Om een beetje rap een Alpenreus te kunnen beklimmen is het zaak te beschikken over een hoog wattage per kilogram lichaamsgewicht. Het is leuk als je zoals Cancellara ongeveer 400 watt per uur kunt wegtrappen, maar de zwaarte kracht trekt met 80kg toch harder aan hem dan aan bv Pantani, die ongeveer 56kg woog. En met name die zwaartekracht is het probleem tijdens klimmen. Alleen als je bruut veel kracht uit je dijen kunt persen kun je met een hoog gewicht goed de bergen over. Een voorbeeld is Indurain die 510 watt per uur kon wegtrappen (berekend nav zijn werelduurrecord).
Lichte mannen met sterke spieren zijn dus in de bergen spekkoper. Gesink bv scoort met een wattage per kg van 7.2 uitzonderlijk hoog. Andere renners:
Lance Armstring: 6.8 watt/kg
Alberto Contador: 6.8 watt/kg
Cadel Evans: 7.3 watt/kg
Hieronder een staatje van gemiddelde waardes.
6,0 tot 7,0 Watt/kg professioneel wielrenner
5,0 tot 6,0 Watt/kg amateur wielrenner
4,5 tot 5,0 Watt/kg gemiddeld amateur wielrenner
4,0 tot 4,5 Watt/kg degelijke wielertoerist
3,0 tot 4,0 Watt/kg gemiddelde man van 30 jaar.
Uit de resultaten van mijn sportmedisch onderzoek van 2007 bleek mijn wattage per kg 5,1 te zijn (dit lag overigens op 148% van de te verwachtte waarde van een gemiddeld persoon van mijn leeftijd en lengte). Dit is de waarde bij mijn maximale hartslag. Toch is het lastig te vergelijken, omdat de meting op verschillende manieren kan worden uitgevoerd. In mijn geval werd elke minuut het wattage met ongeveer 30 watt opgevoerd. Je kan je voorstellen dat als het wattage met 10 watt per 3 minuten opgevoerd wordt, de test veel langer duurt, en je eerder uitgeput bent, en er dus een lagere eindwaarde uit komt. Andersom lijkt een meting waarbij het wattage per 20 seconde met 50 watt wordt opgevoerd meer op een sprint, en zal de waarde waarschijnlijk hoger uitkomen.
In mijn geval is in het rapport alleen het maximale wattage opgenomen, gemeten bij mijn maximale hartslag. Dat wattage kan ik natuurlijk nooit over een langere periode produceren. Beter is dit uit te drukken als het wattage per kg bij het omslagpunt. Als het wattage lineair zou oplopen met je hartslag zou dat bij mij 315 watt zijn. Aangezien ik in 2007 ten tijde van de test 66kg woog kom ik dan uit op 4,8 watt/kg. Niet wereldschokkend. Als ik echter op mijn streefgewicht van 60kg zou komen, wordt dit 5,2.
Vermogen is dus erg belangrijk. Tijdens mij PR op de Telegraph in juli heb ik gemiddeld 257 gedurende een uur weggetrapt. Is best redelijk, maar als je weet dat de profs tijdens een goede alpen etappe richting 300 komen, gedurende zo'n 5 uur, (gemiddeld, dat is dus inclusief berg-af!), stelt het niet zo veel voor.
Daarom ben ik begonnen met een periode van krachttraining, in de hoop dat ik mijn gemiddeld vermogen kan verhogen en dus rapper de bergen over kom. Deze week heb ik de eerste 2 sessies afgewerkt, en het is best leuk. Wilbert is nu nog druk bezig met het opstellen van het daadwerkelijke 4 maanden plan, waarover we op 5 november afspraken gaan maken. Tot die tijd heeft hij me op 2 opeenvolgende vrijdagavonden reeds ingewerkt in de verschillende oefeningen. Want (kracht)training is leuk, maar als je het fout uitvoert kan het averechts werken.
Ik doe de oefeningen in 12-voud, en herhaal dat 3 maal. Elke oefening doe ik dus 3x12 keer. Tussen elk blokje wacht ik ongeveer 1 minuut, of zolang als het nodig is om mijn hartslag weer op een acceptabel niveau te krijgen. Voor wat betreft de gekozen gewichten is het nog een beetje zoeken. Het doel is om in de loop van de komende periode de hoeveelheid gewicht toe te laten nemen en het aantal herhalingen af te laten nemen tot 6x, zodanig dat ik deze ook nog maar net 6x gedaan krijg.
In eerste instantie was ik van plan om op dinsdagavond volle bak te gaan, en op vrijdagavond iets minder zwaar, zodanig dat ik op zondag ook nog een leuk stukje kon ATB'en. Wilbert vindt echter dat ik elke krachttrainingssessie volle bak moet gaan voor het hoogste rendement. Daardoor is het nu dus wat mij betreft duidelijk dat mijn conditie en zeker het duurvermogen niet zal toenemen, omdat ik weinig echte duurtraining meer zal ondernemen. Als ik al op de ATB of racefiets stap is het voor herstel. In de praktijk zal het er dus op neer komen dat ik elke woensdagavond en ergens in het weekend 2h op de tacx stap met een maximale hartslag van 140. In het weekend kan ik natuurlijk ook 2 uurtjes de weg of het bos in, maar dat zullen dan geen lange tochten hoog in D1 of D2 worden.
Ondertussen heb ik best wel redelijke zorgen over mijn huidige conditie. De keren dat ik de afgelopen periode op de Tacx heb gefietst gingen werkelijk bedroevend, en vooral het laatste "bagger"-rondje heeft me wel bezig gehouden. Ik heb de Polar-uitdraai van die rit langduring vergeleken met ritten uit het vorige jaar, en ik wordt er moedeloos van. Eind vorig jaar reed ik een aantal ritten van rond de 100km inclusief een paar hobbels in en rond Groesbeek. Deze ritten kwamen telkens uit op een gemiddelde snelheid van rond de 30; iets waarvan ik nu vermoed dat ik er absoluut niet toe in staat ben. Als ik nu op de Tacx stap geven mijn benen na een half uurtje al aan dat het niet van harte gaat, en dan zit mijn hartslag nog maar net in D1. De geplande 2 uur op de Tacx met hartslag rond 140 is me tot op heden nog niet gelukt. Telkens was ik het al heel snel zat. En ik kan het niet verklaren. De wattages in beeld zijn ruim onder de 200, dus echt aan het stampen ben ik niet. Goed, het totaal aantal kilometers op de fiets vanaf 1 juli natuurlijk ook bedroevend, dus misschien is het ook wel logisch.
