De eerste week liep goed. Op dinsdag doe ik een interval met relatief lange periode in D3 vlakbij het omslagpunt. Zie hieronder. Ik kon het opgelegde programma netjes afwerken. Het ging natuurlijk niet vanzelf, maar als dat wel zo zou zijn bereik ik er niets mee.
Op woensdag heb ik met de mannen rustig achterin mee gefietst, hartslag niet boven de 150. Wél had ik geen enkele last van de training de dag ervoor. Sterker, ik voelde me super, maar ik heb me aan de opdracht gehouden. Behalve op het moment dat er een brommertje langs kwam. Meteen schoot ik in z'n wiel terwijl de snelheid opliep tot 53,8 km/h. Helaas waardeerde de brommer rijder het niet zo dat ik in z'n wiel zat, en nadat hij op z'n rem had getrapt, en ik hem met hoge snelheid voorbij was geschoten heb ik het maar gelaten voor wat het was. Vast ook wijzer, want ik zat wel met behoorlijk hoge hartslag te trappen, en dat was niet de opdracht.Vrijdagochtend vroeg heb ik de tweede interval van de week afgewerkt. Hierbij moet ik zo'n 15x 1 minuut min of meer sprinten, zodat mijn hartslag boven het omslagpunt uit komt. Dit om het anaeroob vermogen te trainen. Deze training is zwaarste van de twee, oa omdat er per inspanning maar 2 minuten rust tussen zit, en dat is niet heel veel. Volgens mijn Polar trap ik per interval steeds ruim 400 watt weg. Het viel me danook bijzonder zwaar, maar ik heb de training helemaal af kunnen werken:
Op zondag was het tijd voor minimaal 4 uurtjes laag in D2. Ik ben richting Groesbeek/BergenDal gereden om nog een paar bultjes mee te kunnen pakken. Maar het liep eigenlijk niet vanaf het begin. Volgens het schema moet ik elk uur eindigen met 5 minuutjes in D3, maar na de eerste van de 4 voelde ik me eigenlijk al helemaal uitgepierd. De hobbeltjes liepen nog wel redelijk, maar nadat ik staand de Oude Holleweg was opgereden met redelijke snelheid was het op. De hartslag kwam daarna niet meer boven de 140. Ik heb de 4 uur niet volgemaakt en kwam na ruim drieënhalf uur thuis met net 27 gemiddeld. Stof tot nadenken. Was de interval van vrijdag teveel geweest? Herstel ik niet snel genoeg om me aan het schema te kunnen houden?Op dinsdag weer de geplande interval training gestart. Deze is de 2e week iets minder zwaar; er zit nu 10 minuten rust tussen de intervallen en daardoor zijn het er het eerste uur maar 4. Toch liep het niet. Ik kreeg de hartslag moeilijk hoog in de 170. Na de 4 intervallen voelde ik me weer helemaal leeg. De laatste 10 minuten hoog in D3 kreeg ik er niet meer uitgeperst. Het was duidelijk dat ik het schema zo niet kon aanhouden. Dat werd de volgende dag nog duidelijker. Toen reed ik weer met de mannen mee, in het zog achterin. Mijn hartslag was nog geen 130, maar het voelde alsof ik flink aan het stoempen was om er aan te kunnen blijven; de benen waren tot weinig meer in staat. Dat baarde me dus zorgen. Meteen heb ik avonds Eric gemaild om advies. Helaas is de communicatie met hem bedroevend; ik had ook nog een mail met vragen eind maart opgestuurd waar ik tot dat moment nog geen reactie op had gehad. Hij mailde me vorige week wel meteen terug en zei er direct mee aan de gang te gaan, maar tot op heden heb ik nog niets van hem vernomen. Gezien het feit dat de communicatie voorafgaand aan de samenwerking ook al zeer moeizaam verliep is de conclussie dat de samenwerking met Sportmax niet is wat ik er van verwacht had, en wat je er als klant van mag verwachten. En dat is jammer, want ik heb wel een goed gevoel bij de aanpak. Ik overweeg nu om de samenwerking te stoppen.
Zonder advies van Eric besloot ik de vrijdag interval helemaal maar te schrappen. Die intervallen zijn zeker zinvol, met name om de algehele conditie op te krikken en een stuk snelheid te creëren, maar ik hecht toch het meeste waarde aan de lange duurtrainingen in het weekend. Gezien de ervaring van de week ervoor leek het me wijs de vrijdag training dus maar tijdelijk over te slaan, zodat er niet nog een duurtraining in het water zou vallen.
Afgelopen zondag ben ik vanuit Wageningen aan de door TCW uitgezette Bevrijdingstocht begonnen. Deze gaat over 150km en pakt boven Arnhem ruim 700 hoogtemeters. De wind was erg hard uit het oosten, maar daar had ik de eerste lus van 40 km van Wageningen naar Wageningen nog weinig moeite mee. Het rondje reed ik alleen met hartslag midden in D2 met ruim 30 km/h gemiddeld. De middenlus van Wageningen naar Arnhem was een stuk pittiger. Na een 5 tal km moest ik met een pond het water oversteken. Door de wachttijd reden er een 10-tal fietser tegelijk weg de kade op. Mooi, dacht ik, lekker in het zog de lastige tegenwind kilometers vol maken. Helaas reed ik binnen een kilometer nog maar achter 2 andere personen, en vond ik het niet langer netjes om geen kopwerk op me te nemen. Met z'n drieën hebben we flink moeten stoempen in de 20km volle tegenwind door de polder. Ik probeerde de snelheid op kop steeds rond de 30 km/h te houden, en dat viel niet mee. Achteraf bleek dat ik elke overname 350-400 watt aan het wegduwen was. Helaas was mijn hartslagmeter er in het eerste uur mee gestopt. Achteraf bleek de batterij van mijn hartslagband op te zijn. En zonder hartslag in beeld wordt het voor mij lastig. Ik fiets altijd op wat ik in beeld zie staan, zelden op gevoel. Maar het ging goed. Het was niet makkelijk, en er moesten nog heel wat kilometers worden afgelegd, maar het was wel leuk om telkens op kop de snelheid weer op te voeren richting 30 ondanks de enorme tegenwind. Op een gegeven moment moesten we een viaduct over en daar ik op kop reed besloot ik de 30 gewoon te handhaven. Dat bleek voor een van de andere 2 mannen te veel, want die waaide er van af. Na nog een aantal kilometers waren we bijna in Arnhem en gaf ik met het welbekende elleboogje aan dat er van me over genomen mocht worden, maar er kwam niemand. Toen ik omkeek bleek ik nog alleen over te zijn.
De kilometers in Arnhem heb ik rustig aan gedaan, want de tegenwind kilometers hadden er toch aardig ingewerkt. Na het verzamelpunt kon ik kiezen uit een 40km lus ten noorden van Arnhem over de Veluwe, of de kortste weg terug naar Wageningen zodat ik op 110km zou uitkomen. De keus viel op de extra lus, want ik had wel zin in hoogtemeters. Het stuk viel me echter best tegen. Het waren voornamelijk smalle slingerende fietspaadjes door het bos en tussen de heide die op en af liepen, en dat liep gewoon niet heel lekker. De klimmetjes gingen wel ok, maar ik voelde me best moe worden. Toch teveel hooi op mijn vork genomen aan het begin met de tegenwind. Na 100km heb ik dus 10 minuten pauze genomen.
Daarna ging het wel weer ok. Eenmaal weer in Anhem en begonnen aan de terugweg met meewind vond ik weer 2 kompanen waarmee het kop over kop steeds rond de 40 per uur ging. Toen het licht helde reed ik net weer op kop en omdat ik de snelheid weer vasthield herhaalde de geschiedenis zeg en waren we nog met z'n tweeën. De 10km die volgde heb ik alles gegeven wat ik had, de snelheid hing daarbij steeds tussen de 40 en 45 per uur. We deden erg lange aflossingen, en op een lang smal fietspad langs het spoor gaf ik meermalen met de elleboog aan dat ik graag afgelost wilde worden, maar door de tegenliggers kon dat niet. Daardoor bleef ik maar doortrappen. Eenmaal weer op een breder pad nam mn kompaan over en was ik blij dat ik even in z'n zog kon uit hijgen. Ik voelde dat ik niet meer herstelde zoals ik wilde, en ik kon dus ook niet meer overnemen, zeker niet toen we even de wind schuin op kop hadden en hij gewoon tegen de 40 bleef rijden. Toen het plots weer even omhoog liep heb ik afgehaakt en ben ik een rustiger tempo gaan rijden even boven de 30 per uur. Na zo'n 10 km werd ik ingehaald door de persoon die er eerder af was gevallen. Samen hebben we de resterende 10km uitgefietst. Hij had helaas nog al een stevig tempo, en daar ik niet wilde aangeven dat het me te hard ging ben ik er maar stoempend naast blijven rijden. Toen we weer voor de laatste paar kilometers tegen de wind indraaide kreeg ik het wel heel zwaar, maar ook nu ben ik er naast blijven rijden. Onverstandig, want ik wist niet half waar ik kijken moest, maar toch. De laatste 500m heb ik hem toch laten gaan want ik kon echt geen pap meer zeggen; was helemaal ongeblust. Ik voelde me dan ook in de auto en thuis na het douchen bijzonder moe. Ik heb me niet vaak zo afgepeigerd gevoeld na een dagje fietsen. Maar goed, het was een beste training, en met een gemiddelde snelheid van net geen 28 per uur inclusief de hoogtemeters en de tegenwind ben ik niet ontevreden over het resultaat.
Dinsdagochtend zat ik om 6:25 op mijn fiets, terwijl de temperatuur tegen het vriespunt hing. De opdracht was dezelfde als die van 19 april, maar bij het aanvangspunt van de eerste interval koos ik ervoor deze vandaag niet zo af te werken. Ik voelde de zondag nog een beetje dus leek het me wijs de training te gebruiken als herstel. Heb daarom het rondje afgewerkt met de hartslag midden in D2, zonder verdere uitschieters.
Vanavond staat er weer een rit met de mannen op het programma en dan ga ik gewoon weer lekker meedoen. Dus flinke kopbeurten en op een aantal punten goed los. Ik heb er zin an.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten