op

Na vorige week ruim 50 klimkilometers in de Alpen was het vandaag weer es tijd voor ruim 50km op het vlakke in de polder en op de dijk. Met 6 mannen trotseerden we de 34 graden die mijn Polar aangaf bij vertrek. Als je eenmaal fietst is de warmte echter geen probleem meer. De wind kwam uit het oosten, dus mee op de dijk. Dat is niet heel vaak het geval, dus daar zouden we vandaag eens flink van gaan profiteren. Nou, dat heb ik geweten. Alle kilometers op de dijk (ruim 25) zijn met snelheden van steeds rond de 40 per uur gegaan. Er was weinig organisatie waardoor er telkens erg lange aflossingen werden gedaan. Telkens als ik op kop kwam schoot mn hartslag richting omslagpunt (188), maar dat was verder geen probleem. Als ik had afgegeven zakte mn hartslag in de luwte (maar nog steeds tegen de 40 per uur) weer netjes laag in de 170. Bijna bij Megen gaf Rien weer eens vol gas. Ik zat achter Arie die net het wiel niet kon houden. Ik besloot alles te geven om Rien bij te halen. Eenmaal in z'n wiel was het er op en er over. De snelheid schoot richting de 50 per uur. Het plan was om tot het eind van de dijk bij Megen de snelheid hoog te houden, maar het zat er niet in. Vrij snel moest ik al van het gas af; de hartslag was al 196. Fleer kwam er nog overheen, maar de rest kon er niet meer bij komen.
De laatste 9 kilometer van Macharen naar Lithoijen gingen steeds tegen de 40 per uur. Toen ik voor de 2e keer op kop kwam ging ik weer in gestroomlijnde positie en flink op het gas. Ik reed ongeveer 45 sec op 41 km/h. Met een elleboogje gaf ik aan dat de persoon achter me kon overnemen. Helaas was dit Rien, die weer achterlijk hard overnam, waardoor er een gat geslagen werd. Ik kon weinig anders doen dan de snelheid hoog te houden, en proberen terug in z'n wiel te komen. Daar ik net had afgegeven viel dit niet mee; mijn hartslag was toen ik af gaf 187. Ik kwam terug in z'n wiel, maar niet nadat hij zelf de snelheid wat had laten zakken. Ik voelde wel meteen dat het beste er bij mij wel af was door deze exercitie. In de laatste 3 km nam Fleer over voor me, de snelheid weer op 40 per uur. Ik kon slechts in z'n wiel blijven. Mijn hartslag was niet zo hoog (180), maar ik had gewoon geen jus meer om nog iets te ondernemen. Bij het monument nam Rien wederom als een bezetenen over, het wordt zo ondertussen een beetje vervelend als hij dat doet, want het hele spul wordt an stukken getrokken. Alleen Maarten kon volgen, en de rest is a 33 per uur uitgebold naar de haven.
Weer een enerverend ritje vandaag a 33,4 km/h gemiddeld. Als we nou eens leren snel over te nemen, en we rijden een stuk constanter dat zit een hoog gemiddelde er echt wel in. Helaas is dat zelden het geval; helemaal als Rien meegaat, want die zorgt telkens voor zulke versnellingen dat de helft eraf moet. De andere helft die wel kan volgen is vervolgens meteen gekookt.
Ik was thuis overigens helemaal op. Heb eerste een flinke tijd over het stuur van mijn fiets gehangen alvorens ik genoeg puf had om hem in de beugel te hangen. Deze trip heeft er best ingehakt. Leuk is het wel. Ik denk dat het voor de 20 weken trainingsperiode voor de Marmotte 2011 wel verstandig is om een rit als vandaag een dag later te laten volgen door een hersteltraining, want het lichaam krijgt nogal wat te verduren. Mijn gemiddelde hartslag was 168 en ik heb in 100 minuten bijna 1700 Kcal verbrand.