Daar tegenover staat dat de 2 spinlessen op dinsdag- en vrijdagavond onverminderd lekker gaan, maar dat is toch anders dan op de weg kilometers maken. Het houdt me behoorlijk bezig. De enige houvast die ik heb is het feit dat ik vorig jaar tussen februari en juni helemaal niets aan sport heb gedaan (alle tijd ging in het aanpassen van de woning voor de komst van de 2e koter), waarna mijn conditie dus naar een diepte punt was gezakt. Op de dinsdag met de mannen heb ik daardoor in mei 2 avonden achter elkaar zelfs moeten lossen op de dijk bij Lithoijen; iets wat me in alle 7 jaar ervoor nog nooit was overkomen. Daarna heb ik in juni en augustus regelmatig lange duurritten gemaakt , geen dinsdagrit met de mannen gemist, en elke vrijdag een lesje gespind. Dat zorgde ervoor dat mijn conditie eind september beter was dan ooit en ik met name in oktober kon oogsten. Op de wielerbaan in Alkmaar op 1 oktober zette ik een dik pr op de 250m sprint (16,43sec) en ook de afvalrace ging me opvallend gemakkelijk af. De hele maand oktober heb ik ATB'ritten gereden met gemiddelden waar ik voorheen nooit bij in de buurt kwam. Ik hoop dus dat, als ik vanaf februari echt de weg op ga en flink ga trainen op conditie en duurvermogen, dat dat snel weer op nivo zal zijn. Erg zelfverzekerd ben ik niet meer, dus een lichte twijfel over de mogelijkheid van goud op zaterdag 2 juli maakt zich zo nu en dan meester. We zullen zien...
zondag 31 oktober 2010
zaterdag 23 oktober 2010
De Alpe d'Huez in 35 minuten!
Na een klein kwartiertje warm rijden fietsen we langs de rotonde in Bourg d'Oisans richting Alpe d'Huez. We fietsen met een groepje en we blijven vandaag bij elkaar. Ik rijd aan kop van het groepje en wil voor niemand onder doen. Eenmaal voorbij het bruggetje kromt de weg naar links en begint het. Ik ga nergens inhouden en dus is het meteen staand op de pedalen, het hele stuk tot aan de eerste bocht. In de bocht gaat er een tandje af, en gaat het beentempo even omhoog. Tegen de twaalf procent is het hier nu. Zittend op de pedalen, concentreren op de cadans. Ik kijk om me heen; iedereen heeft het meteen zwaar. De eerste paar kilometers zijn het steilst weet ik. In elke bocht gaan we staan, schakelen we een paar tandjes terug, en gaat het beentempo omhoog. Meteen na de bocht is het weer terug in het zadel en zittend de juiste cadans vinden. Daar waar de weg meer dan 10 procent helt gaan we weer staan op de pedalen, er voor zorgend dat de cadans gelijk blijft.
In la Garde zakt het stijgingspercentage weer naar 6 procent en gaat het been tempo iets omhoog. We halen een groepje stakkers in alsof ze stil staan. De fietser naast me heeft het niet makkelijk; daar waar we met z'n allen staand aan het volgende, wat steilere stuk beginnen, zakt hij al snel terug in z'n zadel. Staan-zitten-staan-zitten. Zo gaat het een paar minuten door. Onverminderd hard geselen we de pedalen. De hartslag is steeds ruim in de 180 bpm, vlak tegen het omslagpunt. Zou de rest om me heen ook zo stuk zitten vraag ik me af?
Het is wel genieten hier, en het is een feest van herkenning. Het blijft een pracht klim om te zien. De weg en alles wat er omheen te zien is probeer ik te gebruiken om mijn aandacht van de pijn in de benen te verleggen.
Ik zie het bordje Huez d'Oisans vorbij komen. het is hier weer erg stijl. De benen kermen onder de weerstand en het tempo. Niet zeuren, vol houden. Iedereen om me heen blijft nu op de pedalen staan, ook al is het stijgingspercentage nu 12%. Ik kan dus niet achter blijven. Auw-auw, de benen doen zeer. Duwen en trekken aan de pedalen, dan weer zittend dan weer staand. Als we staan joggen we zo nu en dan en danseuse a Alberto Contador, losjes met een rechte rug en de handen boven op het stuur.
Dan volgt het bordje Alpe d'Huez. Vanaf hier nog ruim 3km tot de finish streep weet ik, maar dan komen nog een paar nasty steile stukken. Vandaag staat de fotograaf van Photo Breton overigens niet op zijn plek. Jammer. Als de weg 180 graden naar rechts draait komen we op het laatste steile stuk. Hier is het weer staand met een cadans van rond de 75 zwaar op de pedalen. Ik sjor aan m'n stuur, en mijn rug stribbelt tegen. Nog een stukje. Gelukkig vlakt het vlak voor het tunneltje af, en kan de druk weer iets van de benen en het tempo omhoog, maar we zijn er nog niet, nog een paar minuutjes. Die laatste paar minuten zijn echter best pittig als de hele groep op de pedalen gaat staan en het tempo verhoogd. De hartslag is nou al ruim 25 minuten boven de 180 en ik verlang nu wel naar de Tour-streep.
Ik zie de kabelbaan waar we onderdoor moeten al in beeld komen, en kort erna slaan we rechtsaf om via de rotonde aan het voorlaatste rechte stuk te beginnen. Iedereen perst er na de laatste bocht naar links nog een sprint uit, en hoewel de benen schreeuwen om rust doe ik toch mee. Dan passeren we eindelijk de streep en kan ik terug zaken in mijn zadel. Wow. De Alpe d'Huez in 35 minuten beklommen! Geweldig.
Als mijn hartslag snel zakt (met gemiddeld ongeveer anderhalve hartslag per seconde) kijk ik om me heen. Iedereen hangt happend naar adem over z'n spinnigbike en Louwie zet de beamer uit....
In la Garde zakt het stijgingspercentage weer naar 6 procent en gaat het been tempo iets omhoog. We halen een groepje stakkers in alsof ze stil staan. De fietser naast me heeft het niet makkelijk; daar waar we met z'n allen staand aan het volgende, wat steilere stuk beginnen, zakt hij al snel terug in z'n zadel. Staan-zitten-staan-zitten. Zo gaat het een paar minuten door. Onverminderd hard geselen we de pedalen. De hartslag is steeds ruim in de 180 bpm, vlak tegen het omslagpunt. Zou de rest om me heen ook zo stuk zitten vraag ik me af?
Het is wel genieten hier, en het is een feest van herkenning. Het blijft een pracht klim om te zien. De weg en alles wat er omheen te zien is probeer ik te gebruiken om mijn aandacht van de pijn in de benen te verleggen.
Ik zie het bordje Huez d'Oisans vorbij komen. het is hier weer erg stijl. De benen kermen onder de weerstand en het tempo. Niet zeuren, vol houden. Iedereen om me heen blijft nu op de pedalen staan, ook al is het stijgingspercentage nu 12%. Ik kan dus niet achter blijven. Auw-auw, de benen doen zeer. Duwen en trekken aan de pedalen, dan weer zittend dan weer staand. Als we staan joggen we zo nu en dan en danseuse a Alberto Contador, losjes met een rechte rug en de handen boven op het stuur.
Dan volgt het bordje Alpe d'Huez. Vanaf hier nog ruim 3km tot de finish streep weet ik, maar dan komen nog een paar nasty steile stukken. Vandaag staat de fotograaf van Photo Breton overigens niet op zijn plek. Jammer. Als de weg 180 graden naar rechts draait komen we op het laatste steile stuk. Hier is het weer staand met een cadans van rond de 75 zwaar op de pedalen. Ik sjor aan m'n stuur, en mijn rug stribbelt tegen. Nog een stukje. Gelukkig vlakt het vlak voor het tunneltje af, en kan de druk weer iets van de benen en het tempo omhoog, maar we zijn er nog niet, nog een paar minuutjes. Die laatste paar minuten zijn echter best pittig als de hele groep op de pedalen gaat staan en het tempo verhoogd. De hartslag is nou al ruim 25 minuten boven de 180 en ik verlang nu wel naar de Tour-streep.
