Dinsdagavond was het wat druilerig, en aangezien het om half 8 al donker is deze dagen ben ik bij Four2Go een uurtje wezen spinnen. Smiddags had ik via email een oproep gekregen om met het dinsdagavond cluppie op woensdagavond een rondje in de Herperduin te gaan ATB'en. Aangezien ik het idee had dat mijn vakantie mijn conditie zeker geen goed gedaan heeft, leek het me dus wijs om tijdens de spinles niet volle bak te gaan rossen met het oog op de ATB-trip. Ik heb het redelijk rustig aan gedaan met een gemiddelde hartslag van 162 en heb slechts 4x kort gepiekt boven het omslagpunt. Bij de zwaardere klimnummers heb ik tevens de weerstand er niet vol op gedraaid, om te voorkomen dat de benen teveel zouden moeten werken en ik dat in het bos een dag later zou gaan merken. We zouden namelijk met z'n vieren gaan ATB'en en de gids van woensdag beschikt over een dusdanige inhoud dat ik de trip op voorhand toch wel lichtelijk vreesde.
Gistermiddag om 4 uur van het werk vertrokken en thuis de juiste outfit gekozen. Lange mouwen en beenstukken leek me op z'n plek; de temperatuur zou rond 7 uur richting 12 graden zijn gezakt. Ik had de banden op 3.5 bar gebracht, aangezien ik verwachtte dat het bos er goed bij ligt en de snelheid dus hoog gehouden kon worden. Door de hogere druk heb ik dan minder weerstand waardoor het me wellicht minder moeite zou gaan kosten om de mannen bij te gaan houden. Hoe je het ook went of keert; ik ben niet helemaal gemaakt om te ATB'en. Ik vind het erg leuk, en doe het heel graag, maar de vele versnellingen en de kracht die nodig is om de vele zandheuveltjes te slechten ontbreken bij mij toch wel een beetje. Ik moet het meer hebben van de gelijkmatige constante snelheid die ik met mijn hartslag kan sturen, bij voorkeur berg op. Neemt niet weg dat ik door mijn postuur, gewicht en handigheid weer wel redelijk efficiënt tussen de bomen door kan sturen en hierdoor minder snelheid verlies en dus minder energie verpruts om mijn voorganger bij te houden. Onze gids (Niels) woont op een steenworp afstand van het bos (ik moest eerste nog 7 km op de weg afleggen om bij hem te komen) en is een frequente ATB'er en kent het bos dus ook op zijn duimpje. Ik ben direct achter hem gaan fietsen en heb zijn achterwiel nooit verder weg dan enkele fietslengten laten lopen. En het was genieten. Het bos lag er prachtig bij en het lage zonnetje gaf het geheel een aansprekend uiterlijk. Waar je keek vele verschillende paddenstoel soorten en nog weinig losse bladeren dus de paadjes waren goed te zien en te berijden. Niels koos de mooiste paadjes uit en hield er steeds de vaart goed in; de snelheid steeds rond 25. In de Herperduin is nagenoeg geen pad rechtdoor dus het is steeds aanzetten, remmen, sturen en weer aanzetten. Theo en Roy reden achter me en die konden ons tempo niet goed bijbenen. Dus zo nu en dan reden Niels en Ik even stapvoets om ze weer te laten aansluiten. Mij viel op dat mijn hartslag op die momenten snel zakte van waardes hoog in de 170 naar waardes beneden de 140. Conditioneel zat het dus wel snor. Geen moment verzwakte ik en ik kon steeds blijven aanzetten. Het was dus echt genieten. Na ruim 30 km hielden we het voor gezien. Vanaf dat punt had ik echter nog plentie energie over en heb de resterende 10 km naar huis goed hard doorgefietst; weer meer mijn gebied; rechte asfalt wegen en een constante snelheid van rond de 35 km/h, de hartslag stabiel op 180.
Na ruim 2 uur was ik weet thuis van een heerlijk stukje fietsen. Mijn zorgen vooraf bleken ongegrond; zonder verval 47km op de ATB doorgebracht. Dus zo erg is het allemaal niet. Gelukkig maar. (gemiddelde hartslag 157; 1925 Kcal verbrand).
Het rondje deed me wel weer uitkijken naar het ATB-seizoen. Ik heb er zin an. Waarschijnlijk rijd ik zondag 10 okt de 55km van de ATBeasts uitgezet vanuit Gemert. Ik kijk altijd erg uit naar ATB'en op en rond Stippelberg. Nu alleen nog hopen op een beetje redelijk weer.
Dinsdag bij Four2Go was de verbouwing overigens al een heel eind gevorderd, maar ik geloof niet dat de fitnessapparatuur vrijdag al gebruiksklaar is. Ik kan dus ook nog niet beginnen met de krachttraining. Hopelijk is het snel helemaal af, want ik heb erg veel zin in de krachttrainingsessies.
Wél is vanaf komende zondag de nieuwe spin-ruimte in gebruik, en dat is fijn om naar uit te kijken, want dat kleine bedompte hokje heb ik wel gezien; het zuurstof nivo daalt daar altijd recht evenredig met de tijd die verstrijkt.
donderdag 30 september 2010
maandag 27 september 2010
12 dagen zondigen
Gisteren weer terug van 12 dagen All-inclusive op Menorca. Tijdens mijn verblijf heb ik geen millimeter gefietst, en heb me te goed gedaan aan zaken die ik eigenlijk dit jaar had afgezworen. Veel te veel ships, bier, friet, cola en snoep dus. Dit zal wel zo z'n weerslag hebben op het gewicht, maar ik heb nog 9 maanden, dus er is geen man overboord.
Ik heb overigens wel iets aan sport gedaan. De eerste week heb ik elke dag wel flink wat baantjes getrokken in de zee, en 2 keer heb ik drie kwartier gerend in de omgeving met de hartslagmeter om. Netjes rond 170 heb ik toch nog krap 2 D2 trainingen afgewerkt. Daarnaast heb ik ook nog een rondje gegolfd op de baan van Son Parc; alhoewel dat eigenlijk geen sport genoemd mag worden. Doorgaans draag ik mijn golftas om mn rug, waardoor ik toch nog zo'n 1500 a 2000 kcal verbrand gedurende de ruim 4 uur golfen, maar deze keer hadden we een buggy gehuurd...
Nu net terug van vakantie staat oktober voor de deur. Vanaf volgende week dus 2x in de week krachttraining, en 2x in de week duur trainingen. Van de laatste 2 zal er iig 1 op de Tacx zijn; op woensdag of donderdag 2 uur in D1/D2. Daarvoor heb ik een achterwiel en 10-speed cassette aangeschaft welke ik zal voorzien van een oude band, om te gebruiken op de Tacx, zodat ik mijn huidige Michelin Pro3 Race bandjes spaar, en niet elke keer bandjes hoef te wisselen als ik op de Tacx wil stappen. De cassette was binnen gekomen tijdens mijn vakantie, en vanochtend heb ik de boel in elkaar gezet. Vanaf deze week zal ik de hele winter elke week op woensdag of donderdag 2 uur in de garage op de Tacx kruipen.
Daarnaast dus zoals gezegd op dinsdag en vrijdag een half uur krachttraining bij Four2Go, gevolgd door een uurtje spinnen. In het weekend staat er dan een rondje ATB'en of fietsen op de weg op de agenda. Mocht dit om een of andere reden niet lukken, zal ik dat op de Tacx moeten inhalen. Zo zal ik in de winter zo'n 8 uur per week bezig zijn met het fietsen. Hopelijk brengt mij dit een goede basis om halverwege februari de 20-weekse trainingsperiode voor de Marmotte 2011 aan te vangen.
Ik heb overigens wel iets aan sport gedaan. De eerste week heb ik elke dag wel flink wat baantjes getrokken in de zee, en 2 keer heb ik drie kwartier gerend in de omgeving met de hartslagmeter om. Netjes rond 170 heb ik toch nog krap 2 D2 trainingen afgewerkt. Daarnaast heb ik ook nog een rondje gegolfd op de baan van Son Parc; alhoewel dat eigenlijk geen sport genoemd mag worden. Doorgaans draag ik mijn golftas om mn rug, waardoor ik toch nog zo'n 1500 a 2000 kcal verbrand gedurende de ruim 4 uur golfen, maar deze keer hadden we een buggy gehuurd...
Nu net terug van vakantie staat oktober voor de deur. Vanaf volgende week dus 2x in de week krachttraining, en 2x in de week duur trainingen. Van de laatste 2 zal er iig 1 op de Tacx zijn; op woensdag of donderdag 2 uur in D1/D2. Daarvoor heb ik een achterwiel en 10-speed cassette aangeschaft welke ik zal voorzien van een oude band, om te gebruiken op de Tacx, zodat ik mijn huidige Michelin Pro3 Race bandjes spaar, en niet elke keer bandjes hoef te wisselen als ik op de Tacx wil stappen. De cassette was binnen gekomen tijdens mijn vakantie, en vanochtend heb ik de boel in elkaar gezet. Vanaf deze week zal ik de hele winter elke week op woensdag of donderdag 2 uur in de garage op de Tacx kruipen.
Daarnaast dus zoals gezegd op dinsdag en vrijdag een half uur krachttraining bij Four2Go, gevolgd door een uurtje spinnen. In het weekend staat er dan een rondje ATB'en of fietsen op de weg op de agenda. Mocht dit om een of andere reden niet lukken, zal ik dat op de Tacx moeten inhalen. Zo zal ik in de winter zo'n 8 uur per week bezig zijn met het fietsen. Hopelijk brengt mij dit een goede basis om halverwege februari de 20-weekse trainingsperiode voor de Marmotte 2011 aan te vangen.
vrijdag 10 september 2010
weer es spinnen
Na 6 weken heb ik vandaag eindelijk weer een keertje kunnen spinnen. Louwie had een zwaar programma samengesteld zei hij, dus we konden onze borst nat maken. Ik besloot, om te zien hoe het was gesteld met de vorm en de conditie, nergens in te houden, en alle nummers maximaal te gaan. De nummers waren inderdaad erg pittig, maar het voelde prima. Meteen bij het eerste nummer moest er al flink geklommen worden en schoot de hartslag naar de 185. Bij de 4 nummers die volgde was het idem. Hartslag mooi richting omslagpunt, en de beentjes gaven geen kik. Het laatste nummer duurde 10 minuten. De eerste 5 minuten daarvan waren een zittende klim tegen een rustige cadans. Ik zorgde ervoor dat ik in die 5 minuten de hartslag langzaam richting 188 liet lopen, door de weerstand stapsgewijs op te voeren. Louwie had namelijk aangekondigd dat we daarna 5 minuten lang staand zouden klimmen tegen een steeds zwaarder wordende weerstand.
De hartslag was 185 toen we moesten gaan staan en door het bijdraaien liep het binnen een halve minuut boven 188. Vanaf dat moment is het 4min30 langzaam gestegen. Elke minuut schroefde ik de weerstand licht op. Ik wilde wel eens weten waar toe ik op dit moment in staat ben. Het viel niet mee, maar het liep goed. De laatste minuut was niet de fijnste van de spinles, maar ik bleef het goed volhouden en stopte pas toen Louwie helemaal tot 0 had terug geteld. Het zweet gutste van mijn gezicht, en doordat ik mijn mond wagenwijd open had gehad, had het speeksel ook vrij spel gehad. Lekker allemaal. Eenmaal terug in het zadel gezakt gaf mijn Polar als max 199 hs/min aan. Niet gek. Na nog een paar minuten uitfietsen en rekken en strekken gaf mijn Polar aan dat ik ruim 900 kcal had verbrand. En ik voelde me eigenlijk best goed. Ik herstelde snel en de bovenbenen waren slechts lichtgevoelig na de les; niet eens helemaal verzuurd dus, al heeft het melkzuur toch best in behoorlijk hoge concentraties door mijn spieren heen gesuisd.
