ploegen door de sneeuw

Vorige week had ik nog de wens uitgesproken om met windstil weer, week zonnetje, een paar graadjes vorst en bij voorkeur een vers laagje sneeuw het bos in te duiken. Toen tijdens het rondje over de Maashorst was het genieten, en dus keek ik erg uit naar een tweede tocht door het witte wonderland op 2e kerstdag. Dit keer stond de route uitgezet door TWC Ons Verzet vanuit Schaijk op het programma. Een thuiswedstrijd over de Maashorst en Herpeduin. Helaas vernam ik op 1e kerstdag dat de club had afgezien van het uitpijlen van een route. Balen. Helemaal omdat de directeur van mijn hoofdsponsor Velux (voor al uw adviezen, ontwerpen, levering, keuren en onderhoud van elektrotechnische installaties tot mechanische ventilatie) vandaag helemaal vanuit het westen des lands naar Oss zou komen om een keertje echt door het bos te kunnen ATB' en.
Ondanks de sneeuwval en de 50-km snelheidslimiet op de snelwegen besloot Dennis toch af te reizen naar Oss. We besloten de vaste route van 26km vanuit Bedaf (Uden) te fietsen. Het weer was top: net een paar graadjes vorst, geen zuchtje wind en een zonnetje dat z'n best deed door de mist te dringen. Ook het verse laagje sneeuw was geregeld, want donderdag was er nog flink wat gevallen. Alleen bleek het daardoor niet alleen nog mooier in het bos, maar werd het ook een nogal ongewoon rondje ATB'en...

Rond half 10 parkeren we de auto bij het startpunt in Bedaf. Na de banden druk te hebben aangepast aan de omstandigheden gaan we al glibberend en glijdend op pad over de weg. Na een paar honderd meter slaan we rechtsaf een fietspad op richting de Bedafse bergen. Hier blijkt meteen dat er wel iets meer sneeuw was gevallen dan "een vers laagje": het is meteen hard werken terwijl het voorwiel je alle kanten op trekt. Eenmaal in het bos blijkt helemaal dat er vandaag geen sprake kan zijn van een hoge gemiddelde snelheid. De sneeuwval van donderdag heeft er voor gezorgd dat er ruim 20cm sneeuw ligt, en aangezien er sindsdien nog nauwelijks enthousiastelingen zoals ons zich in het bos hebben gewaagd, moeten we regelmatig ook echt door 20 cm sneeuw heen ploegen. Met name aan de bosrand, en over de boerenpaden is het bijna onmogelijk om doorheen te komen. Op die paden is de enige houvast een al weer onder gesneeuwd auto spoor van enkele tientallen cm diep. Als je je evenwicht verliest en uit het spoor moet sturen sta je bijna meteen stil in de nog onberoerde diepe laag sneeuw . Als je moet afstappen is het nauwelijks nog mogelijk om weer op gang te komen. Zwaar op de pedalen rossen is de enige manier om er doorheen te komen. Pittig, maar wel erg leuk! Op sommige stukken is de sneeuw door de wind tot kniehoogte opgewaaid, en daar is het helemaal een uitdaging om rijdend doorheen te komen. Door te blijven zitten (druk op het achterwiel) en op een middelzwaar verzet continue druk op de pedalen te houden is het met moeite vol te houden. De weg over de wildbrug is ook een uitdaging doordat ook daar flink veel sneeuw ligt en er, gezien de sporen, nog nauwelijks mensen zijn geweest. De route is overigens goed aangegeven en is best gevarieerd, maar heel veel technische single tracks zitten er niet tussen, en dat is best jammer. Zonder sneeuw is dit denk ik een best snel parcours en door rappe jongens rond het uur af te leggen. Echter vandaag zit dat er niet in. Na 1 uur staat er nog maar net 10 km op mijn teller. Om de 10 km af te leggen heeft me wel bijna 1000 kcal gekost, zo meld mijn Polar mij desgevraagd. Maar het gaat me goed af. Mijn hartslag is eigenlijk nooit boven de 180 gekomen, en de benen geven geen krimp. Nou is het ook wel een interval trip doordat we regelmatig even stoppen (op elkaar wachten, ijs tussen de weigerende SPD-pedaaltjes uitkrabben) waardoor er geen sprake is van continue zware arbeid. Daarnaast heb ik het met mijn 60+ kg een stuk minder zwaar dan Dennis, waarbij er ruim 80kg op z'n achteras leunt.
