik dat hij me geklopt heeft. Jammer maar helaas.
Na start/finish stuur ik tussen de hekken door, en strompel ik stapvoets richting Jos, pa en ma. We resumeren de 20km die ik heb afgelegd. Na 5 minuten geeft mijn Polar nog steeds ruim 150 hs/m aan, zo kapot ben ik.
In de einduitslag kom ik helaas niet voor. Ze zijn me vergeten te noteren. Gezien de positie van Ralf lijk ik 17e te zijn geworden.


Het was een hele ervaring en had het zeker niet willen missen, maar voor deze tocht was ik toch echt een 3-tal maatjes te klein. Heb ik een flater geslagen? Ik denk het niet. Ik ben er toch 8 kilometer bij gebleven ondanks de enorme hoge snelheid en het telkens accelereren na de bochten. Ook het gevecht met Ralf de laatste paar rondes was erg inspirerend. Ik ben er ook redelijk van overtuigd dat de team tactiek van de Guyter er aan bijgedragen heeft dat ik er niet wat langer bij kon blijven. Het was een individuele race, dus hadden ze zich ook zo moeten opstellen. Maar het was overduidelijk dat het afgesproken werk was om zo snoeihard van start te gaan. Met 20 elkaar niet bekende renners was het wedstrijd verloop vast heel anders geweest. Ook dan had ik ongetwijfeld onderaan de uitslag gestaan, maar had ik er wellicht wat langer aan kunnen blijven.