Conclusie is dat het er goed voor staat denk ik. Denk dat de conditie op een goed nivo is. Nog niet dat van vorig jaar oktober, maar dat is ook niet noodzakelijk. Wel is duidelijk dat de duurritten in combinatie van de interval ritten op dinsdag (en de mega-weerstandstraining tijdens de Ronde van Pijnacker) de afgelopen maand effectief zijn gebleken. Nu is het zaak om deze conditie vast te houden. En dat is deze maand niet makkelijk, want op mijn 12-daagse vakantie naar Menorca vanaf volgende week heb ik geen beschikking over een racefiets. Om te voorkomend dat dit all-inclusive avontuur mijn voorbereiding lichtelijk in de war gooit, neem ik mijn hartslagmeter en mijn trimschoenen mee. Ik hoop zo een paar keer een rondje te kunnen rennen, om een beetje te blijven bewegen.
Voor wat betreft de maximale hartslag van 199 van vandaag ben ik niet ontevreden. 3 jaar geleden tijdens het sportmedische onderzoek in het Jeroen Bosch ziekenhuis had ik als max 202. Dat was tevens een van de laatste keren dat ik een hartslag gehad heb van boven de 200. Dat was ook vandaag niet het geval, maar ik had nog wel het gevoel achteraf dat ik nog een klein beetje over had. In november wil ik het sportmedisch onderzoek herhalen. Enerzijds om te zien waar ik sta, en voor de 20 weekse trainingsperiode voor de Marmotte 2011 de goede trainingszones te laten bepalen, maar anderzijds omdat het moet. De organisatie van de Marmotte vereist namelijk een sportmedische keuring. Om te voorkomen dat ze die van 3 jaar geleden niet meer accepteren kan het dus geen kwaad het opnieuw te doen.
Over de Marmotte 2011 las ik overigens dat de datum voor 2011 nog niet definitief is. Er is wat onenigheid tussen de organisatie en de gemeente Bourg/Alpe d'Huez, omdat er tevens een ander groot evenement rond de geplande datum wordt verwacht. Daarnaast komt de Tour van 2011 waarschijnlijk weer langs de Alpe, en het is nog niet bekend wanneer dat is. Even afwachten dus. Ergens in oktober, als de Tour route bekend is, zal er ook wel een definitieve datum voor de Marmotte 2011 worden aangekondigd. Geduld.
De hartslag was 185 toen we moesten gaan staan en door het bijdraaien liep het binnen een halve minuut boven 188. Vanaf dat moment is het 4min30 langzaam gestegen. Elke minuut schroefde ik de weerstand licht op. Ik wilde wel eens weten waar toe ik op dit moment in staat ben. Het viel niet mee, maar het liep goed. De laatste minuut was niet de fijnste van de spinles, maar ik bleef het goed volhouden en stopte pas toen Louwie helemaal tot 0 had terug geteld. Het zweet gutste van mijn gezicht, en doordat ik mijn mond wagenwijd open had gehad, had het speeksel ook vrij spel gehad. Lekker allemaal. Eenmaal terug in het zadel gezakt gaf mijn Polar als max 199 hs/min aan. Niet gek. Na nog een paar minuten uitfietsen en rekken en strekken gaf mijn Polar aan dat ik ruim 900 kcal had verbrand. En ik voelde me eigenlijk best goed. Ik herstelde snel en de bovenbenen waren slechts lichtgevoelig na de les; niet eens helemaal verzuurd dus, al heeft het melkzuur toch best in behoorlijk hoge concentraties door mijn spieren heen gesuisd.
