6-daagse

Omdat ik via het Wielermagazine 2 kaartjes voor de openingsavond van de 6-daagse van Rotterdam had gewonnen togen we gisteren richting Ahoy voor een avondje topsport. Het is al het 3e achtereenvolgende jaar dat ik een avondje kon gaan kijken en ik vind het steeds een aangenaam vermaak. Zeker als er wat grote namen aan de start staan. En dat is dit jaar weer het geval, dus het was genieten. De 1e koppelkoers was al direct een flink spektakel met uiteindelijke winnaars Schep-Bos. Tijdens de 2e Derny-ronde zijn we even rond gelopen om bij de verschillende standjes te kijken in de omloop van Ahoy. Bij de stand van Right To Play bleven we even stil staan omdat daar op 2 trainers een wedstrijdje tijdrijden aan de gang was. Het parcours was niet langer als een kilometer maar de weg ging gedurende de 1e 800 meter licht omhoog, om de laatste 200 weer naar beneden te lopen. Op het grote beeldscherm kon je van de deelnemers de snelheid en het wattage in beeld zien. Een grote jonge kerel kreeg gedurende zijn race een dusdanig wattage overgebracht op de pedalen dat hij steeds rond de 40 bleef rijden op de beklimming. Z'n wattage was steeds rond de 400. Vond ik best indrukwekkend. Nadat hij het parcours in 1min24 had afgeraffeld bedacht ik me dat ik dat niet zou kunnen. Steeds 40 per uur blijven rijden helling op, en steeds boven de 400 watt leek me iets buiten mijn bereik. Wel vroeg ik me af waar ik dan wel toe in staat zou zijn. Op de vraag van de dame van Right To Play of ik het ook een keertje wilde proberen hoefde ik dus niet lang na te denken. Ik voelde wel de 130kg van dinsdag nog dus ik verwachtte geen top tijd, zeker niet de tijd van mijn voorganger. Ik zou wel zien. Het record stond overigens op 1min18 vertelde de dame me nog. Niet een tijd die door mij in gevaar zou komen.
De ketting heb ik op de grote plaat gelegd, en was niet voornemens om gedurende deze lange sprint daar aan te zitten. Bij de start meteen maximaal aangezet; op zo'n korte rit is behoudend starten sowieso niet zinvol volgens mij. De wattage meter gaf 650 watt weer en de snelheid schoot richting de 50. Eenmaal aan de "klim" begonnen (het stijgingspercentage zal niet meer dan 3% zijn geweest gok ik) begonnen mijn benen wel flink tegen te sputteren. Snel een paar tandjes terug geschakeld en het beentempo omhoog gebracht om de verzuring uit te stellen en om de snelheid boven de 40 te houden. Ondanks de korte afstand gilde mijn benen het toch vrij snel uit. Ik keek af en toe snel op naar het scherm voor me, en zag dat de top naderde, maar dat het toch nog wel een endje weg was, terwijl het zuur door mijn bovenbenen spoot. Mij schoot een quote van Lance Armstrong te binnen die ik zojuist gelezen had bij de stand van Livestrong: pain is temporary, quitting lasts forever. Ik herhaalde die quote een paar maal in gedachten en bleef op de pedalen rossen. Eenmaal over de top deden mijn benen echt flink zeer, en zat mijn hartslag voor mijn gevoel dicht tegen de 200 aan, maar dat weerhield me er niet van om op te schakelen en in de afdaling de snelheid flink op te stuwen. Het laatste korte vlakke stukje viel zeer zwaar, maar ik bleef door trappen. De klok stopte op 1m25 nadat ik de finish streep over was gereden. De dame van Right To Play wilde mijn naam hebben om deze samen met mijn tijd in de uitslag op te nemen, maar ik was niet meteen in staat om iets te zeggen, gezien het hoge ademritme na deze sprint. Mijn tijd leek goed voor plaats 8 van de avond (van de ongeveer 80 deelnemers tot nu toe). Leuk was het wel, maar erg goed is het niet voor je denk ik, om na 3 uur op een veel te klein stoeltje te hebben gezeten, ineens zonder enige vorm van warming up, gedurende anderhalve minuut helemaal los te gaan.