Er tegen aan

Wegens verplichtingen had ik afgelopen zondag net genoeg tijd om 2 uurtjes te fietsen. Meer dan een korte duur training had ik überhaupt niet gepland, dus het haalde ook niet zo veel uit. Ik vond het niet erg om de rustige week af te sluiten met een kort ritje. Het resterende schema is namelijk zeer ambitieus, dus even pas op de plaats kan geen kwaad dacht ik. Het ritje van zondag leverde me overigens een gebroken spaak en een slag in mijn achterwiel op, nadat ik een plotselinge slingerbeweging had gemaakt om een gat in de weg te ontwijken. De slag was van dien aard dat mijn wiel niet meer vrij liep tussen de achterremblokjes, maar ik heb het ritje toch afgemaakt zoals gepland. Een dag later was het euvel alweer gefikst. Nieuwe spaak er in en geen spoor van de slag. Met dank aan Bike+, die dat voor EUR 12.50 op korte termijn wilde regelen.

Het door dr. Eric van Breda opgestelde schema voorziet wederom in 2 stevige intervaltrainingen op dinsdag en vrijdag, en veel duurwerk in het weekend. Gezien mijn ervaring met het vorige schema weet ik al dat ik ook deze niet minutieus zal kunnen volgen. Daarvoor is mijn herstelvermogen gewoonweg te traag, maar ik ga het wel proberen. Dinsdag stond de eerste intervaltraining op het programma. 2 uur trappen, waarin 2 series van 4x5 minuten D3 + 5 minuten rust (D1/D2), gevolgd door 20 minuten rustig. Ten opzichte van het vorige schema is de totale duur in D3 dus niet toegenomen. Aangezien ik er vanuit ga dat mijn omslagpunt nu hoger licht dan toen het werd vastgesteld begin maart (dit leidt ik af aan de hand van mijn prestaties de afgelopen periode waarin ik tevens geruime tijd boven mijn eerder vastgestelde maximale hartslag heb gereden), leek het me legitiem om de intervallen hoger in de zone uit te voeren. Stelde ik de hartslag in de vorige periode telkens netjes op 175 (midden in D3; 168 - 182), besloot ik dat nu bovenin de zone te doen. Richtpunt was 180. En zo geschiedde. Ik eindigde elke 8 intervallen op ongeveer hartslag 182, zie hieronder:

Achteraf was ik niet ontevreden over hoe het gelopen was. Het ging absoluut niet vanzelf, en de benen waren het er niet mee eens, maar ik heb de intervallen toch allemaal afgewerkt. Wel valt mijn snelheid me best tegen. Elke interval heb ik gemiddeld maar net 36 per uur gereden. Niet echt wereld top lijkt me.
De dag erna ging de trip met de mannen niet door en ben ik alleen op pad gegaan voor een herstel rondje. Mijn benen hadden dinsdag toch een beste tik gehad, en dat merkte ik, want ik kwam niet vooruit. Ik heb een klein uurtje gefietst met een gemiddelde hartslag van nog geen 130! Zo'n herstel training moet maar ergens goed voor zijn, want vrolijk word ik er niet van.

Ik merk dat ik me door kleine negatieve signaaltjes (matig gemiddelde, zware benen) eerder zorgen maak over de mogelijkheid van goud voor de Marmotte, dan dat ik vertrouwen put uit positieve signaaltjes (lang hoog in weerstand zone, PR op Tivoli-rit). Ik ben er danook nog lang niet van overtuigd dat ik op zaterdag 2 juli mijn doel zal halen. Als ik verhalen van wielrenners lees of hoor die goud hebben gehaald tijdens de Marmotte, zakt me de moed soms in de schoenen als ik er achter kom wat voor gemiddelden deze mensen op het vlakke in de polder kunnen rijden. Gemiddelden waar ik mijn inziens nooit toe in staat zal zijn. Twijfel slaat dan hard toe. Goed, meer dan dat ik er nu voor doe is gewoonweg niet haalbaar naast een full-time baan en 2 kids (die ik 3 dagen in de week wegbreng en ophaal van school/opvang). Ik prijs me gelukkig dat Helen me daarnaast zo veel mogelijk ontziet waardoor ik toch 10 uur kan fietsen in de week. Als ik daardoor toch niet in staat ben goud te halen, dan zij het zo. Kan ik best vrede mee hebben, alhoewel ik het absolute doel natuurlijk blijf nastreven.

Via Email heb ik nog een discussie met Eric gehad over de finale week in Frankrijk. 3 jaar geleden heb ik in de week voor de Marmotte op maandagochtend de Mont Ventoux, op dinsdag de Glandon en op woensdag de Alpe d'Huez in Marmotte-tempo beklommen. De resterende 2 dagen heb ik gerust en pasta gegeten. De Marmotte van 2008 liep door deze aanpak helemaal naar wens, en ik kwam ruim binnen mijn verwachtte tijd binnen. Vandaar dat ik min of meer hetzelfde programma wilde afdraaien. Eric is echter van mening dat al deze bulten in de week voorafgaand aan de Marmotte teveel van het goede is. Ik zal er qua conditie helemaal niets meer mee winnen, vindt hij, dus moet ik het niet doen. Zijn schema voorziet in alleen op zondag en woensdag een paar uurtjes rustig rondtrappen laag in D2. Ik denk dat ik baat heb bij het op Marmotte-tempo beklimmen van een aantal Alpen reuzen om zo mijn gestel te laten wennen aan lange periodes van continue weerstand op de benen. Iets wat ik tijdens alle beklimmingen gedurende de trainingsperiodes in de Ardenne en Limburgse heuvels niet kan ervaren, aangezien daar de klimmtjes te kort voor zijn. Maar Eric is de expert, dus vandaar de twijfel. Het is logisch om niet een dag voor de Marmotte in tijdrit-tempo de Alpe d'Huez op te rijden, maar minimaal 3 dagen van te voren een laatste inspanning van ruim een uur hoog in D2 met hoge cadans (dus geen maximale weerstand op de benen) kan toch geen grote negatieve impact hebben op mijn presteren tijdens de Marmotte. Of wel?
In 2008 heb ik op de woensdag voor de Marmotte mijn PR op de Alpe d'Huez scherper gesteld door deze te beklimmen door gemiddeld steeds in D3 met een hoge cadans op te fietsen (1h07 tot tunneltje, 1h11 tot tourstreep), en 3 dagen later fiets ik de Marmotte bijna 3 uur sneller dan 3 jaar daarvoor. Dus zo slecht is het niet.
Bijkomend potentieel minpunt is, volgens Eric, dat als ik de 3 bulten op fiets, en daarbij niet sneller ben dan 3 jaar geleden, dit kan leiden tot anti-moraal en daar ben ik het dan weer wel met Eric mee eens. Goed, ik heb nog een paar weken om er over na te denken. De Mont Ventoux doe ik sowieso, want ik heb van zaterdag 25 tot zondag 26 juni een hotelletje in de buurt geboekt, alvorens vanaf zondagavond 26 juni mijn uitvalbasis in Oz d'Oissans te betrekken.