Heel af en toe kan de snelheid even omhoog als we op een singeltrack onder de bomen terecht komen, alwaar al meerdere fietsers ons voor zijn gegaan, maar dat is slechts sporadisch. Het moeilijkste stuk is een paadje tussen de bomen waar nog geen enkel ander wezen is geweest sinds de sneeuwval van afgelopen week, en waarop wij worden geacht een paar hobbeltjes te slechten. Onze fietsen lijken hier voor een groter deel onder de sneeuw te verdwijnen dan dat ze er bovenuit komen. Ongewoon. Door dit soort paden krijgen we steeds meer problemen met onze SPD clips. Regelmatig moeten we even stoppen om de klompen ijs er tussen uit te peuteren omdat de schoenen er simpelweg niet meer in willen klikken. Hoe dan ook. Het is genieten. Zo rond 11 uur straalt de zon genoeglijk waardoor het plaatje van de dikke laag sneeuw op de bomen nog mooier is. En ook vandaag zie ik een 4-tal reeën voor me over het pad springen. Dit is genieten. Een heel speciale ervaring. Na tweeënhalf uur zijn we weer bijna terug bij de auto als we langs de Bedafse bergen worden geleid. Ik had gehoopt dat de route hier nog overheen zou lopen, maar helaas. Aan de andere kant is het ook weer niet zo heel erg, omdat het er sterreves druk is met kids die gebruik maken van de hoogteverschillen aldaar om vanaf te glijden. Ieder z'n winterpret. We zijn nog even van de route af gereden en hebben geprobeerd naar boven te fietsen, maar om lukraak rond te gaan ploeteren is niet heel erg verantwoord door de aanwezigheid van de vele ongeleide kleuters. Na een tijdje het tafereel te hebben gadegeslagen zijn we verder gereden.
Na 2h44min en 2250 kcal staat de teller op 28,5km. Geen wonderlijk gemiddelde, maar wel een wonderlijke ervaring. We hebben ons erg goed vermaakt, en ik denk ook dat we een goede training hebben afgedraaid. Persoonlijk beviel het me sportief erg goed. Gedurende de 2h44m was er geen verval in vermogen, en ik kon tot het eind aan toe op de grote plaat op de macht door de hoge sneeuw ploegen. Opvallend was het feit dat ik over de trip een gemiddelde hartslag van slechts 150 heb gehad, en dat mijn hartslag nauwelijks boven 180 is geweest. Wat de getalletjes ook zijn, en hoe ik me ook voelde, veel kan ik er niet mee,omdat deze omstandigheden onvergelijkbaar zijn met hardrijden op de weg. Wel geeft het me een goed gevoel, en ben ik nog nieuwsgieriger naar mijn prestaties als ik weer de weg op ga. En dan zal pas halverwege februari zijn. Ik heb ondertussen voor vanaf de 2e week van februari een trainingsschema voor de eerste 8 weken opgesteld, en ik heb er zin in. Tot die tijd zal ik de ingeslagen weg van vorige week handhaven. Dus dinsdag volle bak krachttraining en maximaal spinnen, en vrijdag hetzelfde riedeltje op een iets lager pitje, zodat ik zondags het bos in kan. ZO hoop ik nog een paar mooie ATB tochten mee te pikken deze winter, en bij voorkeur in de sneeuw, want dat heeft toch wel wat.