Amstel Gold - 150km

Bijna 2 weken geleden heb ik de 150km van de AmstelGold gefietst. Het liep super. De afstand was geen enkel probleem. Na de Mallorcatrip heb ik 5 dagen niet gefietst, afgezien van een klein half uurtje op de tacx op woensdag. Denk dat ik er daardoor op zaterdag erg goed voor stond.
De dag begon erg koud (6 graden) waardoor ik hevig twijfelde over mijn kleding keuze. Aangezien ik een grotere hekel heb aan kou dan aan warmte besloot ik been stukken aan te doen, en mijn lange-mouwen shirt, omdat die iets dikker is dan het shirt met korte mouwen. Bij aanvang was het evengoed nog flink bibberen, al was dit snel verleden tijd, daar we kort na de start al de eerste klim voor de kiezen kregen. Roy ging die dag bij elke helling hard aan. De eerste heb ik nog rustig aan opgepeddeld, maar nagenoeg alle andere heuvels heb ik in zijn zog mee gefietst. En dat ging telkens niet langzaam. Het geeft dan ook best een kick om bijna continu wielrenners in te halen met een flink snelheidsverschil.
Pas de Vaalserberg ben ik van kop af aan maximaal op gefietst. De gemiddelde snelheid was 20km/h waar mijn hartslag op liep tot 186. De cadans bijna 100 bij ruim 300 watt.
Boven op de Vaalserberg hebben we een lange pauze gehouden. Leerzaam: volgende keer ná de afdaling pas pauzeren, want met bezweette kleding en helemaal afgekoeld af dalen is geen pretje.
Ook de rest van de trip verliep heerlijk. De Eysenbosweg liep prima, weer in het wiel van Roy. De Huls ben ik voor de verandering helemaal staand omhoog gefietst op redelijk zwaar verzet. Bij de Fromberg reed Roy wel heel hard omhoog, en heb ik zijn wiel niet gevolgd, omdat ik wederom op de Keutenberg als eerste boven wilde zijn. Eenmaal aan de voet ervan ging ik voor Roy rijden, en versnelde ik flink vlak voor de bocht naar links. Helemaal buiten om haalde ik veel fietsers in, gebruik makend van een klein verzet met hoge cadans. De weg is er maar smal, dus het was flink tussen de fietsers door manoeuvreren. Na het meest steile stuk was de weg kortstondig gestremd door een zwalkende dame. Ik zat nog niet aan mijn max, dus nadat ik even inhield versnelde ik direct weer door, om haar heen. Ik kon de snelheid de rest van de klim steeds rond de 13 per uur houden, waar de hartslag richting 188 liep.
Dat voelde best ok. Ook fijn was het te merken dat ik snel herstelde, ookal hadden we al 135km afgelegd en ik al heel wat hobbels flink rap was opgefietst. Nu restte alleen nog de Cauberg. Ik was Roy dan wel de Vaalserberg, Huls en de Keutenberg te snel af geweest, de andere hobbels was Roy steeds voor me boven gekomen. De Cauberg zou dus scherprechter worden wat mij betreft. Roy zijn dijen zijn altijd nog wel in staat een versnelling te plaatsen, dus ik verwachtte dat hij in mij wiel zou gaan zitten, om de laatste 100 meter me voorbij te sprinten. Het enige wat ik kon doen was dus, net als bij de Keutenberg, de snelheid hoog te houden, in de hoop dat hij dat net niet bij kon benen. Dus bij de afdaling vanuit Sibbe heb ik de kop opgezocht. Nog voor de weg aan de voet in Valkenburg naar links buigt had ik reeds het kleinste voorblad geschakeld, zodat ik weer met een hoge cadans de snelheid hoog kon houden. Maar het liep anders dan ik had gedacht. Nog maar net over de tijregistratiemat kwam Roy me met een noodgang voorbij gereden. Door mijn vooraf gekozen verzetje kon ik snel in zijn wiel komen, al moest ik hiervoor volgens mijn Polar ruim 500 watt wegduwen. De snelheid was nu kortstondig 29 km/h. Mijn hartslag schoot omhoog, maar ik kon het wiel goed houden. Nadat ik me hardop afvroeg waar Roy mee bezig was, antwoordde hij met nog een lichte versnelling. Na zo'n 300 meter passeerde Roy een fietser aan de rechterkant, waar ik er aan de linkerkant voorbij ging, Roy moest even inhouden waardoor ik hem voorbij schoot en ik voor hem kwam te rijden. Hierbij liep de snelheid terug naar net 12 km/h. Ik schakelde een paar tandjes terug en zocht mijn ritme. De snelheid liep hierbij weer gestaag op. Ik heb vanaf dat punt door gepeddeld zonder om te kijken, al verwachtte ik elk moment dat ik door Roy zou worden voorbij gereden. Dit gebeurde echter niet meer, en met nog 100m te gaan ben ik rechtop zittend rustig uitgebold over de finishlijn. En dat was achteraf wel een beetje jammer, want de beklimming was in z'n geheel ge-timed, en in het wiel van Roy de eerste 300 meter was ik wel heel lekker gegangmaakt. Als ik maximaal was door geknald had er wellicht een nog snellere tijd in gezeten. Nu was mijn tijd goed voor een gemiddelde snelheid van 17 km/h. Toch niet heel indrukwekkend. Evengoed was het goed genieten in de Limburgse heuvels, met name door de duellen met Roy.
Een paar dagen later kon ik nog eens nagenieten door de vele punten waarop we waren gefilmd. Hierdoor ook een aantal dingen geleerd. De perceptie van snelheid op de fiets is toch anders dan vanaf de kant. Bijvoorbeeld daar waar ik voor mijn gevoel bij aanvang van de Keutenberg heel hard reed, lijkt dat op de bewegende beelden wel mee te vallen.
En als ik mezelf zie fietsen is "stylist"nou niet bepaald het eerste woord wat bij me naar boven komt. Eerder houten klaas. Maar goed, ik kom er redelijk rap mee boven, en daar gaat het om...