Mallorca - dag 1

Gisteren was ik om even voor half 6 geland, maar ik werd pas om 10 voor 7 afgezet bij mijn hotel, Palma Bay Club. Aangezien de huurfietsen in een ander hotel (Taurus Parc), zo’n 500 m verderop moeten worden afgahaald, vóór 19:00h, heb ik me zelf snel ingechecked, opgefrist, achterhaald waar het hotel ligt, en een spintje ingezet om om 2 minuten over 7 bij het Fred Rompelberg zenuwcentrum aan te komen. Helaas waren er geen mechaniekers meer, dus kon ik geen fiets meekrijgen. Voor niks gehaast. Wél trof ik de contactpersoon (Marc) van mijn eigen hotel ter plekke, en met hem sprak ik af om de volgende ochtend om half 9 richting Taurus Parc te rijden, zodat ik snel aan een fiets geholpen kon worden, en zodoende kon meerijden met 1 van de verschillende groepjes; die om 10 uur vertrekken. Mooi
Een uurtje later trof ik hem op weg naar het restaurant. We hebben samen gegeten, en ondertussen kon ik hem uithoren over het hoe en het wat, want de informatievoorziening was tot op heden niet echt top. De man was gepensioneerd en zit 6 maanden per jaar hier op Mallorca als begeleider van een fietsgroepje. Hij vertelde me dat er 4 verschillende fiets groepjes zijn: speed, tour, rustig en hobby. De speedjongens komen thuis met ruim 30 gemiddeld dus besloot ik me aan te sluiten bij de tour groep.

De volgende ochtend rijd ik samen met Marc naar Taurus Parc om mezelf aan te melden en het Fred Rompelberg pakketje in ontvangst te nemen. Deze bevat oa een fietsshirt en een bidon, maar ook een kaart van het eiland met verschillende routes. En die laatste is handig, want alleen op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag gaan de FR-groepjes de weg op, de andere dagen kun je dus zelf op pad.
Om kwart over 9 heb ik een afgestelde fiets met SPD pedalen voor de rest van de week waaraan ik direct mijn Polar sensors bevestig. Daarna is het wachten op de foto-shoot. Fred Rompelberg biedt namelijk iedereen de gelegenheid om met hem op de foto te gaan, en aangezien er een mannetje of 200 buiten op het terein staan, neemt dat behoorlijk wat tijd in beslag. Ik belsuit toch ook in de rij te gaan staan, toch een leuk aandenken. Hij heeft toch het wereldsnelheidsrecord op de fiets op zijn naam staan met 268 km/h. Iets wat niemand hem nog nagedaan heeft sinds hij dat deed in 1995.

Het komt mij allemaal wat chaotisch over, en ik heb danook nog steeds geen idee hoe ik aan een groepje kom. Ik schiet een FR-addept aan, maar die blijkt slechts duits te spreken, een taal die ik nauwelijks machtig ben. Toch dirigeert hij me naar een groepje toe, dus hij blijkt me begrepen te hebben. Net op het moment dat ik aanschuif is een andere FR-persoon aan het uitleggen waar we vandaag heen gaan fietsen, dus ik krijg geen tijd om me voor te stellen aan de 15 mannen. Komt onder weg wel. De groep is als sinds woensdag aanwezig en heeft dus al de nodige kilometers gemaakt.
Overigens fietst tijdens het wachten Stef Clement net langs, om kort te stoppen om Fred zelf een hand te geven. Kleine wereld.

Even voor 11 gaan we eindelijk op pad. Ik heb er zin an. Onderweg spreek ik zo nu en dan iemand aan voor een praatje. Afgelopen zondag heeft Edwin me nog verteld dat zijn overbuurman vanaf woensdag in Mallorca verblijft en hij had me gevraagd hem de groeten te doen als ik hem zou tegen komen. Kleine kans, toch? Ik fiets op een gegeven moment naast een man met een outfit van fietsclub Lith, het zal toch niet? Ik schiet hem aan maar hij blijkt Edwin niet te kennen. Wel fietst er nog een maat van hem mee, iets voorin de groep. Even later rijd ik naast hem, en gok het erop: “je krijgt de groeten van Edwin” is het eerste wat ik tegen hem zeg. Verbazing. En jawel, hij blijkt inderdaad de overbuurman van Edwin te zijn. Kleine wereld.