Ik zie de kabelbaan waar we onderdoor moeten al in beeld komen, en kort erna slaan we rechtsaf om via de rotonde aan het voorlaatste rechte stuk te beginnen. Iedereen perst er na de laatste bocht naar links nog een sprint uit, en hoewel de benen schreeuwen om rust doe ik toch mee. Dan passeren we eindelijk de streep en kan ik terug zaken in mijn zadel. Wow. De Alpe d'Huez in 35 minuten beklommen! Geweldig.
Als mijn hartslag snel zakt (met gemiddeld ongeveer anderhalve hartslag per seconde) kijk ik om me heen. Iedereen hangt happend naar adem over z'n spinnigbike en Louwie zet de beamer uit....
dinsdag 19 oktober 2010
Bagger
Ik heb de veld tour tocht vanuit Escharen aan me voorbij laten gaan, omdat daar veel lange stukken langs polderslootjes en weilanden tussen zitten en maar weinig bos. Ben in plaats daarvan op de racefiets gestapt met als doel 100+ km op de teller te zetten. Ik wilde naar Groesbeek om een paar heuveltjes te slechten. Vorig jaar aan het eind van de zomer was ik redelijk in vorm en kwam ik de heuvels redelijk rap op. Ik kan me herinneren dat ik zelfs Niels uit het wiel reed op de 1.5km lange klim (a 4%) naar Tivoli bij Berg en Dal. Op het buitenblad reed ik daar ruim boven de 25km per uur gemiddeld omhoog en kwam ver voor de rest boven. Om te zien hoe het gesteld is met de conditie besloot ik dus richting Berg en Dal te rijden om te zien hoe ik nu boven zou kunnen komen. Helaas liep het anders en ben ik nog voor Groesbeek afgedraaid en weer naar huis gefietst.
Om 10 uur sochtends vertrokken terwijl mijn teller 2.3 graden boven 0 aangeeft. Best fris dus. Ik was vol goede moed, maar het liep niet. Het ging simpelweg bagger. Ik kwam nauwelijks vooruit. Goed, de wind was uit het oosten, en ik reed dus de eerste 30km op de dijk met tegenwind, maar dat kan niet alles verklaren. De benen gaven gewoon niet thuis. Richting Groesbeek steeds de hartslag onder de 160 gehouden en de cadans boven de 100. Met die combinatie kwam ik niet verder als 28 per uur. Redelijk bedroevend.
Het is trouwens
geen pretje om in deze periode in de polder met de racefiets rond te rijden. Vele boeren besluiten in oktober hun waren van het land te halen wat voor veel met modder bedekte wegen zorgt. Op de Berghemseweg richting Haren was er tot overmaat van ramp ergens een lek in een dijk geslagen of zoiets, wat voor een leuke laag slik zorgde. Eenmaal in de modder was er geen weg terug. In no time zat ik helemaal onder. Het wit van mijn fiets was niet meer te herkennen, en mijn benen waren helemaal bruin. Fijn.
Kort erna reed ik over een pad waar de vele brokken klei reeds waren opgedroogd waardoor ik me op een soort teststrook van een schokdemper fabrikant waande. Fijn. Eenmaal op de dijk bij Overlangel ging ik er vanuit dat dat wel achter de rug was. Helaas. Op het stuk dijk aan de noordkant van de Maas van Grave naar Heumen waren de plaatselijke boeren bezig met het rooien van mais wat zorgde voor een verse laag bagger op m'n weg. Fijn. De veldtoertocht vanuit Escharen zal er niet voor onder gedaan hebben...
Awel, er stond een mooi zonnetje, en ik zat op de fiets. Niet zeuren dacht ik. Maar genieten was er niet bij. Mijn snelheidmeter gaf nog steeds bedroevende waardes aan van onder de 30 per uur, en de benen gaven reeds aan dat daar weinig verandering in zou komen.
In Heumen heb ik staand op het buitenblad getracht volle bak het viaduct te slechten, zoals ik vorig jaar altijd deed als ik hier reed, maar zondag was het huilen met de pet op. Halverwege moest ik me alweer in het zadel laten zakken doordat de benen het opgaven, terwijl de hartslag nog maar net 185 was.
Het klimmetje naar Groesbeek wat niet zo lang is en doorgaans op het buitenblad met 30 per uur kan was de druppel. Nog ruim voor het eind waren de benen al verzuurd en zakte de snelheid onder de 30. Dit had geen zin vond ik, dus ik ben nog voor de top omgedraaid en huiswaarts gekeerd. Op de dijk had ik nu meewind, dus hoopte ik nog op een opleving waardoor ik de terugweg met ruim in de 30 gemiddeld zou afleggen, maar ook dat was teveel gevraagd voor mijn benen. Ben dus maar zonder pretenties rechtstreeks naar huis geboemeld.... af en toe slalommend tussen de modderkluiten... Fijn. Ik kwam uiteindelijk thuis na precies 80km met een gemiddelde van net geen 28 per uur... bagger. Als beloning mocht ik nog een kwartiertje uittrekken om mijn fiets schoon te maken. Fijn...
Zit me nu wel af te vragen waarom het nou zo belabberd ging. De uitdraai van Polar gaf aan dat ik gemiddeld 211 watt heb weggetrapt, en dat is toch heel behoorlijk. De duurritten van de afgelopen maanden hebben allemaal gemiddeld waardes van onder de 180 watt. Is dus toch een beetje vreemd. De wind was zondag best aanzienlijk, maar toch... Eens goed over nadenken...
Om 10 uur sochtends vertrokken terwijl mijn teller 2.3 graden boven 0 aangeeft. Best fris dus. Ik was vol goede moed, maar het liep niet. Het ging simpelweg bagger. Ik kwam nauwelijks vooruit. Goed, de wind was uit het oosten, en ik reed dus de eerste 30km op de dijk met tegenwind, maar dat kan niet alles verklaren. De benen gaven gewoon niet thuis. Richting Groesbeek steeds de hartslag onder de 160 gehouden en de cadans boven de 100. Met die combinatie kwam ik niet verder als 28 per uur. Redelijk bedroevend.
Het is trouwens
geen pretje om in deze periode in de polder met de racefiets rond te rijden. Vele boeren besluiten in oktober hun waren van het land te halen wat voor veel met modder bedekte wegen zorgt. Op de Berghemseweg richting Haren was er tot overmaat van ramp ergens een lek in een dijk geslagen of zoiets, wat voor een leuke laag slik zorgde. Eenmaal in de modder was er geen weg terug. In no time zat ik helemaal onder. Het wit van mijn fiets was niet meer te herkennen, en mijn benen waren helemaal bruin. Fijn.Kort erna reed ik over een pad waar de vele brokken klei reeds waren opgedroogd waardoor ik me op een soort teststrook van een schokdemper fabrikant waande. Fijn. Eenmaal op de dijk bij Overlangel ging ik er vanuit dat dat wel achter de rug was. Helaas. Op het stuk dijk aan de noordkant van de Maas van Grave naar Heumen waren de plaatselijke boeren bezig met het rooien van mais wat zorgde voor een verse laag bagger op m'n weg. Fijn. De veldtoertocht vanuit Escharen zal er niet voor onder gedaan hebben...
