Vertrouwen

Ik voelde me de afgelopen week een beetje belabberd, en het uurtje fietsen vorige week dinsdag hielp niet echt om dat gevoel te laten weg ebben. Ik begon al te vrezen dat mn conditie niet zo goed is als ik hoop.
Vorig jaar oktober was mijn conditie/duurvermogen beter dan ooit. Dan zou het normaal gesproken niet heel lang hoeven te duren eer je weer op dat peil terug komt, mits je basisconditie maar goed is. Dat laatste zit wel snor, want er is sinds halverwege vorig jaar geen week geweest waarin ik niet op de fiets of de spinningbike heb gezeten.
Na een aantal duurritten en stevige spinlessen de afgelopen weken was het dinsdag tijd om eens te kijken waar ik stond. Eindelijk weer met de mannen op stap en eindelijk weer met de Polar op mn stuur. Lekker zonnetje maar wel een best windje uit het noordwesten van zo'n 12 km/h. En wat kan ik zeggen. Het ging super. Op alle vlakken liep het uitstekend. Express had ik weer geen extra aandacht geschonken aan mn eetpatroon, omdat ik er van overtuigd ben dat de 1500-1800 kcal die nodig zijn voor het rondje stampen voorradig moeten zijn in o.a. de beenspieren. Een koekie of energiegelletje zijn dus overbodig volgens mij, en dat bleek, want tot het eind was er geen verslapping in energiepijl.
Vanaf het begin heb ik lekker op kop gereden, en met de eerste 20km meewind is de snelheid niet onder de 35 geweest, en regelmatig rond de 40.
Op de dijk bij Overlangel naar Keent kwam ik weer op kop en besloot ik de vaart erin te zetten, omdat dat de laatste mee-wind kilometers zijn.

Weesrstand is de enige reden dat je als fietser niet doorversneld tot de snelheid van het licht. De weerstand zit hem in rolweerstand, mechanische weerstand, maar de grootste bijdrage wordt geleverd door de luchtweerstand. Als je met je handen boven op het stuur fietst is het frontale oppervlak zo'n 0.5 m2. Door onderin de beugel te kruipen, of zoals Cancelara met de polsjes gebogen over het midden van het stuur is dit oppervlak bijna te halveren. En dat is dus dikke winst. De snelheid van het licht zal je er niet door halen, maar je gaat wel een stuk harder met de zelfde inspanning

Op de dijk naar Keent dus maar a la Cancelara op kop flink doorgetrokken en opgemerkt dat de snelheid netjes op 45 km/h stabiliseerde met een hartslag van nog in de 170. Niet gek. Power zat dus (de teller gaf ongeveer 350 watt aan) en nog puf over. Het valt me mee in hoeverre ik in staat ben die houding aan te nemen, want heel lenig ben ik niet.

De afgelopen 3 weken heb ik zonder monitor ook behoorlijk aan de pedalling index gewerkt. Het viel me bij aanvang meteen op dat mn teller waardes tussen 30 en 40% weergaf. Wel is het nog lang geen vanzelfsprekendheid, want even niet opletten, en het zakte alweer in de 20. Met namen mn kuiten moeten nu een stukkie harder werken, en dat heb ik wel gevoeld. Op de dijk van Macharen naar Lithoijen was ik met Rien en Maarten "gevlucht" en met tegenwind is de snelheid steeds rond de 36 blijven hangen. Net als 3 weken geleden was Roy er weer in geslaagd in de laatste 2km ons bij te halen. In de laatste kilometer ging hij vol aan met Rien naast hem, en ik schakelde bij om in het wiel te komen van Roy. Nou, leuk en aardig, een PI van 35%, maar de kuiten schoten direct in een volle kramp. Helaas dus afgehaakt, terwijl de teller net op de 49 km/h stond. Toch met een tevreden gevoel deze rit afgerond. Geen verslapping in energie, power zat, en een niet al te hoge hartslag. En dat geeft vertrouwen in een jaartje werken richting het ultieme.

De cijfertjes:
gem. snelheid: 33.7
gem cadans: 97
gem hbr: 166 (82% van max)