Conclusie is dat het er goed voor staat denk ik. Denk dat de conditie op een goed nivo is. Nog niet dat van vorig jaar oktober, maar dat is ook niet noodzakelijk. Wel is duidelijk dat de duurritten in combinatie van de interval ritten op dinsdag (en de mega-weerstandstraining tijdens de Ronde van Pijnacker) de afgelopen maand effectief zijn gebleken. Nu is het zaak om deze conditie vast te houden. En dat is deze maand niet makkelijk, want op mijn 12-daagse vakantie naar Menorca vanaf volgende week heb ik geen beschikking over een racefiets. Om te voorkomend dat dit all-inclusive avontuur mijn voorbereiding lichtelijk in de war gooit, neem ik mijn hartslagmeter en mijn trimschoenen mee. Ik hoop zo een paar keer een rondje te kunnen rennen, om een beetje te blijven bewegen.
Voor wat betreft de maximale hartslag van 199 van vandaag ben ik niet ontevreden. 3 jaar geleden tijdens het sportmedische onderzoek in het Jeroen Bosch ziekenhuis had ik als max 202. Dat was tevens een van de laatste keren dat ik een hartslag gehad heb van boven de 200. Dat was ook vandaag niet het geval, maar ik had nog wel het gevoel achteraf dat ik nog een klein beetje over had. In november wil ik het sportmedisch onderzoek herhalen. Enerzijds om te zien waar ik sta, en voor de 20 weekse trainingsperiode voor de Marmotte 2011 de goede trainingszones te laten bepalen, maar anderzijds omdat het moet. De organisatie van de Marmotte vereist namelijk een sportmedische keuring. Om te voorkomen dat ze die van 3 jaar geleden niet meer accepteren kan het dus geen kwaad het opnieuw te doen.
Over de Marmotte 2011 las ik overigens dat de datum voor 2011 nog niet definitief is. Er is wat onenigheid tussen de organisatie en de gemeente Bourg/Alpe d'Huez, omdat er tevens een ander groot evenement rond de geplande datum wordt verwacht. Daarnaast komt de Tour van 2011 waarschijnlijk weer langs de Alpe, en het is nog niet bekend wanneer dat is. Even afwachten dus. Ergens in oktober, als de Tour route bekend is, zal er ook wel een definitieve datum voor de Marmotte 2011 worden aangekondigd. Geduld.
rondje alleen
Waren we vorige week dinsdag nog met z'n drieën, deze dinsdag was er niemand beschikbaar om de weg op te gaan. Het had de hele dag geplensd, maar in de loop van de middag was het gestopt, en tegen half 6 was de weg opgedroogd. Om half 7 ben ik na het eten op weg geweest, met mouwstukken, want het was slechts 14 graden. Ik wilde graag de weg op, omdat er een oostenwind stond, en dat is het niet zo vaak. Met oostenwind is het op de dijk meewind, en dat is een stuk leuker dan met tegenwind, zoals bijna elke dinsdag het geval is.
Ik ben rustig vertrokken en heb in D1 de eerste 20 km afgelegd. In de polder met tegenwind was de snelheid daardoor niet vaak boven de 30 per uur. Eenmaal bij Overlangel de dijk op had ik me voorgenomen om tot aan Lithoijen in D3 te rijden, maar net als 4 weken geleden lukte het me nauwelijks om mijn hartslag boven de 180 te krijgen. De snelheid was wel weer prima, maar hoger als 182 is de hartslag nooit geweest bij een cadans van 105. Ik kreeg gewoon geen zwaarder verzet rond met een zelfde cadans. Qua snelheid ging het dus redelijk, want de 25km naar Lithoijen ging met 35,0 km/h gemiddeld tegen een gemiddelde hartslag van 173. Normaal zou ik daar van te voren voor tekenen, maar ik wilde een D3 training, en op deze manier was het een D2 training.
Uiteindelijk heb ik het rondje van 50 km met 32,1 km/h uitgefietst met een gemiddelde hartslag van 166. Een prima D2 training dus, met een behoorlijk hoog gemiddelde snelheid (in combinatie met de gem. hartslag van 166) voor mijn doen, maar het was niet de opdracht. Ik vraag me wel af waar het aan ligt dat ik mijn hartslag niet in de 180 kreeg. Waar zou dat door komen? Enerzijds is het prima, want ik rijd met gemiddelde snelheden die ik vorige seizoenen niet reed, zeker niet met de bijbehorende gemiddelde hartslagen, maar anderzijds snap ik niet waarom ik geen hogere hartslagen kan rijden. Vorig jaar deed ik mijn 13,9km tijdrit nog met een gemiddelde hartslag van 184 gedurende ruim 23 minuten. Toch weer eens proberen, want wellicht zit het gewoon tussen de oren, Tenslotte reed ik vorige week met Roy minuten lang met een hartslag van boven de 188, en bij de ronde van Pijnacker heb ik ruim een kwartier op en boven mijn omslagpunt gefietst. Dan moet het als ik alleen ben op de weg toch ook lukken? Stof tot nadenken.
Ik ben rustig vertrokken en heb in D1 de eerste 20 km afgelegd. In de polder met tegenwind was de snelheid daardoor niet vaak boven de 30 per uur. Eenmaal bij Overlangel de dijk op had ik me voorgenomen om tot aan Lithoijen in D3 te rijden, maar net als 4 weken geleden lukte het me nauwelijks om mijn hartslag boven de 180 te krijgen. De snelheid was wel weer prima, maar hoger als 182 is de hartslag nooit geweest bij een cadans van 105. Ik kreeg gewoon geen zwaarder verzet rond met een zelfde cadans. Qua snelheid ging het dus redelijk, want de 25km naar Lithoijen ging met 35,0 km/h gemiddeld tegen een gemiddelde hartslag van 173. Normaal zou ik daar van te voren voor tekenen, maar ik wilde een D3 training, en op deze manier was het een D2 training.
Uiteindelijk heb ik het rondje van 50 km met 32,1 km/h uitgefietst met een gemiddelde hartslag van 166. Een prima D2 training dus, met een behoorlijk hoog gemiddelde snelheid (in combinatie met de gem. hartslag van 166) voor mijn doen, maar het was niet de opdracht. Ik vraag me wel af waar het aan ligt dat ik mijn hartslag niet in de 180 kreeg. Waar zou dat door komen? Enerzijds is het prima, want ik rijd met gemiddelde snelheden die ik vorige seizoenen niet reed, zeker niet met de bijbehorende gemiddelde hartslagen, maar anderzijds snap ik niet waarom ik geen hogere hartslagen kan rijden. Vorig jaar deed ik mijn 13,9km tijdrit nog met een gemiddelde hartslag van 184 gedurende ruim 23 minuten. Toch weer eens proberen, want wellicht zit het gewoon tussen de oren, Tenslotte reed ik vorige week met Roy minuten lang met een hartslag van boven de 188, en bij de ronde van Pijnacker heb ik ruim een kwartier op en boven mijn omslagpunt gefietst. Dan moet het als ik alleen ben op de weg toch ook lukken? Stof tot nadenken.
maandag 6 september 2010
Ride for the Roses
Kankerbestrijding en fietsen zijn sinds Lance Armstrong onlosmakelijk met elkaar verbonden. Op initiatief van Lance zelf is de Ride for the Roses ontstaan welke in Nederland navolging heeft gekregen in 1998. Gisteren was dus alweer de 13e versie van de tocht met als doel veel geld op te halen voor de KWF kankerbestrijding; dit keer vanuit bloemenveiling FloraHolland in Venlo. Een mooie grote locatie om de vele duizenden wielerliefhebbers die zich hadden ingeschreven te ontvangen voor de tocht over 110km in noord Limburg.