Awel, er stond een mooi zonnetje, en ik zat op de fiets. Niet zeuren dacht ik. Maar genieten was er niet bij. Mijn snelheidmeter gaf nog steeds bedroevende waardes aan van onder de 30 per uur, en de benen gaven reeds aan dat daar weinig verandering in zou komen.
In Heumen heb ik staand op het buitenblad getracht volle bak het viaduct te slechten, zoals ik vorig jaar altijd deed als ik hier reed, maar zondag was het huilen met de pet op. Halverwege moest ik me alweer in het zadel laten zakken doordat de benen het opgaven, terwijl de hartslag nog maar net 185 was.
Het klimmetje naar Groesbeek wat niet zo lang is en doorgaans op het buitenblad met 30 per uur kan was de druppel. Nog ruim voor het eind waren de benen al verzuurd en zakte de snelheid onder de 30. Dit had geen zin vond ik, dus ik ben nog voor de top omgedraaid en huiswaarts gekeerd. Op de dijk had ik nu meewind, dus hoopte ik nog op een opleving waardoor ik de terugweg met ruim in de 30 gemiddeld zou afleggen, maar ook dat was teveel gevraagd voor mijn benen. Ben dus maar zonder pretenties rechtstreeks naar huis geboemeld.... af en toe slalommend tussen de modderkluiten... Fijn. Ik kwam uiteindelijk thuis na precies 80km met een gemiddelde van net geen 28 per uur... bagger. Als beloning mocht ik nog een kwartiertje uittrekken om mijn fiets schoon te maken. Fijn...
Zit me nu wel af te vragen waarom het nou zo belabberd ging. De uitdraai van Polar gaf aan dat ik gemiddeld 211 watt heb weggetrapt, en dat is toch heel behoorlijk. De duurritten van de afgelopen maanden hebben allemaal gemiddeld waardes van onder de 180 watt. Is dus toch een beetje vreemd. De wind was zondag best aanzienlijk, maar toch... Eens goed over nadenken...
Op de Tacx
Woensdagavond stond een wekelijkse training op de Tacx op het programma. De garage is ingericht; ik heb een tv'tje opgehangen, en ik het het eerste seizoen van 24 van een collega geleend, dus ik kan heel wat uurtjes door brengen op de Tacx Flow. Voor de eerste keer maar een uurtje rond gerapt. Even bekeken hoe het beviel. Ik denk wel dat het goed gaat komen. Saai is het wel, zeker als ik er slechts duurtrainingen doe, maar ik denk dat het de basis ten goede komt als ik 2x per week gedurende een wat langere periode op de fiets zit. In het weekend is dat in het bos of op de weg, en doordeweeks dus in de garage op de Tacx.
Afspraak 5 november
Op dinsdag na de ATB trip bij Gemert weer naar Four2Go gegaan voor een uurtje spinnen. Ik had verwacht dat ik de trip nog behoorlijk in de beentjes zou voelen, maar dat viel alles mee. De les gewoon normaal doorstaan. Ik heb wel eens zwaardere lessen gehad (gemiddelde hartslag 159, 780 kcal in 50 min) maar toch viel het me niet tegen.
Na de les zag ik WIlbert (personal coach) staan. Hij vertelde me dat hij er vrijdag de 15e weer niet zou zijn, en dat ik dus pas vrijdag de 22e door hem zal worden voorgelicht over wat te doen op welke apparaten, en zodoende al aan de slag kan met de krachttraining. Weer een week later dus. Helaas.
Wél heb ik nu een afspraak staan op vrijdag 5 november om het daadwerkelijke training schema op te stellen. Alles is dan gereed om met behulp van computer programma's een degelijk schema op te stellen, gericht op mijn doelen. Zal dus effectief een maand later beginnen dan geplanned, maar hopelijk is de training nu effectiever dan als ik op eigen houtje vanaf begin oktober aan de slag was gegaan, waardoor ik niet denk iets mis te lopen in de voorbereiding op de Marmotte 2011.
Na de les zag ik WIlbert (personal coach) staan. Hij vertelde me dat hij er vrijdag de 15e weer niet zou zijn, en dat ik dus pas vrijdag de 22e door hem zal worden voorgelicht over wat te doen op welke apparaten, en zodoende al aan de slag kan met de krachttraining. Weer een week later dus. Helaas.
Wél heb ik nu een afspraak staan op vrijdag 5 november om het daadwerkelijke training schema op te stellen. Alles is dan gereed om met behulp van computer programma's een degelijk schema op te stellen, gericht op mijn doelen. Zal dus effectief een maand later beginnen dan geplanned, maar hopelijk is de training nu effectiever dan als ik op eigen houtje vanaf begin oktober aan de slag was gegaan, waardoor ik niet denk iets mis te lopen in de voorbereiding op de Marmotte 2011.
Ruben op de fiets
Ruben heeft eigenlijk nooit met zijwieltjes gefietst. Is direct van de looptfiets overgestapt op de gewone fiets. En, zie daar, de nieuwe Mark Cavendish
maandag 11 oktober 2010
Genieten vanuit Gemert
Pas om 7h35 worden Helen en ik wakker als Ruben de slaapkamer binnen komt. Ik had de wekker niet gezet, omdat ik er vanuit ging dat Carmen ons wel wakker zou maken zo rond 7 uur. Om uiterlijk half 9 wilde we in de auto zitten, zodat ik rond 9 uur bij Fitland in Gemert kon zijn om te starten aan de 52 van Gemert, uitgezet door fietsclub ATBeasts. Het was dus even hectisch om in die korte tijd de kinderen en onszelf aan te kleden, te ontbijten en alles in de auto te krijgen, maar om 8h15 waren we dan toch onderweg. Ruim voor 9 uur zette Helen me af bij Fitland, en zelf reed ze door met de kids naar haar ouders in Helmond. Ik prijs mezelf erg gelukkig dat Helen zich telkens aan wil passen aan al mijn fiets fratsen. Ik besef dat dat geheel niet vanzelfsprekend is. Ook doordeweeks neemt ze alleen meerdere keren de zorg voor de kids op haar als ik tijdens etenstijd, of als de kinderen naar bed moeten niet thuis ben maar op de fiets zit. Ik ben haar daar erg dankbaar voor, want zonder haar zou ik nooit zo kunnen trainen voor de Marmotte en is een gouden poging dus sowieso uitgesloten.
Voor 4 euro mag ik deelnemen aan de tocht en ik betaal dat bedrag graag voor wat er op het menu staat. Ik heb eerder de trip van de ATBeasts gereden en ik vind het een feest. Er zitten wel veel kilometers asfalt tussen, maar de combinatie met zeer technische single tracks en rechte asfalt wegen bevalt mij prima. De single tracks zijn van grote schoonheid, zeer kronkelend maar zeer goed te berijden. Af en toe een recht stuk asfalt alwaar de snelheid omhoog kan vind ik dan best prettig.
Ik had niet echt een vooropgezet plan, maar wel wilde ik de tocht met vorig jaar kunnen vergelijken. Ik reed de 52km toen net onder de 25 km/h gemiddeld. Tot de pauze bij 32 km had ik toen aardig doorgereden achter een rap groepje, en na de pauze heb ik op alle rechte stukken de snelheid goed hoog gehouden.
Ik wist niet of ik zondag op een zelfde manier zou kunnen rijden, omdat ik niet goed weet waar ik sta gezien mijn huidige conditie, dus ik wist ook niet precies hoe ik de tocht zou indelen. Ik zou wel zien hoe het zou gaan lopen.
De eerste 5km over (land)wegen heb ik rustig ingereden waarbij de hartslag niet boven de 140 is gekomen. Eenmaal in het bos was het zoeken naar een geschikte groep. Het duurde een kilometer of 5 voordat ik die gevonden had. De eerste club waar ik achter zat reed best lekker door op de rechte stukken, maar eenmaal op de single tracks in het bos ging het me niet hard genoeg; er werd mij te vaak geremd. Toen ik eenmaal werd ingehaald door een kerel die wel lekker door reed ben ik achter hem aangegaan. Na een paar kilometer hadden we de hele groep ingehaald. Hiervoor moest ik een paar keer diep in de buidel tasten om op de korte momenten dat het mogelijk was voorgangers in te halen door een flinke versnelling in te zetten. De hartslag schiet hierbij zo nu en dan richting het omslagpunt. De conditie is het probleem niet op dit soort tochten weet ik, maar het is zaak om de benen zoveel mogelijk te ontzien. Het regelmatig hard aanzetten zorgt steeds voor lichte verzuring en dat ga je uiteindelijk wel een keer merken. Steeds kiest ik dus voor een zo klein mogelijk verzetje om de verzuring uit te stellen.
Tot aan de pauzeplaats na 32km herken ik veel stuken en volgens mij rijd ik een identieke route als vorig jaar, en dat bevalt me wel, want daardoor kan ik mijn prestatie perfect vergelijken met vorig jaar.
Op de pauze plaats
is het druk, dus ik blijf er niet lang. Ik ben er na 1h21min wat neerkomt op 25,4 km/h gemiddeld. Later lees ik uit dat ik 2m30sec sneller ben als vorig jaar. Mijn gemiddelde hartslag is wel fors met 170.
Na 7 minuten, 2 energiedrankjes en 2 plakken ontbijtkoek spring ik weer op de fiets. Ik had gezien dat er al een tijdje niet zoveel fietsers waren opgestapt, dus ik had weinig mensen voor me. En daar was het me om te doen, omdat het technische stuk in Stippelberg nog moet komen. Aangezien dat zeer smalle paadjes zijn is er kilometers lang geen enkele mogelijkheid om in te halen, en het is juist daar een enorme kick om zo snel mogelijk doorheen te fietsen. Het zijn zulke mooie paadjes dat je het idee hebt alsof je door een bobsleebaan aan het fietsen bent. Je kunt geen 5 meter vooruit kijken door de vele hairpin-achtige bochten. De bochtjes liggen allemaal in een kom waardoor je er (voor je gevoel) snoeihard doorheen kunt. Goed de bocht doorkijken en van je rem afblijven is het devies om de snelheid hoog te houden.
Zo ver is het echter nog niet weet ik. Eerst volgen er nog een aantal lange stukken over asfalt. Vlak na de pauzeplaats, nadat ik het stukje bos waarin ik aan paar pittige zandheuveltjes krijg voorgeschoteld uit kom, haal ik op het asfalt een kerel in op een nagelnieuwe (of gewoon erg schone) Cannondale. Ik rijd hem voorbij met ongeveer 34 per uur. Hij haakt aan, maar na een tijdje neemt hij over. Kort voordat we het bos weer ingaan neem ik weer van hem over, want ik wil niemand voor me hebben als het klapstuk nadert. Eenmaal op het stuk geef ik goed gas. Het loopt soms niet helemaal vlekkeloos. maar het rijd wel redelijk door. Als ik de kans krijg om snel een blik op mijn teller te werpen zie ik snelheden van ruim in de 20 per uur. Dat is snel genoeg om de Cannondale man langzaam kwijt te spelen. Het is nu echt genieten. Er rijdt niemand voor me en het lijkt dus alsof ik de enige fietser ben in het bos en ik kan het lange technische stuk helemaal los en word daar erg vrolijk van. Had ik zo'n bos met dito pad maar in mijn achtertuin liggen...
Je kunt hier je aandacht geen moment laten verslappen. De bochten volgen elkaar in een enorm rap tempo op waardoor je gewoon niet de tijd krijgt om om je heen te kijken, mijn blik is steeds slechts enkele meters voor mijn voorwiel op de grond gericht. Bomen, struiken, takken, hoge grassprieten schieten vlak langs me voorbij waardoor de sensatie van de hoge snelheid nog sterker is. Een paar keer vergaloppeer ik me bijna in een bocht en moet ik ingrijpen waarna ik weer meteen flink aanzet omdat ik de Cannondale man ruim voor wil blijven, waarom weet ik eigenlijk niet. Er volgt een leuk stuk tussen dunne kale dennenboompjes die heel dicht langs het paadje staan; net breed genoeg om mijn stuur doorheen te manoeuvreren. Eén foute stuurbeweging en ik haak in zo'n boompje en een flinke valpartij is niet meer te voorkomen. gelukkig komt het niet zo ver en slalom ik er soepel omheen, nog steeds schier alleen in het bos. Ik kies echter op een gegeven moment voor de verkeerde kant omdat ik de bewegwijzering weer eens door elkaar haal (wie heeft toch ooit bedacht dat Geel naar Rechts is en Rood naar Links), iets wat me zondag meerdere keren is overkomen. Als ik mijn fout heb rechtgezet zit de Cannondale man weer vlak achter me. Kort erna rijden we weer op een stuk asfalt en blijft hij weer in mijn wiel als ik weer ruim boven de 30 per uur rijd. Bij een splitsing let ik weer eens niet goed op en mis de bewegwijzering naar rechts bijna waardoor de Cannondale man me binnendoor passeert en de kop dus weer over neemt. Hij rijd op het boerenland pad goed door. Ik voel de beentjes nu behoorlijk (ik ben al 45 km onderweg), maar ik wil graag bij hem blijven dus probeer het gevoel te negeren en zet gewoon aan om in zijn wiel te komen. We rijden het bos weer in en nu volgt er nog een erg leuk stuk single track. Niet zo technisch als het klapstuk, dus het nodigt uit om er flink rap doorheen te gaan, alleen zijn we ingelopen op een groepje mannen die helaas niet zo snel gaan waardoor de snelheid gedurende 3 km niet boven de 17 km/h komt.
Als de kans zich opeens voor doet schiet mijn Cannondale kompaan er langs en ik ga in zijn wiel mee. De rest van de trip heb ik het eigenlijk best moeilijk om zijn wiel te houden, maar het is niet ver meer, dus ik geef niet op. De laatste 1.5 km gaan over een zanderig landpad en mijnheer Cannondale besluit hier met 34 per uur overheen te rossen. Ik weet dat het nog maar een klein stukje is, want ook de tocht na de pauze is tot dat moment identiek aan dat van vorig jaar, dus ik houd het nog wel even vol. Ik ben echter wel blij als ik het bordje Gemert langs fiets, want dat is het eind punt. De Cannondale fietser kijkt achterom en verzucht "zo, dat zit er weer op". Ja, denk ik. Jammer. ik blijf het een erg leuke combinatie tocht vinden. De benen zijn echter behoorlijk uitgepierd en nog een aantal kilometers onverhard op de pedalen trek ik niet meer.
