Ik wil vandaag naar de westkust rijden. Hiervoor moet ik ongeveer 30km van de rit van gisteren rijden, om aan de voet van de klim van gisteren af te buigen naar de Coll de Soller. Aangezien ik gisteren flink heb gebabbeld onderweg heb ik niet geheel goed opgelet, en raak ik al aan het begin de weg kwijt. Ik sluit aan bij een groepje Duitsers, en wordt direct aangeschoten door een kerel in Milram-outfit. Hij vraagt het een en ander en zegt dat hij en zijn groep naar de klim die ik gisteren heb gedaan rijden, dus kan ik mooi aanhaken en hoef ik dus niet op de weg te letten, mazzel. Helaas heeft er een andere kerel van de groep binnen een paar kilometer malheur aan zijn fiets, en aangezien ik daar niet op wil wachten besluit ik weer alleen verder te rijden. Onvermijdelijk raak ik de weg dus weer kwijt. Als ik weer ergens een stukje weg herken zie ik voor me een club rap-ogende jongens in identieke outfits een weg inslaan waar ik ook denk heen te moeten. Even aanzetten en aansluiten dus. Het blijkt een club belgen, gesponsord door "Feryn sectionale poorten"(?). Een paar gasten hebben geen helm op, maar wel zit hun haar strak in de gel… domme belgen. Ik besluit ze te volgen, in de hoop dat ze dezelfde kant op moeten als ik. Als ik even op mijn kaartje kijk tijdens het fietsen vraagt een achterom kijkende belg waar ik heen moet. Zij blijken eveneens op weg naar Soller, dus weer mazzel. Alleen nu krijgt korte tijd later de club kampioen (zijn shirtje heeft een andere kleur dan zijn teamleden) een lekke band. Weer rijd ik alleen verder, maar nu rijd ik zonder fout rijden naar de voet van de Coll de Soller. De klim is 5 km lang en “slechts” 5,1% gemiddeld, dus nodigt uit om eens flink op te knallen. Ik begin zoals gepland op hartslag rond de 170, maar deze stijgt snel richting de 180. Ik heb dit keer een klein verzetje gekozen, zodat de cadans steeds ruim boven de 90 is. Dit omdat er morgen zoals gezegt een pittige rit op het programma staat, dus ik wil de benen licht ontzien. Overigens voel ik geen spoor van de rit van gisteren, iets wat me wel tevreden stelt. Ik houd me dus niet in en vlieg omhoog. Ik haal veel fietsers in met een flink snelheidsverschil. Het blijft heerlijk lopen, en de snelheid in de haarspeldbochten is zo hoog dat ik me af en toe net een ontsnapte tour-renner waan, op jacht naar eeuwige roem. In 16 minuutjes raffel ik de klim af om met een gemiddelde snelheid van 18 km/h boven te komen.
Niet slecht. Wow, dat liep super. Waren de Alpen reuzen van de Marmotte ook maar gemiddeld 5%, dan behoord goud nu al tot de mogelijkheden. Helaas is het gemiddelde stijgingspercentage over de 65 klimkilometers ruim 7%, net even anders dus.
Als ik ben afgedaald naar Soller, kijk ik op de kaart om mijn vervolg route uit te puzzelen. Ik buig af naar de kust, en tegen mijn verwachting loopt de weg flink omhoog, in plaats van naar beneden. In de 20km die komen blijk ik weer naar een hoogte van 450m te klimmen. De weg loopt zoals de kaart aangeeft inderdaad langs de kust, maar aangezien de westkust stijl omhoog loopt, is de weg er langs er een die op en neer gaat. Vanaf de Coll de Soller klim ik nog slechts in D1, daar ik de benen verder vandaag wil ontzien.
Na zo’n 60km voel ik me best moe. Wijs zou het dus zijn de kortste weg naar huis te nemen, gezien de dag van morgen, maar mijn honger naar hoogtemeters dirigeert me telkens weer naar een nieuwe klim. Onderweg vliegen overigens Zdenek Stybar en Bart Wellens met een noodgang voorbij. Bart Wellens in de achtervolging, net zoals in het veld. Denk dat Styber eerder thuis is dan Bart.
Na de Coll de Soller beklim ik vandaag de Valdemossa, Coll de Claret, Galilea en de Coll de Sa Creu.
De omgeving aan deze kant van het eiland is werkelijk fenomenaal en ik geniet met volle teugen. Prachtige haarspeldweggetjes tussen dichte bossages afgewisseld met open vlaktes waardoor je in de verte de Middelandse zee kunt zien.
Ondanks dat ik geniet van de omgeving gaat het niet hard meer, en raak ik steeds meer vermoeid.
Tijdens de laatst klim rond 110km gaat m’n lampje helemaal uit. Op mijn allerkleinste verzetje rijd ik net 10 per uur. De koek is op. Ik wordt danook ingehaald door een tweetal fietsers met een indrukwekkend snelheidverschil, en ben blij als ik kort daarop op de top kom. Nu is het alleen nog afdalen en door Palma heen fietsen naar El Arenal. Dat blijkt overigens makkelijker gezegd dan gedaan, want in de stad staan werkelijk nauwelijks bordjes waar ik wat mee kan. Na flink wat zoekwerk volg ik uiteindelijk de bordjes naar de haven, zodat ik langs de kust naar het hotel terug kan. Die aanpak werkt, en ik kom uiteindelijk na 137km flink uitgeput in het hotel. Vandaag dus niet helemaal slim bezig geweest. Doel was een rustig ritje, maar omdat ik me totaal vergist heb in de kustweg heb ik uiteindelijk 2200 hoogtemeters overbrugd. De benen hebben dus toch meer moeten werken dan bedoeld. Nou maar hopen dat ik genoeg hersteld ben voor de trip van morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten