De zon was vandaag regelmatig te zien, en aangezien dat de voorbije weken wel anders is geweest wilde ik per se vandaag de weg op. Het clubje was maar klein; we waren met z'n drieën, en de wind was behoorlijk. Ik heb steeds aan kop gereden en er een nette D2/D3 training van gemaakt. Tot aan Macharen heb ik de hartslag netjes rond 170 laten zweven, midden in de D2 zone.
Roy had vandaag z'n hartslagband niet om, maar wél zijn Polar op zijn stuur. De hele rit bleek hij echter mijn hartslag in beeld te hebben en daar heeft hij ook naar gehandeld. Tot aan Macharen viel dat nog wel mee, omdat ik steeds op kop reed en de snelheid aanpaste aan mijn cadans in combinatie met mijn hartslag. Vanaf Macharen haakte Simone echter af, en bleven we met z'n tweeën over en probeerde Roy me op de dijk flink murw te rijden. Dat probeert hij wel vaker, maar nu had hij de beschikbaarheid over mijn hartslag. We reden naast elkaar en Roy voerde de snelheid langzaam op, zonder iets te zeggen. Hij reed rechts en ik reed er naast, mijn voorwiel een halve wiellengte achter de zijne. Regelmatig keek hij op zijn Polar. We zwegen. Ik keek stuurs vooruit en ook Roy keek niet opzij. De wind was flink tegen, en met een snelheid van 36 per uur bij aanvang van het laatste stuk dijk zat mijn hartslag al meteen op 180. In de 5 minuten die volgde steeg mijn hartslag heel langzaam maar zeker tot voorbij mijn omslagpunt, om te stabiliseren op 192 bij een snelheid van rond 39 km/h. Veel kon er vandaag gebeuren, maar ik zou niet opgeven. Hij kon op z'n teller zien dat ik het zwaar had, maar hij zag er zelf ook niet top uit. Zo reden we zwijgend naast elkaar door. De renner die z'n tegenstander wil breken, en de renner die zijn tegenstander hem niet wil laten breken. Impasse. Ik ging er vanuit dat hij dit ook niet eindeloos zou volhouden, en ik zou minimaal even lang schuin naast hem blijven rijden. Na 7 minuten fietsen was ook Roy blijkbaar lichtelijk vermoeid, want hij liet ineens de snelheid iets teruglopen naar 36 per uur. Meteen zakte mijn hartslag naar 181. Ha! Kon hij weer opnieuw beginnen! Ik dacht dat de oorlogsvoering nu wel over was, maar zo dacht Roy er niet over. De wetenschap dat ik snel herstelde leek hem niet te ontmoedigen. In plaats daarvan zette hij weer flink aan; de snelheid naar de 40 per uur, 41 per uur, 42 per uur. Mijn hartslag liep weer op naar de 188. Geen zorgen dacht ik. Ging net ook goed. Maar helaas kregen na een paar minuten de benen het wat moeilijk. Met een hartslag a 188 en vol lopende benen zat ik niet meer lekker. Ik dook in z'n wiel want ik wilde niet te lang op het randje rijden, anders zou hij wellicht nog van me wegrijden. Hij is de betere hardrijder, en ik had de 1e 40km het grootste gedeelte van het kopwerk op me genomen, dus ik vond het geen schande. In Roy z'n wiel zakte mijn hartslag weer naar 182. Met nog 2 km ben ik weer naast hem gaan rijden, schijnbaar moeiteloos (ik hoopte dat het zo overkwam); hartslag op185, maar Roy had echter nog een toetje in z'n achterzak. In de laatste kilometer versnelde hij weer en ik kon bij 43 km/h weinig anders doen dan weer in zijn wiel duiken. Hij ging de laatste halve kilometer nog 2x staan op z'n pedalen waardoor we met ruim 45 km/h bij de haven van Lithoijen kwamen.
Het was een leuk spel. We hebben het in de laatste 4 km uit fietsen naar huis totaal niet over gehad. Ik denk dat we beide tevreden waren. Goed gefietst. Goede training, en elkaar goed afgetast. Hij blijft natuurlijk de betere hardrijden van ons twee, maar ik bleef wellicht toch langer naast hem fietsen dan hij had gedacht.
dinsdag 31 augustus 2010
zondag 29 augustus 2010
regen-regen-regen
Het is al de hele maand augustus kommer en kwel wat het weer betreft. Ik heb sinds afgelopen dinsdag danook geen kilometer meer afgelegd met de racefiets. Helaas kwam ik er ook vrijdagavond pas ter plekke achter dat Four2go nog niet open is. Stond ik dus voor niks in volle wieleroutfit bij een dichte deur. Jammer. Was het wat vroeger geweest, en wat beter weer had het nog de moeite geloond de racefiets van de haak te halen.
Om te voorkomen dat ik tijdens de 20 weekse trainingsperiode voor de Marmotte 2011 straks bij slecht weer niet de weg op kan, ga ik mijn Tacx Flow weer van zolder halen. Hier zal ik vanaf oktober ook vaker gebruik van gaan maken, als de klok weer is teruggedraaid, en er savonds na het werk niet meer buiten gefietst kan worden. Mijn huidige Michelin Pro3 racebandjes wil ik niet gaan gebruiken voor de Tacx-trainingen, daar deze mij iets te prijzig zijn om op de metalen rol aan stukken te fietsen. Ik heb nog 2 oude bandjes liggen die van hard rubber zijn gemaakt, en daardoor een stuk geschikter zijn voor op de Tacx. Omdat ik geen zin heb om elke keer als ik op de Tacx wil trainen m'n achterbandje te moeten vervangen ben ik al een tijd op zoek naar een achterwiel met 10-speed naaf. Nieuw is dat natuurlijk geen probleem. Maar aangezien de kwaliteit mij om het even is, omdat het wiel zelf in de Tacx niet eens mijn gewicht hoeft te dragen, wil ik er niet teveel voor betalen.. Marktplaats bied tot op heden weinig hoop. Ik heb nog wel even, maar toch hoop ik voor begin oktober een wiel met 10 speed casette in mijn bezit te hebben. Tot die tijd is het dus nog flink speuren op het net.
Om te voorkomen dat ik tijdens de 20 weekse trainingsperiode voor de Marmotte 2011 straks bij slecht weer niet de weg op kan, ga ik mijn Tacx Flow weer van zolder halen. Hier zal ik vanaf oktober ook vaker gebruik van gaan maken, als de klok weer is teruggedraaid, en er savonds na het werk niet meer buiten gefietst kan worden. Mijn huidige Michelin Pro3 racebandjes wil ik niet gaan gebruiken voor de Tacx-trainingen, daar deze mij iets te prijzig zijn om op de metalen rol aan stukken te fietsen. Ik heb nog 2 oude bandjes liggen die van hard rubber zijn gemaakt, en daardoor een stuk geschikter zijn voor op de Tacx. Omdat ik geen zin heb om elke keer als ik op de Tacx wil trainen m'n achterbandje te moeten vervangen ben ik al een tijd op zoek naar een achterwiel met 10-speed naaf. Nieuw is dat natuurlijk geen probleem. Maar aangezien de kwaliteit mij om het even is, omdat het wiel zelf in de Tacx niet eens mijn gewicht hoeft te dragen, wil ik er niet teveel voor betalen.. Marktplaats bied tot op heden weinig hoop. Ik heb nog wel even, maar toch hoop ik voor begin oktober een wiel met 10 speed casette in mijn bezit te hebben. Tot die tijd is het dus nog flink speuren op het net.
rondje Oss-Grave-Oss
Dinsdag in een zeldzame paar droge uurtjes met de mannen op pad geweest. Er stond wel een enorme stevige wind. Omdat de wind uit het westen kwam besloten we niet ons standaard rondje te fietsen, omdat we anders 25km tegenwind op de dijk zouden hebben. In plaats daarvan zijn we bij Overlangel naar Grave gereden. Daar hebben we de dijk verder gevolgd naar Heumen. De kilometers op de dijk gingen bijzonder snel. De snelheid lag steeds erg hoog; ik heb zelfs even de 50 km/h op de teller gezien. Vanaf Heumen was het terug naar Grave aan de andere kant van de Maas en vanaf naar rechtstreeks naar Oss. De tegenwind was fors, maar we bleven netjes boven de 30 per uur rijden.
Na 64 km waren we weer rond. Eerlijkheid dient mij te zeggen dat ik de weg terug met tegenwind helemaal niet heb bijgedragen. Ik heb lekker achter Rien en Roy gezeten en hun het werk laten doen. Hierdoor was mijn gemiddelde hartslag 147. Over 64 km en net even meer als 2 uur was het dus een prima D1 training. Gezien de krachtsinspanning van afgelopen zaterdag bij de Ronde van Pijnacker was dat wel op z'n plek.
Na 64 km waren we weer rond. Eerlijkheid dient mij te zeggen dat ik de weg terug met tegenwind helemaal niet heb bijgedragen. Ik heb lekker achter Rien en Roy gezeten en hun het werk laten doen. Hierdoor was mijn gemiddelde hartslag 147. Over 64 km en net even meer als 2 uur was het dus een prima D1 training. Gezien de krachtsinspanning van afgelopen zaterdag bij de Ronde van Pijnacker was dat wel op z'n plek.
zondag 22 augustus 2010
Het is koers!
Ik had me door Jos laten overhalen om gisteren mee te doen met de Ronde van Pijnacker voor toerrijders, categorie 40-. Vooraf had ik wel zo mijn bedenkingen over de zin van mijn deelname, omdat ik nou niet bepaald een hardfietser ben. Maar goed, het leek me wel heel leuk om aan een echte koers mee te doen, dus vandaar dat ik overstag ging. Ruim 2 uur voor de start heb ik mijn startnummer afgehaald. Daar vernam ik dat het geen massale onderneming zou worden, want er hadden zich nog nauwelijks deelnemers aangemeld.
Een goed uur voor de start sta ik paraat langs het parcours. Mijn Polar geeft hartslag 135 aan, terwijl ik rustig over mijn fiets geleund sta. Zenuwen dus. Dat komt met name omdat ik bang ben een enorme flater te slaan als ik er al binnen een ronde af wordt gefietst. Ik houd me maar voor dat ik in een pelotonnetje best een tijd de 40 per uur kan bijhouden. Aangezien ik verwacht dat er eerst redelijk rustig wordt rondgereden alvorens de snelheid zal worden opgevoerd ga ik er vanuit dat ik er toch best wel een paar rondjes aan kan blijven hangen.
Ik rijd om 5 uur een goed half uur rond Pijnacker (Delfgouw-Delft-Delfgouw-Berkel&Rodenrijs) om warm te worden. De benen voelen goed; ik probeer onder weg een scooter bij te houden, waarvoor ik snel naar 48 per uur moet accelereren om er aan te blijven. Dit gaat goed; de koers kan beginnen.
Om kwart voor 6 mag ik het parcours op. Aan de rugmummers om me heen zie ik dat we met hooguit 20 man zullen starten. Enerzijds stelt me dat gerust -in ieder geval geen grote groep zenuwachtige, onervaren fietsers- maar aan de andere kant baart het me ook zorgen, want de kans op deelnemers met mindere capaciteiten dan de mijne is maar klein.
Het rondje bestaat uit een rechthoek met 4 haakse bochten. Eerst is er een lang recht stuk van 350 meter waar in het midden de start/finish lijn is getrokken. Op dit stuk staat de wind in de rug, en deze is best aanzienlijk. Dan volgt een haakse bocht naar links, waarna na 150 meter de volgende 90 graden bocht volgt, welke de wielrenners naar het achterste rechte stuk brengt waar de wind dus vol tegen is. Na weer 350 meter langs de bomen is de 3e bocht naar links waardoor we op een bestraatte weg van 150m uitkomen welke ook nog een verkeersdrempel bevat. De laatste bocht naar links is redelijk tricky, daar de steentjes in die bocht weer over gaan in asfalt. Goed je stuur vast houden is hier het devies, want anders stuiter je de bocht uit prent ik mezelf in.
Onderweg spreek ik een jonge enthousiaste kerel (Ralf Hoogervorst) die ook voor de eerste keer in een koers zit. Hij vertelt me dat hij alleen altijd zo'n 33 a 34 per uur fietst, en dat stelt me meteen flink gerust. Daar ben ik ook ongeveer toe in staat dus er is in ieder geval 1 deelnemer waar ik bij zou moeten kunnen blijven.
Even voor 6 verzamelen de deelnemers zich bij de startstreep en van de 20 deelnemers blijken er maar liefst 15 man van de plaatselijke toerfietsclub te zijn, met als hoofdsponsor café de Guyter. De club plaatselijke renners staat vooraan als we worden aangekondigd. Ik sta achteraan en kijk om me heen. De meeste benen die ik voor me zie bevatten geen haar. Nummer 38 voor me heeft kuiten waar de mijne 2 keer inpassen. Schuin voor me staat een lange wielrenner over een fiets gebogen waaronder een setje carbon wielen zitten welke per stuk al duurder zijn dan mijn hele fiets. Naast me staat Ralf op een fiets die hij 2e hands voor 350 euro gekocht heeft, zo vertelt hij me. En naast hem sta ik dus, op mijn aluminium Koga met ATB pedaaltjes en flink wat haar op de benen. Toch ben ik redelijk ontspannen nu. Er is geen weg meer terug, ik ga koersen.
Ik kijk naar de dame die de startbel moet gaan luiden. Nog steeds ontspannen hoor ik de speaker aan. Nog heel even en we zullen rustig vertrekken, zoals de mannen van de tour dat ook altijd doen; stapvoets de neutrale zone uit, en dan langzaam wat tempo maken verwacht ik. De speaker geeft aan dat we bijna mogen starten. Ik kijk naar de dame met de bel. Nog voordat ze aanstalten kan maken geluid uit het ding te produceren zie ik ineens voor me de club plaatselijke renners en bloc vertrekken en meteen vol aan de bak gaan. Totaal verrast zie ik kans klungelig mezelf in mijn pedalen te klikken en moet ik vol aan gaan om erbij te komen. Het is meteen één grote sprint en binnen enkele 10-tallen meters zit de snelheid tegen de 50 per uur en is het geheel op 1 lang lint. Vlak voor de eerste bocht heb ik een achterwiel te pakken en hoop deze te kunnen houden. Van rustig aan doen bij de start lijkt dus geen sprake. Ik stuur de 1e bocht soepel door, maar na de bocht moet ik meteen weer flink staand op de pedalen om in de buurt van het wiel voor me te komen. Na de volgende bocht komen we op het tegenwind stuk, en ook hier moet ik vol op de pedalen om nog net voor de volgende bocht weer aansluiting te vinden. Deze kan ik weer soepel doorsturen, en ik bemerk dat de renners voor me daar toch wat ruimer en minder snel doorheen gaan dan ik dat doe. De laatste bocht voor het rechte stuk stuur ik in, en halverwege de bocht zie ik de renners weer vol staand gang maken. Ik heb geen keus en ga ook weer maximaal op de pedalen. Het kost me grote moeite de fietser voor me bij te houden. Niks rustig aan starten, niks in de luwte van het peloton; er wordt gewoon in 1 lint 4x per rondje gesprint! Hoe ga ik dit volhouden? Vlak voor de start/finish streep heb ik weer aansluiting. Ik zie kans een blik op mijn Polar te werpen en zie 192 in beeld, naast een snelheid van 48 km/h. Ik probeer op mijn ademhaling te letten om de hartslag weer wat onder controle te krijgen. Voor de bocht loopt de snelheid telkens iets terug merk ik al. Hier krijg ik dus steeds heel even de tijd om wat rust te pakken. Ik hijg al als een paard, en er zit net 1 ronde op.
Ik zie dat ik toch wel redelijk achteraan zit, zo ongeveer op de 15e plaats schat ik, en ik besluit te proberen me wat naar voren te werken. Voor me zie ik een lint van slechts renners in De Guyter outfit. Ondanks dat er nog steeds telkens na elke bocht snoeihard wordt aangezet, en ondanks dat mijn hartslag hierdoor voortdurend op en boven mijn omslagpunt zit lukt het me in de 2 rondje die volgen toch 3 renners in te halen, door niet te remmen voor de bocht en rakelings langs de stoeprand hard door trappend de bochten te ronden en daardoor net voldoende snelheidsverschil bij aanvang van een nieuw recht stuk te hebben zodat ik de renner voor me kan passeren.
Later lees ik de data uit van mijn Polar en blijkt dat ik bij elke aanzet na de bochten tussen de 400 en 500 watt moet weg trappen om er bij te blijven. En dat 4x per ronde, kilometers na elkaar.
Op het rechte stuk langs start/finish staan veel toeschouwers. Jos en pa en ma staan er ook tussen, maar zeker in de eerste paar rondes heb ik daar totaal geen oog voor. Ik heb alle concentratie nodig om elke ronde bij mijn voorganger te blijven en om elke bocht zonder te stoppen met trappen zo ideaal mogelijk door te sturen om niet elke keer staand op de pedalen weer gang te hoeven maken. De rondes tellen tergend langzaam af. Ik kan er bij blijven, zo op plek 12 a 13 schat ik, maar daar is alles mee gezegd. Ik zie af als een beer, en mijn hartslag zit regelmatig boven mijn omslagpunt. Ik voel dat ik dit zeker niet tot net eind ga volhouden.
Ondanks de torenhoge hartslag kan ik wel helder denken. Ik neem steeds aan dat de plaatselijke club de snelheid een aantal rondes hoog zal houden, om dan na verloop van tijd een klein aantal van hun leden te laten ontsnappen, waarna het overgebleven peloton stil zal vallen. Dat lijkt mij althans de beste manier om een volledig De Guyter-podium veilig te stellen. Ik zit dus steeds te wachten op die tempo verlaging, maar die blijft maar uit. Nog 19 rondes. Alles doet zeer en de hartslag is nog steeds op en boven de 188. Maar ik blijf er aan. Niet zeuren, dit is koersen; afzien hoort erbij. Ik puf en hijg en de benen protesteren. Ik krijg steeds meer moeite om met name op de start/finish strook, daar waar de wind mee is, bij mijn voorganger in het wiel te blijven. Ik hoor Jos nu wel telkens schreeuwen en hij is niet alleen. Telkens als ik op de rechte strook van start/finish kom lukt het me om toch een tandje bij te schakelen en de tempo versnelling op te vangen; daar waar me dat op het stille rechte stuk achterop het parcours waar geen mens staat minder makkelijke af gaat. En daar is het ook als ik uiteindelijk breek. Met nog 17 rondes op de teller ben ik gezien. Achterop het parcours, na de 2e bocht ben ik niet meer in staat op de pedalen te gaan staan en de snelheid weer richting 40+ te brengen. Mijn snelheid zakt richting 35 per uur en er ontstaat een gat voor me. Ik word niet meteen gepasseerd, dat duurt nog tot het volgende rechte stuk. Ik kan de renners die me passeren niet bijhouden. Balen. Tot mijn niet lichtelijke ergernis zie ik ineens ver voor me de club De Guyter renners uitdijen en een klein aantal renners hard door fietst, zoals ik al had verwacht. Dat is balen. Als ik er nog een halve kilometer aan had kunnen blijven hangen was ik nog in de voorste gelederen geweest. Ik zet weer aan want ik wil er toch graag bij komen. Het is nu behoorlijk versnipperd. De koplopers, de club De Guyter, een aantal losse renners daar achter en dan ik. Wat er achter mij zit weet ik niet. Ik kom weer bij een losse renner met De Guyter outfit, en samen rijden we met ongeveer 38 per uur verder. Even later komt er nog een 3e renner bij. Bij start/finish hoor ik mijn naam uit de speaker schallen samen met nog 2 namen. Volgens mij noemt de speaker ons achtervolgers. Toch best grappig. Een aantal rondes gaat het best redelijk zo met z'n drieën, maar mijn hartslag is in dit groepje toch ook weer bijna continue 188, en dat houd ik dus ook niet vol: ik moet er weer af in ronde 14. Ik kan wel zo'n 33 per uur blijven rijden, maar dat is niet hard genoeg. Het gaatje groeit gestaag. Een ronde later ben ik genoeg op adem gekomen om toch te proberen de renners voor me bij te halen. Op het rechte stuk bij start/finish (waar anders; hier wordt ik aangemoedigd!) zet ik een tand bij en zet ik alles op alles. Ik geef gedurende de 20 seconde dat ik hier rijd constant ruim 500 watt en vlieg onderin de beugel met 45 per uur rakelings langs het publiek. Ik zie dat ik rap op mijn voorgangers inloop. Bijna bij de bocht ben ik er bijna bij. Mijn hartslag is 193, maar ik probeer na de bocht weer aan te zetten. Mijn hoofd commandeert: "Gas! Aanhaken!" Mijn benen schreeuwen echter terug: "Hoe dan, hoe dan?". Mijn hartkleppen vallen mijn benen bij, en dat overwicht zorgt ervoor dat ik het nét niet haal. Nu is het echt helemaal op, en ik ben nog maar net in staat de snelheid boven de 30 te houden. Mijn hartslag zakt eindelijk even onder de 180. Een ronde of 3 rijd ik zo door. Ondanks de aanmoedigen langs start/finish kan ik gewoon effe niet meer. Ik moet nog 11 rondes als ik word ingehaald door Ralf. En ik kan weer niet aanhaken. Het gaatje groeit, maar mijn eer ziet toch kans mijn benen te overtuigen de snelheid weer iets op te voeren, nu weer zo'n 35 per uur. Ralf kijkt regelmatig over zijn schouder, en zet telkens weer aan waardoor het gat steeds groeit.
Met nog 9 ronden te gaan word ik ingehaald door de wedstrijdleiding in de auto en weet dus dat ik gelapt ga worden. Ik laat de kopgroep van 6 renners voorbij en zet vol aan om aan te kunnen haken. De teller geeft weer ruim 500 watt aan om dit voor elkaar te krijgen. We rijden steeds boven de 40 en ik kan er anderhalve ronde aan blijven. Ze draaien echter netjes rond, en mijn aanwezigheid in het laatste wiel verstoord dit proces. Een armbeweging van een renner die zojuist van kop komt maakt me dit duidelijk. Ik besluit een gaatje van 2 fietslengtes te laten vallen, maar hierdoor wordt het ook een stuk zwaarder de 40+ per uur te blijven fietsen. Hierdoor neemt de kopgroep steeds meer afstand van me terwijl mijn hartslag weer is opgelopen tot boven 190. Voor de kopgroep zie ik Ralf weer naderen. Als hij de kopgroep voorbij laat, en ik dus bijna bij hem in z'n wiel kom, doet hij hetzelfde als ik een rondje eerder waardoor hij in het zog van de kopgroep weer van me weg rijd. Met nog 8 rondes op het bord meld de speaker me dat de gelapte renners met nog 5 rondes te gaan geacht worden het parcours te verlaten. De laatste 3 rondes heb ik nog maar 1 missie: Ralf bijhalen. Ik rijd nu steeds rond 37 per uur en de hartslag komt niet meer onder de 185. Het gat met hem schommelt tussen 20 en 40 meter. Hij kijkt elk recht stuk om, en zet om de haverklap aan. Hierdoor kom ik er gewoon niet bij. Het kost me überhaupt de grootste moeite om 37 per uur te blijven fietsen, maar ik blijf het proberen. Als mijn laatste ronde in gaat geef ik het nog steeds niet op. Pas op het laatste rechte stuk als de afstand nog steeds 20 meter is, en Ralf weer op de pedalen gaat staan weet ik dat hij me geklopt heeft. Jammer maar helaas.
Na start/finish stuur ik tussen de hekken door, en strompel ik stapvoets richting Jos, pa en ma. We resumeren de 20km die ik heb afgelegd. Na 5 minuten geeft mijn Polar nog steeds ruim 150 hs/m aan, zo kapot ben ik.
In de einduitslag kom ik helaas niet voor. Ze zijn me vergeten te noteren. Gezien de positie van Ralf lijk ik 17e te zijn geworden.
Het was een hele ervaring en had het zeker niet willen missen, maar voor deze tocht was ik toch echt een 3-tal maatjes te klein. Heb ik een flater geslagen? Ik denk het niet. Ik ben er toch 8 kilometer bij gebleven ondanks de enorme hoge snelheid en het telkens accelereren na de bochten. Ook het gevecht met Ralf de laatste paar rondes was erg inspirerend. Ik ben er ook redelijk van overtuigd dat de team tactiek van de Guyter er aan bijgedragen heeft dat ik er niet wat langer bij kon blijven. Het was een individuele race, dus hadden ze zich ook zo moeten opstellen. Maar het was overduidelijk dat het afgesproken werk was om zo snoeihard van start te gaan. Met 20 elkaar niet bekende renners was het wedstrijd verloop vast heel anders geweest. Ook dan had ik ongetwijfeld onderaan de uitslag gestaan, maar had ik er wellicht wat langer aan kunnen blijven.
Een goed uur voor de start sta ik paraat langs het parcours. Mijn Polar geeft hartslag 135 aan, terwijl ik rustig over mijn fiets geleund sta. Zenuwen dus. Dat komt met name omdat ik bang ben een enorme flater te slaan als ik er al binnen een ronde af wordt gefietst. Ik houd me maar voor dat ik in een pelotonnetje best een tijd de 40 per uur kan bijhouden. Aangezien ik verwacht dat er eerst redelijk rustig wordt rondgereden alvorens de snelheid zal worden opgevoerd ga ik er vanuit dat ik er toch best wel een paar rondjes aan kan blijven hangen.
Ik rijd om 5 uur een goed half uur rond Pijnacker (Delfgouw-Delft-Delfgouw-Berkel&Rodenrijs) om warm te worden. De benen voelen goed; ik probeer onder weg een scooter bij te houden, waarvoor ik snel naar 48 per uur moet accelereren om er aan te blijven. Dit gaat goed; de koers kan beginnen.
Om kwart voor 6 mag ik het parcours op. Aan de rugmummers om me heen zie ik dat we met hooguit 20 man zullen starten. Enerzijds stelt me dat gerust -in ieder geval geen grote groep zenuwachtige, onervaren fietsers- maar aan de andere kant baart het me ook zorgen, want de kans op deelnemers met mindere capaciteiten dan de mijne is maar klein.
Het rondje bestaat uit een rechthoek met 4 haakse bochten. Eerst is er een lang recht stuk van 350 meter waar in het midden de start/finish lijn is getrokken. Op dit stuk staat de wind in de rug, en deze is best aanzienlijk. Dan volgt een haakse bocht naar links, waarna na 150 meter de volgende 90 graden bocht volgt, welke de wielrenners naar het achterste rechte stuk brengt waar de wind dus vol tegen is. Na weer 350 meter langs de bomen is de 3e bocht naar links waardoor we op een bestraatte weg van 150m uitkomen welke ook nog een verkeersdrempel bevat. De laatste bocht naar links is redelijk tricky, daar de steentjes in die bocht weer over gaan in asfalt. Goed je stuur vast houden is hier het devies, want anders stuiter je de bocht uit prent ik mezelf in.
Onderweg spreek ik een jonge enthousiaste kerel (Ralf Hoogervorst) die ook voor de eerste keer in een koers zit. Hij vertelt me dat hij alleen altijd zo'n 33 a 34 per uur fietst, en dat stelt me meteen flink gerust. Daar ben ik ook ongeveer toe in staat dus er is in ieder geval 1 deelnemer waar ik bij zou moeten kunnen blijven.
Even voor 6 verzamelen de deelnemers zich bij de startstreep en van de 20 deelnemers blijken er maar liefst 15 man van de plaatselijke toerfietsclub te zijn, met als hoofdsponsor café de Guyter. De club plaatselijke renners staat vooraan als we worden aangekondigd. Ik sta achteraan en kijk om me heen. De meeste benen die ik voor me zie bevatten geen haar. Nummer 38 voor me heeft kuiten waar de mijne 2 keer inpassen. Schuin voor me staat een lange wielrenner over een fiets gebogen waaronder een setje carbon wielen zitten welke per stuk al duurder zijn dan mijn hele fiets. Naast me staat Ralf op een fiets die hij 2e hands voor 350 euro gekocht heeft, zo vertelt hij me. En naast hem sta ik dus, op mijn aluminium Koga met ATB pedaaltjes en flink wat haar op de benen. Toch ben ik redelijk ontspannen nu. Er is geen weg meer terug, ik ga koersen.
Ik kijk naar de dame die de startbel moet gaan luiden. Nog steeds ontspannen hoor ik de speaker aan. Nog heel even en we zullen rustig vertrekken, zoals de mannen van de tour dat ook altijd doen; stapvoets de neutrale zone uit, en dan langzaam wat tempo maken verwacht ik. De speaker geeft aan dat we bijna mogen starten. Ik kijk naar de dame met de bel. Nog voordat ze aanstalten kan maken geluid uit het ding te produceren zie ik ineens voor me de club plaatselijke renners en bloc vertrekken en meteen vol aan de bak gaan. Totaal verrast zie ik kans klungelig mezelf in mijn pedalen te klikken en moet ik vol aan gaan om erbij te komen. Het is meteen één grote sprint en binnen enkele 10-tallen meters zit de snelheid tegen de 50 per uur en is het geheel op 1 lang lint. Vlak voor de eerste bocht heb ik een achterwiel te pakken en hoop deze te kunnen houden. Van rustig aan doen bij de start lijkt dus geen sprake. Ik stuur de 1e bocht soepel door, maar na de bocht moet ik meteen weer flink staand op de pedalen om in de buurt van het wiel voor me te komen. Na de volgende bocht komen we op het tegenwind stuk, en ook hier moet ik vol op de pedalen om nog net voor de volgende bocht weer aansluiting te vinden. Deze kan ik weer soepel doorsturen, en ik bemerk dat de renners voor me daar toch wat ruimer en minder snel doorheen gaan dan ik dat doe. De laatste bocht voor het rechte stuk stuur ik in, en halverwege de bocht zie ik de renners weer vol staand gang maken. Ik heb geen keus en ga ook weer maximaal op de pedalen. Het kost me grote moeite de fietser voor me bij te houden. Niks rustig aan starten, niks in de luwte van het peloton; er wordt gewoon in 1 lint 4x per rondje gesprint! Hoe ga ik dit volhouden? Vlak voor de start/finish streep heb ik weer aansluiting. Ik zie kans een blik op mijn Polar te werpen en zie 192 in beeld, naast een snelheid van 48 km/h. Ik probeer op mijn ademhaling te letten om de hartslag weer wat onder controle te krijgen. Voor de bocht loopt de snelheid telkens iets terug merk ik al. Hier krijg ik dus steeds heel even de tijd om wat rust te pakken. Ik hijg al als een paard, en er zit net 1 ronde op.
Ik zie dat ik toch wel redelijk achteraan zit, zo ongeveer op de 15e plaats schat ik, en ik besluit te proberen me wat naar voren te werken. Voor me zie ik een lint van slechts renners in De Guyter outfit. Ondanks dat er nog steeds telkens na elke bocht snoeihard wordt aangezet, en ondanks dat mijn hartslag hierdoor voortdurend op en boven mijn omslagpunt zit lukt het me in de 2 rondje die volgen toch 3 renners in te halen, door niet te remmen voor de bocht en rakelings langs de stoeprand hard door trappend de bochten te ronden en daardoor net voldoende snelheidsverschil bij aanvang van een nieuw recht stuk te hebben zodat ik de renner voor me kan passeren.
Later lees ik de data uit van mijn Polar en blijkt dat ik bij elke aanzet na de bochten tussen de 400 en 500 watt moet weg trappen om er bij te blijven. En dat 4x per ronde, kilometers na elkaar.
Op het rechte stuk langs start/finish staan veel toeschouwers. Jos en pa en ma staan er ook tussen, maar zeker in de eerste paar rondes heb ik daar totaal geen oog voor. Ik heb alle concentratie nodig om elke ronde bij mijn voorganger te blijven en om elke bocht zonder te stoppen met trappen zo ideaal mogelijk door te sturen om niet elke keer staand op de pedalen weer gang te hoeven maken. De rondes tellen tergend langzaam af. Ik kan er bij blijven, zo op plek 12 a 13 schat ik, maar daar is alles mee gezegd. Ik zie af als een beer, en mijn hartslag zit regelmatig boven mijn omslagpunt. Ik voel dat ik dit zeker niet tot net eind ga volhouden.
Ondanks de torenhoge hartslag kan ik wel helder denken. Ik neem steeds aan dat de plaatselijke club de snelheid een aantal rondes hoog zal houden, om dan na verloop van tijd een klein aantal van hun leden te laten ontsnappen, waarna het overgebleven peloton stil zal vallen. Dat lijkt mij althans de beste manier om een volledig De Guyter-podium veilig te stellen. Ik zit dus steeds te wachten op die tempo verlaging, maar die blijft maar uit. Nog 19 rondes. Alles doet zeer en de hartslag is nog steeds op en boven de 188. Maar ik blijf er aan. Niet zeuren, dit is koersen; afzien hoort erbij. Ik puf en hijg en de benen protesteren. Ik krijg steeds meer moeite om met name op de start/finish strook, daar waar de wind mee is, bij mijn voorganger in het wiel te blijven. Ik hoor Jos nu wel telkens schreeuwen en hij is niet alleen. Telkens als ik op de rechte strook van start/finish kom lukt het me om toch een tandje bij te schakelen en de tempo versnelling op te vangen; daar waar me dat op het stille rechte stuk achterop het parcours waar geen mens staat minder makkelijke af gaat. En daar is het ook als ik uiteindelijk breek. Met nog 17 rondes op de teller ben ik gezien. Achterop het parcours, na de 2e bocht ben ik niet meer in staat op de pedalen te gaan staan en de snelheid weer richting 40+ te brengen. Mijn snelheid zakt richting 35 per uur en er ontstaat een gat voor me. Ik word niet meteen gepasseerd, dat duurt nog tot het volgende rechte stuk. Ik kan de renners die me passeren niet bijhouden. Balen. Tot mijn niet lichtelijke ergernis zie ik ineens ver voor me de club De Guyter renners uitdijen en een klein aantal renners hard door fietst, zoals ik al had verwacht. Dat is balen. Als ik er nog een halve kilometer aan had kunnen blijven hangen was ik nog in de voorste gelederen geweest. Ik zet weer aan want ik wil er toch graag bij komen. Het is nu behoorlijk versnipperd. De koplopers, de club De Guyter, een aantal losse renners daar achter en dan ik. Wat er achter mij zit weet ik niet. Ik kom weer bij een losse renner met De Guyter outfit, en samen rijden we met ongeveer 38 per uur verder. Even later komt er nog een 3e renner bij. Bij start/finish hoor ik mijn naam uit de speaker schallen samen met nog 2 namen. Volgens mij noemt de speaker ons achtervolgers. Toch best grappig. Een aantal rondes gaat het best redelijk zo met z'n drieën, maar mijn hartslag is in dit groepje toch ook weer bijna continue 188, en dat houd ik dus ook niet vol: ik moet er weer af in ronde 14. Ik kan wel zo'n 33 per uur blijven rijden, maar dat is niet hard genoeg. Het gaatje groeit gestaag. Een ronde later ben ik genoeg op adem gekomen om toch te proberen de renners voor me bij te halen. Op het rechte stuk bij start/finish (waar anders; hier wordt ik aangemoedigd!) zet ik een tand bij en zet ik alles op alles. Ik geef gedurende de 20 seconde dat ik hier rijd constant ruim 500 watt en vlieg onderin de beugel met 45 per uur rakelings langs het publiek. Ik zie dat ik rap op mijn voorgangers inloop. Bijna bij de bocht ben ik er bijna bij. Mijn hartslag is 193, maar ik probeer na de bocht weer aan te zetten. Mijn hoofd commandeert: "Gas! Aanhaken!" Mijn benen schreeuwen echter terug: "Hoe dan, hoe dan?". Mijn hartkleppen vallen mijn benen bij, en dat overwicht zorgt ervoor dat ik het nét niet haal. Nu is het echt helemaal op, en ik ben nog maar net in staat de snelheid boven de 30 te houden. Mijn hartslag zakt eindelijk even onder de 180. Een ronde of 3 rijd ik zo door. Ondanks de aanmoedigen langs start/finish kan ik gewoon effe niet meer. Ik moet nog 11 rondes als ik word ingehaald door Ralf. En ik kan weer niet aanhaken. Het gaatje groeit, maar mijn eer ziet toch kans mijn benen te overtuigen de snelheid weer iets op te voeren, nu weer zo'n 35 per uur. Ralf kijkt regelmatig over zijn schouder, en zet telkens weer aan waardoor het gat steeds groeit.
Met nog 9 ronden te gaan word ik ingehaald door de wedstrijdleiding in de auto en weet dus dat ik gelapt ga worden. Ik laat de kopgroep van 6 renners voorbij en zet vol aan om aan te kunnen haken. De teller geeft weer ruim 500 watt aan om dit voor elkaar te krijgen. We rijden steeds boven de 40 en ik kan er anderhalve ronde aan blijven. Ze draaien echter netjes rond, en mijn aanwezigheid in het laatste wiel verstoord dit proces. Een armbeweging van een renner die zojuist van kop komt maakt me dit duidelijk. Ik besluit een gaatje van 2 fietslengtes te laten vallen, maar hierdoor wordt het ook een stuk zwaarder de 40+ per uur te blijven fietsen. Hierdoor neemt de kopgroep steeds meer afstand van me terwijl mijn hartslag weer is opgelopen tot boven 190. Voor de kopgroep zie ik Ralf weer naderen. Als hij de kopgroep voorbij laat, en ik dus bijna bij hem in z'n wiel kom, doet hij hetzelfde als ik een rondje eerder waardoor hij in het zog van de kopgroep weer van me weg rijd. Met nog 8 rondes op het bord meld de speaker me dat de gelapte renners met nog 5 rondes te gaan geacht worden het parcours te verlaten. De laatste 3 rondes heb ik nog maar 1 missie: Ralf bijhalen. Ik rijd nu steeds rond 37 per uur en de hartslag komt niet meer onder de 185. Het gat met hem schommelt tussen 20 en 40 meter. Hij kijkt elk recht stuk om, en zet om de haverklap aan. Hierdoor kom ik er gewoon niet bij. Het kost me überhaupt de grootste moeite om 37 per uur te blijven fietsen, maar ik blijf het proberen. Als mijn laatste ronde in gaat geef ik het nog steeds niet op. Pas op het laatste rechte stuk als de afstand nog steeds 20 meter is, en Ralf weer op de pedalen gaat staan weet ik dat hij me geklopt heeft. Jammer maar helaas.
Na start/finish stuur ik tussen de hekken door, en strompel ik stapvoets richting Jos, pa en ma. We resumeren de 20km die ik heb afgelegd. Na 5 minuten geeft mijn Polar nog steeds ruim 150 hs/m aan, zo kapot ben ik.
In de einduitslag kom ik helaas niet voor. Ze zijn me vergeten te noteren. Gezien de positie van Ralf lijk ik 17e te zijn geworden.
Het was een hele ervaring en had het zeker niet willen missen, maar voor deze tocht was ik toch echt een 3-tal maatjes te klein. Heb ik een flater geslagen? Ik denk het niet. Ik ben er toch 8 kilometer bij gebleven ondanks de enorme hoge snelheid en het telkens accelereren na de bochten. Ook het gevecht met Ralf de laatste paar rondes was erg inspirerend. Ik ben er ook redelijk van overtuigd dat de team tactiek van de Guyter er aan bijgedragen heeft dat ik er niet wat langer bij kon blijven. Het was een individuele race, dus hadden ze zich ook zo moeten opstellen. Maar het was overduidelijk dat het afgesproken werk was om zo snoeihard van start te gaan. Met 20 elkaar niet bekende renners was het wedstrijd verloop vast heel anders geweest. Ook dan had ik ongetwijfeld onderaan de uitslag gestaan, maar had ik er wellicht wat langer aan kunnen blijven.
woensdag 18 augustus 2010
91 km; 3h20
Afgelopen zondag kreeg ik onverwacht de mogelijkheid om een duurrit te ondernemen. Het weekend had ik niet gepland om te fietsen vanwege oa een tweetal verjaardagen op zaterdag. Daarnaast had ik vrijdag de benen behoorlijk aan het werk gezet, waardoor ik 2 dagen rust gedurende het weekend wel een goed idee vond. Maar aangezien Helen zondagochtend besloot om met de kids naar Helmond te gaan kon ik weer eens mijn trip Oss-Groesbeek-Helmond ondernemen. En van die mogelijkheid heb ik dus dankbaar gebruik gemaakt.
Aangezien ik ongeveer 40 uur na de vrijdagavond trip op mijn fiets stapte, vond ik een intensieve training niet een goed idee, en koos ik voor een D1 training. De hartslag mocht niet boven de 150 komen, en bij voorkeur zo rond de 145. Laag in de zone dus (140-160).
De eerste 35km waren naar het oosten, en aangezien er een forse noordoosten wind a 30 km/h stond viel het niet mee. Door me aan mn opdracht te houden, was mijn snelheid op de dijk bijzonder laag. Af en toe reed ik nog maar 21 per uur. Ik heb de snelheid uiteindelijk maar van mijn Polar uit beeld gehaald, want het leidde alleen maar af. Dit is wel waar ik het mee moet doen vanaf halverwege februari. Het zal zaak zijn zo'n 6 a 10 uur per week op de fiets door breng. Veel D1 en D2 zijn het devies om met name het duurvermogen te trainen. Daarbij zal in het begin van die periode mijn snelheid dus niet altijd waardes hebben die ik graag zie. Wellicht is mijn plan om juist in de winter wekelijks lang op de fiets te zitten al goed om bij aanvang van de 20 weken training voor de Marmotte 2011 een hogere basis snelheid te hebben. Daar hoop ik dan maar op, want met een gemiddelde thuis komen van net geen 27 is nou niet bepaald snel.
Ik voelde zoals verwacht de vrijdagtrip nog best in de benen, dus heel veel sneller wilde ik eigenlijk ook niet. Herstel is minimaal zo belangrijk als inspanning. Ga je te vroeg weer een te zware training aan, dan kan je conditie er zelfs van achteruit gaan. Zaak is het dus om 2 a 3 dagen herstel te pakken als je een zware training hebt afgewerkt. Daarom heb ik ook de heuveltjes van Groesbeek letterlijk links laten liggen. Eenmaal in zuidelijke richting had ik de wind in de rug. De omstandigheden vroegen er om eens flink te planken op de grote plaat, maar ik heb er maar van afgezien. In de plaats daarvan heb ik op de 42x19 rustig rond gedraaid en is mijn hartslag steeds netjes rond de 140 gebleven.
Na 3h23min kwam ik aan in Helmond met een gemiddelde hartslag van 143. Opdracht volbracht. De cijfertjes:
Afstand: 91,1 km
gemiddelde snelheid: 26,9 km/h
gemiddelde hbr: 143
gemiddelde power: 150 watt
gemiddelde PI: 20%
energie verbrand: 2623 kcal
Aangezien ik ongeveer 40 uur na de vrijdagavond trip op mijn fiets stapte, vond ik een intensieve training niet een goed idee, en koos ik voor een D1 training. De hartslag mocht niet boven de 150 komen, en bij voorkeur zo rond de 145. Laag in de zone dus (140-160).
De eerste 35km waren naar het oosten, en aangezien er een forse noordoosten wind a 30 km/h stond viel het niet mee. Door me aan mn opdracht te houden, was mijn snelheid op de dijk bijzonder laag. Af en toe reed ik nog maar 21 per uur. Ik heb de snelheid uiteindelijk maar van mijn Polar uit beeld gehaald, want het leidde alleen maar af. Dit is wel waar ik het mee moet doen vanaf halverwege februari. Het zal zaak zijn zo'n 6 a 10 uur per week op de fiets door breng. Veel D1 en D2 zijn het devies om met name het duurvermogen te trainen. Daarbij zal in het begin van die periode mijn snelheid dus niet altijd waardes hebben die ik graag zie. Wellicht is mijn plan om juist in de winter wekelijks lang op de fiets te zitten al goed om bij aanvang van de 20 weken training voor de Marmotte 2011 een hogere basis snelheid te hebben. Daar hoop ik dan maar op, want met een gemiddelde thuis komen van net geen 27 is nou niet bepaald snel.
Ik voelde zoals verwacht de vrijdagtrip nog best in de benen, dus heel veel sneller wilde ik eigenlijk ook niet. Herstel is minimaal zo belangrijk als inspanning. Ga je te vroeg weer een te zware training aan, dan kan je conditie er zelfs van achteruit gaan. Zaak is het dus om 2 a 3 dagen herstel te pakken als je een zware training hebt afgewerkt. Daarom heb ik ook de heuveltjes van Groesbeek letterlijk links laten liggen. Eenmaal in zuidelijke richting had ik de wind in de rug. De omstandigheden vroegen er om eens flink te planken op de grote plaat, maar ik heb er maar van afgezien. In de plaats daarvan heb ik op de 42x19 rustig rond gedraaid en is mijn hartslag steeds netjes rond de 140 gebleven.
Na 3h23min kwam ik aan in Helmond met een gemiddelde hartslag van 143. Opdracht volbracht. De cijfertjes:
Afstand: 91,1 km
gemiddelde snelheid: 26,9 km/h
gemiddelde hbr: 143
gemiddelde power: 150 watt
gemiddelde PI: 20%
energie verbrand: 2623 kcal
zaterdag 14 augustus 2010
Placebo effect?
Gisteravond voor de eerste keer de weg opgegaan met mn nieuw ingesteld fiets. Ik was benieuwd of ik het effect kon merken op mn gemiddelde snelheid, zoals Frans beweerd had. Ik had niet echt een plan, maar wilde het dinsdag-rondje zonder de lus bij Keent gewoon lekker afleggen. Er stond nagenoeg geen zucht wind, dus ik kon lekker doortrappen.
De eerste 20km tot aan de dijk op het middenblad met de hartslag zo rond de 160 zorgde voor een snelheid van ongeveer 32 km/h. De benen voelde niet top aan, ik had het idee dat ik behoorlijk druk moest zetten. Een aantal maal probeerde ik wat harder te trappen, maar de benen wilde niet echt.
Onderweg had ik een aantal keren de zon pal van achteren, waardoor ik mijn schaduw voor me goed kon zien. Voorheen zag ik steeds mijn rechterknie buiten de schaduw van mijn armen komen, maar gisteren kon ik dat nauwelijks waarnemen. Dat is in ieder geval duidelijk na de exercitie van afgelopen zaterdag .
Eenmaal op de dijk bij Overlangel ging de grote plaat erop, en wilde ik er een D3 training van maken door de hartslag boven de 180 te houden. Dit lukte me echter niet. Ik kreeg mn hartslag niet uit de 170. Wel was mijn snelheid best hoog, want ik reed steeds 35 a 36 km/h. Bij Ravensteijn heb ik even de benen wat rust gegeven, en na 2 kilometer heb ik het gas er weer opgezet. Wederom kreeg ik mijn hartslag niet in de 180. Ik kon simpelweg niet veel kracht meer op mijn benen zetten dan dat ik al deed. Het zou wel kunnen, maar dat zou ik de resterende 20 km niet volhouden. Mijn cadans was steeds rond de 106; een tandje eraf, zodat er wat minder druk op de benen kwam was wel een optie, maar daarmee zou ik mijn snelheid en dus mijn hartslag niet omhoog krijgen, want de cadans tussen 110 en 120 is niet echt comfortabel. Tussen Megen en Macharen weer even rustig aan gedaan, om de laatste 13 km weer flink op de pedalen te gaan staan. Hier weer het zelfde verhaal: De benen verduurde geen zwaarder verzet, terwijl de hartslag niet boven 180 kwam. Wat de hartslag ook was, ik was niet ontevreden met mijn snelheid. Op de 52x19 bleef ik steeds rond de 36 km/h rijden.