Ik deed mee met het MSD-bedrijventeam, wat inhield dat we bij aanvang ontbijt kregen en lunch bij terugkomst. Het was allemaal heel goed geregeld. Alles goed aangegeven en vele vrijwilligers om alles in goede banen te leiden. Niets dan lof dus. Om kwart over 10 werd het startsein gegeven en ging een aantal prominenten, waaronder Kai Reus en Theo de Rooy, ons voor.
Om ruim 10000 wielrenners in colonne zonder grote problemen 110 km te laten fietsen is een beste opgave, maar de organisatoren hadden weinig aan het toeval over gelaten en de tocht over brede wegen laten lopen. Alle wegen/kruispunten werden afgezet als het mega peloton langs kwam. Alleen bij een aantal wegversmallingen werd het wat stroperig waardoor op die punten de snelheid werd gereduceerd tot stapvoets. In het peloton zelf was het goed toeven. Als het rolde was de snelheid ruim boven de 30 en in het zog van de vele fietsers voor me was de hartslag steeds bijzonder laag: voor gisteren had ik nog niet vaak de combinatie hartslag/snelheid van 106/35 op m'n Polar gezien. Af en toe was de snelheid echter flink hoog -ruim boven de 40- als er weer een wegversmalling was geweest en de boel erna uit elkaar getrokken werd. Dat maakte de tocht tot een zeer prettige rit, zeker als de wind tegen was en er geen renners meer voor je reden was het best lekker om eens flink op de pedalen te moeten trappen om de voorgangers weer bij te halen (max. snelheid: 44,8 km/h).
Na even meer dan 4 uurtjes waren we rond, en dus weer terug bij de bloemenveiling. Aldaar kregen we nog een heerlijk pasta buffet met salades voorgeschoteld. Al met al een fijne duurtraining gehad (gemiddelde hartslag 135; 2951 Kcal)) en me prima vermaakt met mijn collega's op de fiets. Belangrijker is dat de tocht er voor gezorgd heeft dat er in totaal ruim 8 ton is opgehaald voor het KWF.
Ik deed mee met het MSD-bedrijventeam, wat inhield dat we bij aanvang ontbijt kregen en lunch bij terugkomst. Het was allemaal heel goed geregeld. Alles goed aangegeven en vele vrijwilligers om alles in goede banen te leiden. Niets dan lof dus. Om kwart over 10 werd het startsein gegeven en ging een aantal prominenten, waaronder Kai Reus en Theo de Rooy, ons voor.
Om ruim 10000 wielrenners in colonne zonder grote problemen 110 km te laten fietsen is een beste opgave, maar de organisatoren hadden weinig aan het toeval over gelaten en de tocht over brede wegen laten lopen. Alle wegen/kruispunten werden afgezet als het mega peloton langs kwam. Alleen bij een aantal wegversmallingen werd het wat stroperig waardoor op die punten de snelheid werd gereduceerd tot stapvoets. In het peloton zelf was het goed toeven. Als het rolde was de snelheid ruim boven de 30 en in het zog van de vele fietsers voor me was de hartslag steeds bijzonder laag: voor gisteren had ik nog niet vaak de combinatie hartslag/snelheid van 106/35 op m'n Polar gezien. Af en toe was de snelheid echter flink hoog -ruim boven de 40- als er weer een wegversmalling was geweest en de boel erna uit elkaar getrokken werd. Dat maakte de tocht tot een zeer prettige rit, zeker als de wind tegen was en er geen renners meer voor je reden was het best lekker om eens flink op de pedalen te moeten trappen om de voorgangers weer bij te halen (max. snelheid: 44,8 km/h).
Na even meer dan 4 uurtjes waren we rond, en dus weer terug bij de bloemenveiling. Aldaar kregen we nog een heerlijk pasta buffet met salades voorgeschoteld. Al met al een fijne duurtraining gehad (gemiddelde hartslag 135; 2951 Kcal)) en me prima vermaakt met mijn collega's op de fiets. Belangrijker is dat de tocht er voor gezorgd heeft dat er in totaal ruim 8 ton is opgehaald voor het KWF.
Abonneren op:
Posts (Atom)