De 10 km naar Helmond over de weg gaan niet rap meer. Met 25 per uur boemel ik naar mijn schoonouders. Het is nu wel op. Kwa energie niet, maar de benen hebben het wel gezien.
Eenmaal weer thuis achter de laptop kon ik de trip vergelijken met vorig jaar. Ik was in totaal net 3 minuten sneller en heb met een gemiddelde snelheid van 24,6 km/h de in totaal volgens mijn teller 53km afgelegd.
Het stemt me niet ontevreden. Ik kan niet goed meer herinneren hoe ik er vorig jaar na de trip aan toe was, maar volgens mij niet heel veel beter. Kwa duurvermogen en inhoud zit het wel redelijk denk ik. Ik heb gedurende 2h en 10 minuten (excl. pauze) continu flink kunnen aanzetten en doortrekken zonder energie tekort. En ook daarna was het niet helemaal op, alleen de beenspieren waren niet meer in staat de pedalen rap rond te krijgen.
Ik denk dat als ik de winter zo door kan komen, met elke week een duurrit, de basis voor aanvang van het 20 weekse trainingsschema voor de Marmotte 2011 wel goed zal zijn. Afwachten.
Ohja, weer bij mijn schoonouders weer de kans gegrepen om op de weegschaal te staan: 61,5 kg. Niet gek.
Voor 4 euro mag ik deelnemen aan de tocht en ik betaal dat bedrag graag voor wat er op het menu staat. Ik heb eerder de trip van de ATBeasts gereden en ik vind het een feest. Er zitten wel veel kilometers asfalt tussen, maar de combinatie met zeer technische single tracks en rechte asfalt wegen bevalt mij prima. De single tracks zijn van grote schoonheid, zeer kronkelend maar zeer goed te berijden. Af en toe een recht stuk asfalt alwaar de snelheid omhoog kan vind ik dan best prettig.
Ik had niet echt een vooropgezet plan, maar wel wilde ik de tocht met vorig jaar kunnen vergelijken. Ik reed de 52km toen net onder de 25 km/h gemiddeld. Tot de pauze bij 32 km had ik toen aardig doorgereden achter een rap groepje, en na de pauze heb ik op alle rechte stukken de snelheid goed hoog gehouden.
Ik wist niet of ik zondag op een zelfde manier zou kunnen rijden, omdat ik niet goed weet waar ik sta gezien mijn huidige conditie, dus ik wist ook niet precies hoe ik de tocht zou indelen. Ik zou wel zien hoe het zou gaan lopen.
De eerste 5km over (land)wegen heb ik rustig ingereden waarbij de hartslag niet boven de 140 is gekomen. Eenmaal in het bos was het zoeken naar een geschikte groep. Het duurde een kilometer of 5 voordat ik die gevonden had. De eerste club waar ik achter zat reed best lekker door op de rechte stukken, maar eenmaal op de single tracks in het bos ging het me niet hard genoeg; er werd mij te vaak geremd. Toen ik eenmaal werd ingehaald door een kerel die wel lekker door reed ben ik achter hem aangegaan. Na een paar kilometer hadden we de hele groep ingehaald. Hiervoor moest ik een paar keer diep in de buidel tasten om op de korte momenten dat het mogelijk was voorgangers in te halen door een flinke versnelling in te zetten. De hartslag schiet hierbij zo nu en dan richting het omslagpunt. De conditie is het probleem niet op dit soort tochten weet ik, maar het is zaak om de benen zoveel mogelijk te ontzien. Het regelmatig hard aanzetten zorgt steeds voor lichte verzuring en dat ga je uiteindelijk wel een keer merken. Steeds kiest ik dus voor een zo klein mogelijk verzetje om de verzuring uit te stellen.
Tot aan de pauzeplaats na 32km herken ik veel stuken en volgens mij rijd ik een identieke route als vorig jaar, en dat bevalt me wel, want daardoor kan ik mijn prestatie perfect vergelijken met vorig jaar.
Op de pauze plaats
is het druk, dus ik blijf er niet lang. Ik ben er na 1h21min wat neerkomt op 25,4 km/h gemiddeld. Later lees ik uit dat ik 2m30sec sneller ben als vorig jaar. Mijn gemiddelde hartslag is wel fors met 170.Na 7 minuten, 2 energiedrankjes en 2 plakken ontbijtkoek spring ik weer op de fiets. Ik had gezien dat er al een tijdje niet zoveel fietsers waren opgestapt, dus ik had weinig mensen voor me. En daar was het me om te doen, omdat het technische stuk in Stippelberg nog moet komen. Aangezien dat zeer smalle paadjes zijn is er kilometers lang geen enkele mogelijkheid om in te halen, en het is juist daar een enorme kick om zo snel mogelijk doorheen te fietsen. Het zijn zulke mooie paadjes dat je het idee hebt alsof je door een bobsleebaan aan het fietsen bent. Je kunt geen 5 meter vooruit kijken door de vele hairpin-achtige bochten. De bochtjes liggen allemaal in een kom waardoor je er (voor je gevoel) snoeihard doorheen kunt. Goed de bocht doorkijken en van je rem afblijven is het devies om de snelheid hoog te houden.
Zo ver is het echter nog niet weet ik. Eerst volgen er nog een aantal lange stukken over asfalt. Vlak na de pauzeplaats, nadat ik het stukje bos waarin ik aan paar pittige zandheuveltjes krijg voorgeschoteld uit kom, haal ik op het asfalt een kerel in op een nagelnieuwe (of gewoon erg schone) Cannondale. Ik rijd hem voorbij met ongeveer 34 per uur. Hij haakt aan, maar na een tijdje neemt hij over. Kort voordat we het bos weer ingaan neem ik weer van hem over, want ik wil niemand voor me hebben als het klapstuk nadert. Eenmaal op het stuk geef ik goed gas. Het loopt soms niet helemaal vlekkeloos. maar het rijd wel redelijk door. Als ik de kans krijg om snel een blik op mijn teller te werpen zie ik snelheden van ruim in de 20 per uur. Dat is snel genoeg om de Cannondale man langzaam kwijt te spelen. Het is nu echt genieten. Er rijdt niemand voor me en het lijkt dus alsof ik de enige fietser ben in het bos en ik kan het lange technische stuk helemaal los en word daar erg vrolijk van. Had ik zo'n bos met dito pad maar in mijn achtertuin liggen...
Je kunt hier je aandacht geen moment laten verslappen. De bochten volgen elkaar in een enorm rap tempo op waardoor je gewoon niet de tijd krijgt om om je heen te kijken, mijn blik is steeds slechts enkele meters voor mijn voorwiel op de grond gericht. Bomen, struiken, takken, hoge grassprieten schieten vlak langs me voorbij waardoor de sensatie van de hoge snelheid nog sterker is. Een paar keer vergaloppeer ik me bijna in een bocht en moet ik ingrijpen waarna ik weer meteen flink aanzet omdat ik de Cannondale man ruim voor wil blijven, waarom weet ik eigenlijk niet. Er volgt een leuk stuk tussen dunne kale dennenboompjes die heel dicht langs het paadje staan; net breed genoeg om mijn stuur doorheen te manoeuvreren. Eén foute stuurbeweging en ik haak in zo'n boompje en een flinke valpartij is niet meer te voorkomen. gelukkig komt het niet zo ver en slalom ik er soepel omheen, nog steeds schier alleen in het bos. Ik kies echter op een gegeven moment voor de verkeerde kant omdat ik de bewegwijzering weer eens door elkaar haal (wie heeft toch ooit bedacht dat Geel naar Rechts is en Rood naar Links), iets wat me zondag meerdere keren is overkomen. Als ik mijn fout heb rechtgezet zit de Cannondale man weer vlak achter me. Kort erna rijden we weer op een stuk asfalt en blijft hij weer in mijn wiel als ik weer ruim boven de 30 per uur rijd. Bij een splitsing let ik weer eens niet goed op en mis de bewegwijzering naar rechts bijna waardoor de Cannondale man me binnendoor passeert en de kop dus weer over neemt. Hij rijd op het boerenland pad goed door. Ik voel de beentjes nu behoorlijk (ik ben al 45 km onderweg), maar ik wil graag bij hem blijven dus probeer het gevoel te negeren en zet gewoon aan om in zijn wiel te komen. We rijden het bos weer in en nu volgt er nog een erg leuk stuk single track. Niet zo technisch als het klapstuk, dus het nodigt uit om er flink rap doorheen te gaan, alleen zijn we ingelopen op een groepje mannen die helaas niet zo snel gaan waardoor de snelheid gedurende 3 km niet boven de 17 km/h komt.
Als de kans zich opeens voor doet schiet mijn Cannondale kompaan er langs en ik ga in zijn wiel mee. De rest van de trip heb ik het eigenlijk best moeilijk om zijn wiel te houden, maar het is niet ver meer, dus ik geef niet op. De laatste 1.5 km gaan over een zanderig landpad en mijnheer Cannondale besluit hier met 34 per uur overheen te rossen. Ik weet dat het nog maar een klein stukje is, want ook de tocht na de pauze is tot dat moment identiek aan dat van vorig jaar, dus ik houd het nog wel even vol. Ik ben echter wel blij als ik het bordje Gemert langs fiets, want dat is het eind punt. De Cannondale fietser kijkt achterom en verzucht "zo, dat zit er weer op". Ja, denk ik. Jammer. ik blijf het een erg leuke combinatie tocht vinden. De benen zijn echter behoorlijk uitgepierd en nog een aantal kilometers onverhard op de pedalen trek ik niet meer.
De 10 km naar Helmond over de weg gaan niet rap meer. Met 25 per uur boemel ik naar mijn schoonouders. Het is nu wel op. Kwa energie niet, maar de benen hebben het wel gezien.
Eenmaal weer thuis achter de laptop kon ik de trip vergelijken met vorig jaar. Ik was in totaal net 3 minuten sneller en heb met een gemiddelde snelheid van 24,6 km/h de in totaal volgens mijn teller 53km afgelegd.
Het stemt me niet ontevreden. Ik kan niet goed meer herinneren hoe ik er vorig jaar na de trip aan toe was, maar volgens mij niet heel veel beter. Kwa duurvermogen en inhoud zit het wel redelijk denk ik. Ik heb gedurende 2h en 10 minuten (excl. pauze) continu flink kunnen aanzetten en doortrekken zonder energie tekort. En ook daarna was het niet helemaal op, alleen de beenspieren waren niet meer in staat de pedalen rap rond te krijgen.
Ik denk dat als ik de winter zo door kan komen, met elke week een duurrit, de basis voor aanvang van het 20 weekse trainingsschema voor de Marmotte 2011 wel goed zal zijn. Afwachten.
Ohja, weer bij mijn schoonouders weer de kans gegrepen om op de weegschaal te staan: 61,5 kg. Niet gek.
Krachttraining??
Vorige week 2x op de spinningbike gezeten bij Four2go. Zoals eerder gemeld was het idee om vanaf begin oktober 2x per week krachttraining vooraf te laten gaan aan een uurtje spinnen. Aangezien ik niet lukraak aan de apparaten wilde gaan sjorren en aangezien ik in het vooruitzicht werd gesteld te gaan samenwerken met een personal coach had ik het een week uitgesteld omdat ik vrijdag de 8e avonds met Wilbert het een en ander zou gaan bepraten. Dit vooruitlopend op de daadwerkelijke samenwerking vanaf begin november als alle computersoftware is aangeschaft en werkt. Ook moeten de kantoren nog worden ingericht zodat er in alle rust met de coach kan worden gewerkt aan een passend trainingsschema. Vrijdag zouden we alvast het een en ander of the record bespreken, zodat ik de maand oktober alvast aan de slag kon. Helaas was Wilbert echter vergeten dat hij de 8e zou zijn verhinderd, waardoor ik hem dus pas as vrijdag zal zien. Tot die tijd dus nog even geen krachttraining.
Tussen het spinnen op dinsdag en vrijdag in heb ik woensdag wederom ruim 2 uur op de ATB door de Herperduin gefietst met Niels als gids. Het was weer een prachtige avond dus het was weer genieten. Qua inspanning was een kopie van de week ervoor. Geen enkel verval en dus weer probleemloos 45km op de teller gezet. Het was een mooie generale voor de ATB toch van zondag de 10e vanuit Gemert. Ik had er zin an. Daarvoor heb ik dus vrijdag tijdens de spinles rustig aan gedaan, want ik wilde er behoorlijk tegenaan gaan zondag.
Tussen het spinnen op dinsdag en vrijdag in heb ik woensdag wederom ruim 2 uur op de ATB door de Herperduin gefietst met Niels als gids. Het was weer een prachtige avond dus het was weer genieten. Qua inspanning was een kopie van de week ervoor. Geen enkel verval en dus weer probleemloos 45km op de teller gezet. Het was een mooie generale voor de ATB toch van zondag de 10e vanuit Gemert. Ik had er zin an. Daarvoor heb ik dus vrijdag tijdens de spinles rustig aan gedaan, want ik wilde er behoorlijk tegenaan gaan zondag.
zondag 3 oktober 2010
personal trainings coach!
Donderdag berichtte ik nog dat ik er een hard hoofd in had dat de fitnessapparatuur op tijd bij Four2Go geïnstalleerd zou zijn. Vandaag was echter de pre-opening en zouden het spin-lokaal, de beide andere zalen en de grote fitnesszaal af en ingericht zijn. En inderdaad was alles gereed. Ans en André hebbende laatste paar dagen bloed, zweet en tranen verzet om het in orde te krijgen. De ontvangstruimte annex bar lobby en de kleedkamers zijn nog niet af, maar dat is een kleinigheid, daar we toch al jaren gebruik maken van de kleedkamers van sportcentrum Berghem; die paar weken extra kan er ook nog wel bij.
Het ziet er allemaal gelikt uit, en de fitnessapparaten zijn zeer divers. Ik kreeg er erg veel zin in toen ik er net zo tussen liep. Vanaf dinsdag mag ik aan de bak. De spinzaal is erg ruim en gezellig ingericht doordat de hele rechter wand voorzien is van een panorama foto; alsof je lekker buiten aan het peddelen bent.
Vrijdagavond heb ik na het spinnen nog even met Louwie gepraat over hoe ik de krachttraining het beste kan aanvangen, en hij had me wat tips gegeven. Maar aangezien Louwie zelf er dinsdag niet is, en ook pas vlak voor de spinles op vrijdag aankomt, kan ik hem niet makkelijk om extra info vragen tijdens mijn krachttrainingssessies. Maar wat bleek: ik kwam er zojuist achter dat Four2Go vanaf 1 november werkt met personal trainingscoaches! Het idee hierbij is dat je samen met de expert een op je persoonlijke doelstellingen afgesteld trainingsprogramma samen stelt. Tevens zal hij of zij je tijdens de trainingen bijstaan en aanwijzingen geven. Eens in de zoveel tijd ga je weer om de tafel zitten om te zien of de gewenste doelen zijn gehaald en of het programma moet worden aangepast of niet. Ik wist niet dat ze het op deze manier zouden gaan aanpakken bij Four2Go, maar ik kan wel zeggen dat ik er uitermate blij mee ben! Ik heb zelf wel het een en ander opgezocht over krachttraining, maar aan de hand van de expert zullen de trainingen allicht effectiever en beter zijn. Ik heb met ene Wilbert gesproken, een jonge enthousiaste kerel die ik nog niet eerder bij de firma ben tegengekomen, en hij stelde voor deze winter dus mijn personal coach te zijn. Komende week vrijdag is hij aanwezig en zal hij me alvast wegwijs maken tussen de verschillende te gebruiken apparaten. Ik heb hem mijn doel alvast voorgelegd en wat hij me zei over wat ie ongeveer met me van plan is sprak me wel aan. Wanneer we precies om de tafel gaan zitten om het programma te gaan afstellen weet ik nog niet, aangezien het hele personal coach programma eigenlijk pas per 1 november van start gaat, maar ik ben er na het gesprek met hem van overtuigd dat de samenwerking zeker z'n vruchten zal afwerpen. In ieder geval kan ik vanaf as dinsdag 2x in de week aan de apparaten. Ik heb er zin an!
Het ziet er allemaal gelikt uit, en de fitnessapparaten zijn zeer divers. Ik kreeg er erg veel zin in toen ik er net zo tussen liep. Vanaf dinsdag mag ik aan de bak. De spinzaal is erg ruim en gezellig ingericht doordat de hele rechter wand voorzien is van een panorama foto; alsof je lekker buiten aan het peddelen bent.
Vrijdagavond heb ik na het spinnen nog even met Louwie gepraat over hoe ik de krachttraining het beste kan aanvangen, en hij had me wat tips gegeven. Maar aangezien Louwie zelf er dinsdag niet is, en ook pas vlak voor de spinles op vrijdag aankomt, kan ik hem niet makkelijk om extra info vragen tijdens mijn krachttrainingssessies. Maar wat bleek: ik kwam er zojuist achter dat Four2Go vanaf 1 november werkt met personal trainingscoaches! Het idee hierbij is dat je samen met de expert een op je persoonlijke doelstellingen afgesteld trainingsprogramma samen stelt. Tevens zal hij of zij je tijdens de trainingen bijstaan en aanwijzingen geven. Eens in de zoveel tijd ga je weer om de tafel zitten om te zien of de gewenste doelen zijn gehaald en of het programma moet worden aangepast of niet. Ik wist niet dat ze het op deze manier zouden gaan aanpakken bij Four2Go, maar ik kan wel zeggen dat ik er uitermate blij mee ben! Ik heb zelf wel het een en ander opgezocht over krachttraining, maar aan de hand van de expert zullen de trainingen allicht effectiever en beter zijn. Ik heb met ene Wilbert gesproken, een jonge enthousiaste kerel die ik nog niet eerder bij de firma ben tegengekomen, en hij stelde voor deze winter dus mijn personal coach te zijn. Komende week vrijdag is hij aanwezig en zal hij me alvast wegwijs maken tussen de verschillende te gebruiken apparaten. Ik heb hem mijn doel alvast voorgelegd en wat hij me zei over wat ie ongeveer met me van plan is sprak me wel aan. Wanneer we precies om de tafel gaan zitten om het programma te gaan afstellen weet ik nog niet, aangezien het hele personal coach programma eigenlijk pas per 1 november van start gaat, maar ik ben er na het gesprek met hem van overtuigd dat de samenwerking zeker z'n vruchten zal afwerpen. In ieder geval kan ik vanaf as dinsdag 2x in de week aan de apparaten. Ik heb er zin an!
vrijdag 1 oktober 2010
Inschrijven Marmotte 2011
Vannochtend een persoonlijke mail ontvangen van de organisator van oa de Marmmotte, werkzaam bij de firma sportcommunication.com.
Vorige week heb ik de organisatie aangschreven met de vraag wanneer de inschrijving voor de marmotte 2011 zou gaan openen. Dit omdat ik op internet berichten had gelezen over perikelen omtrent de organisatie van de Marmotte in combinatie met de Tour de France van volgend jaar. Hij deelde me mee dat de inschrijving pas in december zal openen.
Gezien de maximaal aantal inschrijvingen die er tegenwoordig zijn voor het evenement en gezien het feit dat de inschrijving dus ruim 2 maanden later dan doorgaans opent, zal ik het stevig in de gaten blijven houden. Niet omdat ik bang ben dat ik geen startbewijs zal bemachtigen, maar meer omdat ik in het 2e startvak wil starten, en het aantal plekken daarvoor is "slechts" 1600. Gezien mijn gereden tijd in 2008 heb ik recht op een startplek in het 2e vak, maar ik zal zeker niet de enige zijn, vandaar.
Het 1e startvak (400 plekken) zijn overigens gereserveerd voor de echt snelle mannen, die de Marmotte fietsen als race. Mannen die het rondje ruim binnen de 7 uur kunnen afleggen. Mannen als Laurens ten Dam bv, die in 2003 de winnaar was en in een record tijd ven net 6 (!) uur over de finish kwam.
Vorige week heb ik de organisatie aangschreven met de vraag wanneer de inschrijving voor de marmotte 2011 zou gaan openen. Dit omdat ik op internet berichten had gelezen over perikelen omtrent de organisatie van de Marmotte in combinatie met de Tour de France van volgend jaar. Hij deelde me mee dat de inschrijving pas in december zal openen.
Gezien de maximaal aantal inschrijvingen die er tegenwoordig zijn voor het evenement en gezien het feit dat de inschrijving dus ruim 2 maanden later dan doorgaans opent, zal ik het stevig in de gaten blijven houden. Niet omdat ik bang ben dat ik geen startbewijs zal bemachtigen, maar meer omdat ik in het 2e startvak wil starten, en het aantal plekken daarvoor is "slechts" 1600. Gezien mijn gereden tijd in 2008 heb ik recht op een startplek in het 2e vak, maar ik zal zeker niet de enige zijn, vandaar.
Het 1e startvak (400 plekken) zijn overigens gereserveerd voor de echt snelle mannen, die de Marmotte fietsen als race. Mannen die het rondje ruim binnen de 7 uur kunnen afleggen. Mannen als Laurens ten Dam bv, die in 2003 de winnaar was en in een record tijd ven net 6 (!) uur over de finish kwam.
Abonneren op:
Posts (Atom)
