De Alpe d'Huez in 35 minuten!

Na een klein kwartiertje warm rijden fietsen we langs de rotonde in Bourg d'Oisans richting Alpe d'Huez. We fietsen met een groepje en we blijven vandaag bij elkaar. Ik rijd aan kop van het groepje en wil voor niemand onder doen. Eenmaal voorbij het bruggetje kromt de weg naar links en begint het. Ik ga nergens inhouden en dus is het meteen staand op de pedalen, het hele stuk tot aan de eerste bocht. In de bocht gaat er een tandje af, en gaat het beentempo even omhoog. Tegen de twaalf procent is het hier nu. Zittend op de pedalen, concentreren op de cadans. Ik kijk om me heen; iedereen heeft het meteen zwaar. De eerste paar kilometers zijn het steilst weet ik. In elke bocht gaan we staan, schakelen we een paar tandjes terug, en gaat het beentempo omhoog. Meteen na de bocht is het weer terug in het zadel en zittend de juiste cadans vinden. Daar waar de weg meer dan 10 procent helt gaan we weer staan op de pedalen, er voor zorgend dat de cadans gelijk blijft.
In la Garde zakt het stijgingspercentage weer naar 6 procent en gaat het been tempo iets omhoog. We halen een groepje stakkers in alsof ze stil staan. De fietser naast me heeft het niet makkelijk; daar waar we met z'n allen staand aan het volgende, wat steilere stuk beginnen, zakt hij al snel terug in z'n zadel. Staan-zitten-staan-zitten. Zo gaat het een paar minuten door. Onverminderd hard geselen we de pedalen. De hartslag is steeds ruim in de 180 bpm, vlak tegen het omslagpunt. Zou de rest om me heen ook zo stuk zitten vraag ik me af?
Het is wel genieten hier, en het is een feest van herkenning. Het blijft een pracht klim om te zien. De weg en alles wat er omheen te zien is probeer ik te gebruiken om mijn aandacht van de pijn in de benen te verleggen.
Ik zie het bordje Huez d'Oisans vorbij komen. het is hier weer erg stijl. De benen kermen onder de weerstand en het tempo. Niet zeuren, vol houden. Iedereen om me heen blijft nu op de pedalen staan, ook al is het stijgingspercentage nu 12%. Ik kan dus niet achter blijven. Auw-auw, de benen doen zeer. Duwen en trekken aan de pedalen, dan weer zittend dan weer staand. Als we staan joggen we zo nu en dan en danseuse a Alberto Contador, losjes met een rechte rug en de handen boven op het stuur.
Dan volgt het bordje Alpe d'Huez. Vanaf hier nog ruim 3km tot de finish streep weet ik, maar dan komen nog een paar nasty steile stukken. Vandaag staat de fotograaf van Photo Breton overigens niet op zijn plek. Jammer. Als de weg 180 graden naar rechts draait komen we op het laatste steile stuk. Hier is het weer staand met een cadans van rond de 75 zwaar op de pedalen. Ik sjor aan m'n stuur, en mijn rug stribbelt tegen. Nog een stukje. Gelukkig vlakt het vlak voor het tunneltje af, en kan de druk weer iets van de benen en het tempo omhoog, maar we zijn er nog niet, nog een paar minuutjes. Die laatste paar minuten zijn echter best pittig als de hele groep op de pedalen gaat staan en het tempo verhoogd. De hartslag is nou al ruim 25 minuten boven de 180 en ik verlang nu wel naar de Tour-streep.
Ik zie de kabelbaan waar we onderdoor moeten al in beeld komen, en kort erna slaan we rechtsaf om via de rotonde aan het voorlaatste rechte stuk te beginnen. Iedereen perst er na de laatste bocht naar links nog een sprint uit, en hoewel de benen schreeuwen om rust doe ik toch mee. Dan passeren we eindelijk de streep en kan ik terug zaken in mijn zadel. Wow. De Alpe d'Huez in 35 minuten beklommen! Geweldig.
Als mijn hartslag snel zakt (met gemiddeld ongeveer anderhalve hartslag per seconde) kijk ik om me heen. Iedereen hangt happend naar adem over z'n spinnigbike en Louwie zet de beamer uit....