Na species 50 km klokte ik af met een gemiddelde snelheid van 33,6 km/h. Dat was natuurlijk heel behoorlijk voor mijn doen, maar het verrassendste was wel mijn gemiddelde hartslag: 171! Dat is voor mij doen best laag. De laatste 30km waren overigens gegaan met 35,1 km/h gemiddelde en een gemiddelde hartslag van 173.
Is dit nu het effect van de nieuwe afstelling van mijn fiets, of zit het tussen de oren? Er stond ook nagenoeg geen wind, wat natuurlijk ook zo z'n uitwerking heeft op de gemiddelde snelheid.
Het feit dat ik mijn hartslag niet hoog kreeg kan ik vooralsnog niet verklaren. Wellicht had ik gewoon geen goede benen vandaag, waardoor ik simpelweg een zwaar verzet niet rond kreeg, en waardoor ik geen hoge hartslagen kon realiseren. Om te kunnen stellen dat de nieuwe afstelling oorzaak is van het goede rondje durf ik nog niet te zeggen. Daarvoor moet ik wat meer kilometers op de fiets hebben doorgebracht. Kanttekening is dat ik de beoogde efficiëntie verbetering niet terug zie in de gemiddelde PI. Deze was 24%. Wél merkte ik dat, als ik er op lette, ik de pedalling index makkelijker naar de 40% kon krijgen. Dat is alleen nog steeds geen automatisme. Wordt vervolgd.
De cijfertjes:
Afstand: 50,0 km
gemiddelde snelheid: 33,6 km/h
gemiddelde hartslag: 171 (=85%)
gemiddeld power: 247 watt
gemiddelde PI: 24%
energie: 1516 Kcal
De eerste 20km tot aan de dijk op het middenblad met de hartslag zo rond de 160 zorgde voor een snelheid van ongeveer 32 km/h. De benen voelde niet top aan, ik had het idee dat ik behoorlijk druk moest zetten. Een aantal maal probeerde ik wat harder te trappen, maar de benen wilde niet echt.
Onderweg had ik een aantal keren de zon pal van achteren, waardoor ik mijn schaduw voor me goed kon zien. Voorheen zag ik steeds mijn rechterknie buiten de schaduw van mijn armen komen, maar gisteren kon ik dat nauwelijks waarnemen. Dat is in ieder geval duidelijk na de exercitie van afgelopen zaterdag .
Eenmaal op de dijk bij Overlangel ging de grote plaat erop, en wilde ik er een D3 training van maken door de hartslag boven de 180 te houden. Dit lukte me echter niet. Ik kreeg mn hartslag niet uit de 170. Wel was mijn snelheid best hoog, want ik reed steeds 35 a 36 km/h. Bij Ravensteijn heb ik even de benen wat rust gegeven, en na 2 kilometer heb ik het gas er weer opgezet. Wederom kreeg ik mijn hartslag niet in de 180. Ik kon simpelweg niet veel kracht meer op mijn benen zetten dan dat ik al deed. Het zou wel kunnen, maar dat zou ik de resterende 20 km niet volhouden. Mijn cadans was steeds rond de 106; een tandje eraf, zodat er wat minder druk op de benen kwam was wel een optie, maar daarmee zou ik mijn snelheid en dus mijn hartslag niet omhoog krijgen, want de cadans tussen 110 en 120 is niet echt comfortabel. Tussen Megen en Macharen weer even rustig aan gedaan, om de laatste 13 km weer flink op de pedalen te gaan staan. Hier weer het zelfde verhaal: De benen verduurde geen zwaarder verzet, terwijl de hartslag niet boven 180 kwam. Wat de hartslag ook was, ik was niet ontevreden met mijn snelheid. Op de 52x19 bleef ik steeds rond de 36 km/h rijden.
Na species 50 km klokte ik af met een gemiddelde snelheid van 33,6 km/h. Dat was natuurlijk heel behoorlijk voor mijn doen, maar het verrassendste was wel mijn gemiddelde hartslag: 171! Dat is voor mij doen best laag. De laatste 30km waren overigens gegaan met 35,1 km/h gemiddelde en een gemiddelde hartslag van 173.
Is dit nu het effect van de nieuwe afstelling van mijn fiets, of zit het tussen de oren? Er stond ook nagenoeg geen wind, wat natuurlijk ook zo z'n uitwerking heeft op de gemiddelde snelheid.
Het feit dat ik mijn hartslag niet hoog kreeg kan ik vooralsnog niet verklaren. Wellicht had ik gewoon geen goede benen vandaag, waardoor ik simpelweg een zwaar verzet niet rond kreeg, en waardoor ik geen hoge hartslagen kon realiseren. Om te kunnen stellen dat de nieuwe afstelling oorzaak is van het goede rondje durf ik nog niet te zeggen. Daarvoor moet ik wat meer kilometers op de fiets hebben doorgebracht. Kanttekening is dat ik de beoogde efficiëntie verbetering niet terug zie in de gemiddelde PI. Deze was 24%. Wél merkte ik dat, als ik er op lette, ik de pedalling index makkelijker naar de 40% kon krijgen. Dat is alleen nog steeds geen automatisme. Wordt vervolgd.
De cijfertjes:
Afstand: 50,0 km
gemiddelde snelheid: 33,6 km/h
gemiddelde hartslag: 171 (=85%)
gemiddeld power: 247 watt
gemiddelde PI: 24%
energie: 1516 Kcal
zaterdag 7 augustus 2010
professionele fietsmeting
Deze zaterdag vroeg opgestaan, omdat ik om 9 uur in Groesbeek werd verwacht bij de firma Morene, geheel in fiets out-fit, inclusief fiets. Vandaag zou mijn houding op de fiets worden bekeken, en waar nodig aangepast. De firma bestaat uit een oudere man (Frans) en zijn vrouw welke beide vele tientallen jaren ervaring hebben in het juist op de fiets krijgen van zowel recreatieve sporters als amateurs. Tevens zet Frans zijn eigen fietsenmerk in elkaar, Ilson. Als klant kun je je fiets helemaal naar je wens laten opbouwen en zelfs de kleurstelling kun je helemaal zelf (laten) ontwerpen. Zo heb je al een Ultegra afgemonteerde aluminium Ilson voor 1080 euro. De fietsen van carbon beginnen bij 1780 euro. Bij de aanschafprijs inbegrepen zit een volledige professionele fietsmeting zoals mij vandaag stond te wachten.
Omdat ik voor de Marmotte van 2011 zo min mogelijk aan het toeval wil over laten, leek het me wijs mijn houding eens te laten onderzoeken, aangezien ik behalve de zadelhoogte nooit iets had versteld aan mijn fiets sinds de aanschaf. Toch was mijn idee vooraf dat er niet zoveel te sleutelen zou zijn, daar ik nooit last van blessures heb. Dat bleek gedurende het ruim anderhalf uur durende onderzoek toch even anders.
Elk aspect van de fiets (zithoogte, zadelpositie, zadelhoek, pedaalpositie, pedaalhoek, stuurhoek, remhoek) werd bestudeerd. Daarvoor werd mijn Koga op een Tacx gezet voor een grote spiegel, met er schuin naast een TV-scherm. Op dat scherm werd het beeld van een klein cameraatje geprojecteerd wat mij van opzij filmde. Hierdoor kon ik zelf van alle kanten (behalve van achteren) zien hoe ik op de fiets zit. Vooral dat scherm met het zijaanzicht sprak me aan. Er zijn weinig wielrenners die het kunnen weerstaan niet even opzij te kijken als ze langs een grote etalageruit fietsen, om in de spiegeling te zien of alles er wel goed gesoigneerd uit ziet. Nu had ik het zijaanzicht direct voor me, en het viel me niet tegen. De pedaaltred zag er soepel uit vond ik, ik lijk bijna wel een echte fietser.
De pedaalplaatjes onder mijn schoenen werden eerst goed bekeken in combinatie met mijn voeten, zowel op een meet-apparaatje als op de fiets zelf. Daaruit bleek dat de plaatjes bijna 2 centimeter (!) te ver naar voren te stonden. Deze had ik 7 jaar geleden bij aanschaf, lukraak onder mn schoenen geschroefd. Het midden van het plaatje moet precies onder het midden van de bal van je voet staan. Hierdoor gebeurt het kantelen van je enkels tijdens de pedaaltred natuurlijker, en is je tred efficiënter. Het voelde na aanpassing weer op de Tacx opvallend comfortabel.
Bij het afstellen had ik Frans medegedeeld dat de rechterkant van mijn heup lichte dysplasie vertoont, zoals was opgemerkt door de sportarts van het JBZ 3 jaar geleden tijdens een uitgebreid sportmedisch onderzoek. Pijn heb ik er tijdens het fietsen nooit aan, maar het is wel altijd zeurderig aanwezig, zeker als ik een lange of zware tocht heb afgewerkt. Naast het zo nu en dan lastige gevoel, belemmert het ook een symmetrische beweging van mijn beide benen. Door de dysplasie beweegt mijn rechterknie enigszins naar buiten waardoor tevens mijn rechter hiel weer wat naar binnen wijkt. Volgens Frans kan dat in de toekomst gevolgen hebben voor oa mijn knie, omdat die niet in een verticale lijn beweegt. Het positieve nieuws was dat het te corrigeren was door de plaatjes onder mijn schoenen te verstellen. Na herhaaldelijk mijn rechter schoen uit te hebben gedaan, en Frans een lichte correctie door voerde aan de plaatjes was er na een aantal cycli duidelijk effect waarneembaar. Mijn rechter knie gaat uiteindelijk nu nagenoeg recht omhoog, en mijn rechtervoet blijft nu netjes evenwijdig met mijn fiets. Ik had nooit gedacht dat de aanwezige afwijking te corrigeren was door alleen de plaatjes onder mijn schoenen te verstellen!
Daarna was de kniehoek aan de beurt. Na weer wat warm fietsen werd mijn been gestopt daar waar mijn voet en trapas horizontaal stonden. Met een aantal pas en meet instrumenten werd de houding van mijn linkerbeen opgemeten. Je knie zou bij voorkeur achter de pedaalas moeten komen, dit om oa irritatie in je knie te voorkomen en optimaal gebruik te maken van de kracht in je bovenbeen. Mijn knie bleek zo'n 3 cm te ver naar voren te staan. Eerst is dus mijn zadel een stuk naar achter geplaatst en na nog een aantal pas en meet cycli is ook de zadelhoogte bijna een centimeter omhoog gezet. Deze aanpassingen, ondanks dat het behoorlijke ingrijpende zijn, voelde ik niet als zodanig terug. Frans vertelde me echter dat de aanpassingen die hij vandaag zou uitvoeren, zou kunnen leiden tot 1 a 2 km/h meer snelheid! Zinvol dus.
Als laatst is het stuur aan bod gekomen. Eerst is de hoek aangepast, zodanig dat ik weinig zou merken van de aanpassingen aan de zadelstand. Vervolgens werd het stuurlint verwijderd en de positie van de remhandels aangepast. Aangezien ik vaak fiets met mijn handen bovenop die remhandels. Deze zijn wat omhoog gedraaid, zodanig dat mijn polsen in 1 lijn komen te staan met mijn onderarmen. Dat was vooraf niet het geval. Hiermee is het tintelende gevoel in mijn vingers verklaard dat ik zo nu en dan ervaar als ik een snel rondje fiets. Dat zou dus met de aanpassingen vandaag verleden tijd moeten zijn. Ook is nog de hoogte van mijn stuur ingesteld welke bijna 2 centimeter lager is komen te staan. Na alle aanpassingen heb ik nog een tijdje op de Tacx rondgetrapt, en de beelden van voor en opzij spraken me aan. Ziet er goed uit. Maar belangrijker is dat het gewoon goed voelde. Dit weekend ga ik helaas niet meer de weg op, maar als het dinsdag droog is zal ik op het 55 km rondje ervaren welk effect de nieuwe houding op het fietsen heeft.
Je spieren moeten kracht omzetten in snelheid. Als je houding niet goed is, krijgen je spieren niet de mogelijkheid dit optimaal te doen, met niet alleen een lagere gemiddelde snelheid tot gevolg, maar ook de kans op blessures neemt er door toe. Daarom ben ik er van overtuigd de exercitie van vandaag zeer waardevol is, nog voordat ik een meter op mijn nieuw afgestelde fiets op de weg heb afgelegd.
Omdat ik voor de Marmotte van 2011 zo min mogelijk aan het toeval wil over laten, leek het me wijs mijn houding eens te laten onderzoeken, aangezien ik behalve de zadelhoogte nooit iets had versteld aan mijn fiets sinds de aanschaf. Toch was mijn idee vooraf dat er niet zoveel te sleutelen zou zijn, daar ik nooit last van blessures heb. Dat bleek gedurende het ruim anderhalf uur durende onderzoek toch even anders.
Elk aspect van de fiets (zithoogte, zadelpositie, zadelhoek, pedaalpositie, pedaalhoek, stuurhoek, remhoek) werd bestudeerd. Daarvoor werd mijn Koga op een Tacx gezet voor een grote spiegel, met er schuin naast een TV-scherm. Op dat scherm werd het beeld van een klein cameraatje geprojecteerd wat mij van opzij filmde. Hierdoor kon ik zelf van alle kanten (behalve van achteren) zien hoe ik op de fiets zit. Vooral dat scherm met het zijaanzicht sprak me aan. Er zijn weinig wielrenners die het kunnen weerstaan niet even opzij te kijken als ze langs een grote etalageruit fietsen, om in de spiegeling te zien of alles er wel goed gesoigneerd uit ziet. Nu had ik het zijaanzicht direct voor me, en het viel me niet tegen. De pedaaltred zag er soepel uit vond ik, ik lijk bijna wel een echte fietser.
De pedaalplaatjes onder mijn schoenen werden eerst goed bekeken in combinatie met mijn voeten, zowel op een meet-apparaatje als op de fiets zelf. Daaruit bleek dat de plaatjes bijna 2 centimeter (!) te ver naar voren te stonden. Deze had ik 7 jaar geleden bij aanschaf, lukraak onder mn schoenen geschroefd. Het midden van het plaatje moet precies onder het midden van de bal van je voet staan. Hierdoor gebeurt het kantelen van je enkels tijdens de pedaaltred natuurlijker, en is je tred efficiënter. Het voelde na aanpassing weer op de Tacx opvallend comfortabel.
Bij het afstellen had ik Frans medegedeeld dat de rechterkant van mijn heup lichte dysplasie vertoont, zoals was opgemerkt door de sportarts van het JBZ 3 jaar geleden tijdens een uitgebreid sportmedisch onderzoek. Pijn heb ik er tijdens het fietsen nooit aan, maar het is wel altijd zeurderig aanwezig, zeker als ik een lange of zware tocht heb afgewerkt. Naast het zo nu en dan lastige gevoel, belemmert het ook een symmetrische beweging van mijn beide benen. Door de dysplasie beweegt mijn rechterknie enigszins naar buiten waardoor tevens mijn rechter hiel weer wat naar binnen wijkt. Volgens Frans kan dat in de toekomst gevolgen hebben voor oa mijn knie, omdat die niet in een verticale lijn beweegt. Het positieve nieuws was dat het te corrigeren was door de plaatjes onder mijn schoenen te verstellen. Na herhaaldelijk mijn rechter schoen uit te hebben gedaan, en Frans een lichte correctie door voerde aan de plaatjes was er na een aantal cycli duidelijk effect waarneembaar. Mijn rechter knie gaat uiteindelijk nu nagenoeg recht omhoog, en mijn rechtervoet blijft nu netjes evenwijdig met mijn fiets. Ik had nooit gedacht dat de aanwezige afwijking te corrigeren was door alleen de plaatjes onder mijn schoenen te verstellen!
Daarna was de kniehoek aan de beurt. Na weer wat warm fietsen werd mijn been gestopt daar waar mijn voet en trapas horizontaal stonden. Met een aantal pas en meet instrumenten werd de houding van mijn linkerbeen opgemeten. Je knie zou bij voorkeur achter de pedaalas moeten komen, dit om oa irritatie in je knie te voorkomen en optimaal gebruik te maken van de kracht in je bovenbeen. Mijn knie bleek zo'n 3 cm te ver naar voren te staan. Eerst is dus mijn zadel een stuk naar achter geplaatst en na nog een aantal pas en meet cycli is ook de zadelhoogte bijna een centimeter omhoog gezet. Deze aanpassingen, ondanks dat het behoorlijke ingrijpende zijn, voelde ik niet als zodanig terug. Frans vertelde me echter dat de aanpassingen die hij vandaag zou uitvoeren, zou kunnen leiden tot 1 a 2 km/h meer snelheid! Zinvol dus.
Als laatst is het stuur aan bod gekomen. Eerst is de hoek aangepast, zodanig dat ik weinig zou merken van de aanpassingen aan de zadelstand. Vervolgens werd het stuurlint verwijderd en de positie van de remhandels aangepast. Aangezien ik vaak fiets met mijn handen bovenop die remhandels. Deze zijn wat omhoog gedraaid, zodanig dat mijn polsen in 1 lijn komen te staan met mijn onderarmen. Dat was vooraf niet het geval. Hiermee is het tintelende gevoel in mijn vingers verklaard dat ik zo nu en dan ervaar als ik een snel rondje fiets. Dat zou dus met de aanpassingen vandaag verleden tijd moeten zijn. Ook is nog de hoogte van mijn stuur ingesteld welke bijna 2 centimeter lager is komen te staan. Na alle aanpassingen heb ik nog een tijdje op de Tacx rondgetrapt, en de beelden van voor en opzij spraken me aan. Ziet er goed uit. Maar belangrijker is dat het gewoon goed voelde. Dit weekend ga ik helaas niet meer de weg op, maar als het dinsdag droog is zal ik op het 55 km rondje ervaren welk effect de nieuwe houding op het fietsen heeft.
Je spieren moeten kracht omzetten in snelheid. Als je houding niet goed is, krijgen je spieren niet de mogelijkheid dit optimaal te doen, met niet alleen een lagere gemiddelde snelheid tot gevolg, maar ook de kans op blessures neemt er door toe. Daarom ben ik er van overtuigd de exercitie van vandaag zeer waardevol is, nog voordat ik een meter op mijn nieuw afgestelde fiets op de weg heb afgelegd.
dinsdag 3 augustus 2010
knallen!
We waren vandaag met 5 mannen, en de wind was niet al te hard (8km/h uit NW) dus leek het mij een uitgelezen moment om een poging te wagen een scherpe tijd neer te zetten op het tijdritparcours. Iedereen stemde in, dus na 7 km inrijden, klikte ik vanaf het kruispunt Valendonkstraat/Harenseweg mn Polar aan. Rien reed op kop en gaf er meteen een enorme snok aan waardoor de snelheid naar de 45 km/h liep. Mijn idee was geweest om zo rond de 38 per uur netjes rond te gaan draaien, dus ik vond het wel heel meteen heel hard. Maarten nam over, en hield de snelheid boven de 40, dus had ik als 3e man weinig keus dit ook te doen. Doordat we zo hard reden schommelde mijn hartslag steeds tussen de 180 en 188. Ik vroeg me af of ik op deze manier de 43 km ging volhouden, maar veel tijd om te overleggen was er niet, want er werd gewoon steeds snoeihard overgenomen. De dood of de gladiolen dacht ik, en heb gewoon mee gedraaid. De eerste 12 km hebben we met 40,1 km/h gemiddeld afgelegd, ondanks de vele draai- en keer- punten in het eerste deel van het parcours. Eenmaal op de dijk alwaar we niet meer konden profiteren van de mee wind zakte de snelheid iets, maar het bleef wel steeds ruim boven de 35 per uur. Ondanks de tegenwind ging het me hier beter af als tijdens de eerste 12 km. Waarschijnlijk omdat je bij tegenwind meer profijt hebt van de luwte achter je voorgangers, dan bij meewind (heeft Maarten Ducrot toch gelijk!). Op de dijk is mijn hartslag steeds tussen 170 en 180 geweest, ook als ik kopwerk deed. Hier was ik dus niet maximaal aan het inspannen.
Om mijn benen te ontzien hield ik de cadans steeds goed in de gaten en schakelde een tandje terug als deze te diep in de 90 dreigde te zakken. De voorkeur ging steeds uit naar een cadans van boven de 100, maar zeker naar mate de trip vorderde had ik hier steeds meer moeite mee. De benen prefereerde duidelijk een lagere cadans. Maar hoe lager de cadans, hoe eerder de benen verzuren, dus toch maar steeds mezelf er toe gezet een lichter verzet te kiezen.
Opvallend was dat iedereen netjes kon blijven overnemen. Er was niet echt iemand die duidelijk de mindere was vandaag. Alleen in de laatste 2 km kon Stan het tempo niet meer volgen toen de snelheid weer boven de 40 per uur kwam. Enig minpuntje was wederom de soms veel te snelle overnames van Rien. Die kosten toch steeds behoorlijke inspanningen om ze op te vangen.
Na 1h8min50 sec klokte ik de trip af bij de haven van Lithoijen na 43,1 km. Dit kwam neer op een gemiddelde snelheid van 37,6 km/h. Niet gek! Deze tijd staat! Hij is zeker nog wel aan te scherpen. Zeker als er nog minder wind staat. Tevens is er nog heel wat te sleutelen aan onze waaiertechniek en overnames, want de aflossingen waren eigenlijk nog steeds te lang om het echt soepel te laten verlopen. Al met al een goede D3-training vandaag! De benen voelden goed. Ik heb nergens het idee gehad dat ik het niet zou volhouden, en er was ook geen energiedip.
De cijfertjes:
Afstand: 43,1 km/h
Tijd: 1h08min50sec
Gemiddelde snelheid: 37,6 km/h
Gemiddelde cadans: 102
Gemiddelde wattage: 257 watt
Gemiddelde hartslag: 179
Gemiddelde PI: 25%
Totaal energieverbruik: 1533 Kcal
Om mijn benen te ontzien hield ik de cadans steeds goed in de gaten en schakelde een tandje terug als deze te diep in de 90 dreigde te zakken. De voorkeur ging steeds uit naar een cadans van boven de 100, maar zeker naar mate de trip vorderde had ik hier steeds meer moeite mee. De benen prefereerde duidelijk een lagere cadans. Maar hoe lager de cadans, hoe eerder de benen verzuren, dus toch maar steeds mezelf er toe gezet een lichter verzet te kiezen.
Opvallend was dat iedereen netjes kon blijven overnemen. Er was niet echt iemand die duidelijk de mindere was vandaag. Alleen in de laatste 2 km kon Stan het tempo niet meer volgen toen de snelheid weer boven de 40 per uur kwam. Enig minpuntje was wederom de soms veel te snelle overnames van Rien. Die kosten toch steeds behoorlijke inspanningen om ze op te vangen.
Na 1h8min50 sec klokte ik de trip af bij de haven van Lithoijen na 43,1 km. Dit kwam neer op een gemiddelde snelheid van 37,6 km/h. Niet gek! Deze tijd staat! Hij is zeker nog wel aan te scherpen. Zeker als er nog minder wind staat. Tevens is er nog heel wat te sleutelen aan onze waaiertechniek en overnames, want de aflossingen waren eigenlijk nog steeds te lang om het echt soepel te laten verlopen. Al met al een goede D3-training vandaag! De benen voelden goed. Ik heb nergens het idee gehad dat ik het niet zou volhouden, en er was ook geen energiedip.
De cijfertjes:Afstand: 43,1 km/h
Tijd: 1h08min50sec
Gemiddelde snelheid: 37,6 km/h
Gemiddelde cadans: 102
Gemiddelde wattage: 257 watt
Gemiddelde hartslag: 179
Gemiddelde PI: 25%
Totaal energieverbruik: 1533 Kcal
maandag 2 augustus 2010
Drunense Duinen
Aangezien ik voor 2010 een vergunning tot fietsen in de Drunense Duinen heb, en in Januari voor het laatst daar was wezen fietsen, wilde ik graag weer eens naar het gebied. Samen met Edwin&Bea zijn Helen en ik met de kids en Tuur om 9 uur naar de Roestelberg gereden. Aldaar hebben de dames samen met Tuur de kids getracht te vermaken in het mulle zand, terwijl Ed en ik de ronde zijn gaat fietsen. Het is echt een prachtige route met heel wat uitdagingen. De hoogteverschillen zijn maar klein, maar de combinatie met het mulle zand maakt de tocht behoorlijk pittig. Bij 2 stukken mul zand moesten we helaas van de fiets, maar daar is het bij gebleven. Wel was ik getuige van een uiterst zeldzame schuiver van Edwin. Gelukkig werd zijn val gebroken door een stel bramenstruiken en brandnetels waardoor de schade beperkt bleef.
Conditioneel zat het goed. Een paar keer in het mulle zand steeg de hartslag richting omslagpunt, maar het overgrote deel zat ik steeds tussen 160 en 170. Gemiddeld was het 163. Het gros van de route heb ik op het buitenblad gefietst, al is dat niet echt een prestatie, want de route is op grote stukken goed hard waardoor de snelheid steeds hoog gehouden kan worden. Alleen op de stukken omhoog heb ik voor een enkele keer een tandwieltje kleiner gekozen.
We hebben er 1h16 over gedaan (netto tijd zonder stil staan). Ik denk dat dat een heel stuk sneller kan. Het is een snel parcours dus met goed stuurwerk moet er rond het uur gereden kunnen worden. In januari heb ik de route al glibberend en glijdend door de sneeuw en ijs in 1h20 afgelegd. Mijn gemiddelde hartslag was toen 170. Denk dat ik hem nog wel een of meerdere keren doe dit jaar, maar dan door continue maximaal te rijden. Kijken of ik dan in de buurt van de 1 uur kan komen. En dat zal nog flink gaan tegenvallen denk ik
Conditioneel zat het goed. Een paar keer in het mulle zand steeg de hartslag richting omslagpunt, maar het overgrote deel zat ik steeds tussen 160 en 170. Gemiddeld was het 163. Het gros van de route heb ik op het buitenblad gefietst, al is dat niet echt een prestatie, want de route is op grote stukken goed hard waardoor de snelheid steeds hoog gehouden kan worden. Alleen op de stukken omhoog heb ik voor een enkele keer een tandwieltje kleiner gekozen.
We hebben er 1h16 over gedaan (netto tijd zonder stil staan). Ik denk dat dat een heel stuk sneller kan. Het is een snel parcours dus met goed stuurwerk moet er rond het uur gereden kunnen worden. In januari heb ik de route al glibberend en glijdend door de sneeuw en ijs in 1h20 afgelegd. Mijn gemiddelde hartslag was toen 170. Denk dat ik hem nog wel een of meerdere keren doe dit jaar, maar dan door continue maximaal te rijden. Kijken of ik dan in de buurt van de 1 uur kan komen. En dat zal nog flink gaan tegenvallen denk ik
voorlopg laatsts free-spinles
Vrijdagavond heb ik mn voorlopig laatste spinles gehad. De firma four2go gaat 3 weken dicht voor de verbouwing. Daarna zal het ook op een laag pitje komen, want er vallen er in september 3 uit vanwege een bruiloft en onze vakantie naar de zon.
De spinles liep lekker. Ik heb redelijk rustig aan gedaan. Hartslag is niet boven het omslagpunt geweest. Een uur D3-interval training zullen we het maar noemen. Zo zal ik de les vaker gaan doen komend jaar. Zeker na elke krachttraining en voor een intensieve trip op de weg of in het bos in het weekend.
De spinles liep lekker. Ik heb redelijk rustig aan gedaan. Hartslag is niet boven het omslagpunt geweest. Een uur D3-interval training zullen we het maar noemen. Zo zal ik de les vaker gaan doen komend jaar. Zeker na elke krachttraining en voor een intensieve trip op de weg of in het bos in het weekend.
Abonneren op:
Posts (Atom)