Het blijkt goed fietsen op Mallorca. De wegen liggen er redelijk bij, maar er is bijna geen meter vlak. De meeste wegen hebben een snelheidslimiet van 40km/h en overal staan waarschuwingsborden dat er fietsers rond rijden. Toch krijg ik niet het idee dat de doorsnee Mallorcaan blij is met de fietser-tsunamie, want de hele trip worden we vaak toegetoeterd, en met te hoge snelheid rakelijks ingehaald.

Op een gegeven moment rijd ik naast een man die in de champignonnenbusiness heeft gezeten. Aangezien er op mijn kont “Dirk van Buijtene paardenmesttransport” staat schiet hij me aan, en kom ik er snel achter dat hij z’n bedrijf verkocht heeft en daar nu lekker van geniet middels tripjes naar Mallorca als deze.
Zo kom ik van veel deelnemers wel het een en ander te weten. Het is een leuke groep, en en er wordt flink doorgereden. Als we de enige echte klim van vandaag naderen informeert een belg mij ongevraagd wat me staat te wachten staat. Hij wijst me op een een duitser voor me in Gerolstijner outfit (zou hij “schoon” zijn?) en zegt dat dat de te kloppen man is helling op. Als we aan de voet van de klim zijn schuif ik naar voren om achter de duitser te gaan rijden. Op zijn beenspieren zit geen gram vet, en ook geen enkele haar. Denk dus niet dat ik deze man kan bij houden, maar ik kan het allicht proberen dacht ik. De klim is niet zo lang, een kilometertje of 8, waarin ongeveer 380 hoogtemeters moeten worden overbrugd; gemiddelde een procentje of 5 dus. Het is even zoeken naar het ritme omdat het begin van de klim niet echt geleidelijk loopt. Ik rijd steeds op het middenblad met een cadans van minimaal 80 en een hartslag van rond 175. De duitser voor me rijd langzaam van me weg, net zoals Max, een jonge duitse FR-begeleider. Hij zit erg mooi op z’n fiets en ik verdenk hem ervan meer dan alleen rondjes op Mallorca te fietsen voor z’n plezier.
Het is genieten tijdens de klim. De omgeving is erg mooi. We rijden tussen de bomen, en dat is best lekker, want de zon schijnt flink. Ik denk dat de zonnebrand die ik vannochtend op mijn benen heb gesmeerd niet nutteloos is geweest. Ik wordt nog door 2 andere mannen ingehaald, maar ik haal 1 ervan een kilometer of 2 later weer in, doordat ik wel mijn eigen tempo ben blijven rijden. Zo kom ik binnen het half uur boven, als 4e van de groep.
Na de afdaling groeperen we weer en rijden we verder richting pauzeplaats. Ik neem gedurende 2 lange aflossingen ongeveer 15km kopwerk op me, en dat bevalt goed. Het laatste stuk kopwerk van 10km is vals plat omhoog, en hier rijd ik steeds net onder 30 met een hoge cadans. Niemand dringd aan om de kop over te nemen.


Na de pauze is het nog 50km rijden om uiteindelijk op ruim 130km uit te komen. De gemiddelde snelheid is volgens mijn Polar 28,6 km/h. En dat vind ik heel behoorlijk gezien de 1100 hoogtemeters die we hebben overbrugd. Ik heb heerlijk gefietst, al is het afwachten hoe de benen er morgen voor staan. Dan ga ik alleen op pad, een rustig rondje van 100km langs de kust denk ik. Donderdag staat er namelijk een pittige tocht op het programma met flink wat meer hoogtemeters dan vandaag. Ik kom de week wel door!