Het is koers!

Ik had me door Jos laten overhalen om gisteren mee te doen met de Ronde van Pijnacker voor toerrijders, categorie 40-. Vooraf had ik wel zo mijn bedenkingen over de zin van mijn deelname, omdat ik nou niet bepaald een hardfietser ben. Maar goed, het leek me wel heel leuk om aan een echte koers mee te doen, dus vandaar dat ik overstag ging. Ruim 2 uur voor de start heb ik mijn startnummer afgehaald. Daar vernam ik dat het geen massale onderneming zou worden, want er hadden zich nog nauwelijks deelnemers aangemeld.
Een goed uur voor de start sta ik paraat langs het parcours. Mijn Polar geeft hartslag 135 aan, terwijl ik rustig over mijn fiets geleund sta. Zenuwen dus. Dat komt met name omdat ik bang ben een enorme flater te slaan als ik er al binnen een ronde af wordt gefietst. Ik houd me maar voor dat ik in een pelotonnetje best een tijd de 40 per uur kan bijhouden. Aangezien ik verwacht dat er eerst redelijk rustig wordt rondgereden alvorens de snelheid zal worden opgevoerd ga ik er vanuit dat ik er toch best wel een paar rondjes aan kan blijven hangen.
Ik rijd om 5 uur een goed half uur rond Pijnacker (Delfgouw-Delft-Delfgouw-Berkel&Rodenrijs) om warm te worden. De benen voelen goed; ik probeer onder weg een scooter bij te houden, waarvoor ik snel naar 48 per uur moet accelereren om er aan te blijven. Dit gaat goed; de koers kan beginnen.

Om kwart voor 6 mag ik het parcours op. Aan de rugmummers om me heen zie ik dat we met hooguit 20 man zullen starten. Enerzijds stelt me dat gerust -in ieder geval geen grote groep zenuwachtige, onervaren fietsers- maar aan de andere kant baart het me ook zorgen, want de kans op deelnemers met mindere capaciteiten dan de mijne is maar klein.
Het rondje bestaat uit een rechthoek met 4 haakse bochten. Eerst is er een lang recht stuk van 350 meter waar in het midden de start/finish lijn is getrokken. Op dit stuk staat de wind in de rug, en deze is best aanzienlijk. Dan volgt een haakse bocht naar links, waarna na 150 meter de volgende 90 graden bocht volgt, welke de wielrenners naar het achterste rechte stuk brengt waar de wind dus vol tegen is. Na weer 350 meter langs de bomen is de 3e bocht naar links waardoor we op een bestraatte weg van 150m uitkomen welke ook nog een verkeersdrempel bevat. De laatste bocht naar links is redelijk tricky, daar de steentjes in die bocht weer over gaan in asfalt. Goed je stuur vast houden is hier het devies, want anders stuiter je de bocht uit prent ik mezelf in.
Onderweg spreek ik een jonge enthousiaste kerel (Ralf Hoogervorst) die ook voor de eerste keer in een koers zit. Hij vertelt me dat hij alleen altijd zo'n 33 a 34 per uur fietst, en dat stelt me meteen flink gerust. Daar ben ik ook ongeveer toe in staat dus er is in ieder geval 1 deelnemer waar ik bij zou moeten kunnen blijven.


Even voor 6 verzamelen de deelnemers zich bij de startstreep en van de 20 deelnemers blijken er maar liefst 15 man van de plaatselijke toerfietsclub te zijn, met als hoofdsponsor café de Guyter. De club plaatselijke renners staat vooraan als we worden aangekondigd. Ik sta achteraan en kijk om me heen. De meeste benen die ik voor me zie bevatten geen haar. Nummer 38 voor me heeft kuiten waar de mijne 2 keer inpassen. Schuin voor me staat een lange wielrenner over een fiets gebogen waaronder een setje carbon wielen zitten welke per stuk al duurder zijn dan mijn hele fiets. Naast me staat Ralf op een fiets die hij 2e hands voor 350 euro gekocht heeft, zo vertelt hij me. En naast hem sta ik dus, op mijn aluminium Koga met ATB pedaaltjes en flink wat haar op de benen. Toch ben ik redelijk ontspannen nu. Er is geen weg meer terug, ik ga koersen.
Ik kijk naar de dame die de startbel moet gaan luiden. Nog steeds ontspannen hoor ik de speaker aan. Nog heel even en we zullen rustig vertrekken, zoals de mannen van de tour dat ook altijd doen; stapvoets de neutrale zone uit, en dan langzaam wat tempo maken verwacht ik. De speaker geeft aan dat we bijna mogen starten. Ik kijk naar de dame met de bel. Nog voordat ze aanstalten kan maken geluid uit het ding te produceren zie ik ineens voor me de club plaatselijke renners en bloc vertrekken en meteen vol aan de bak gaan. Totaal verrast zie ik kans klungelig mezelf in mijn pedalen te klikken en moet ik vol aan gaan om erbij te komen. Het is meteen één grote sprint en binnen enkele 10-tallen meters zit de snelheid tegen de 50 per uur en is het geheel op 1 lang lint. Vlak voor de eerste bocht heb ik een achterwiel te pakken en hoop deze te kunnen houden. Van rustig aan doen bij de start lijkt dus geen sprake. Ik stuur de 1e bocht soepel door, maar na de bocht moet ik meteen weer flink staand op de pedalen om in de buurt van het wiel voor me te komen. Na de volgende bocht komen we op het tegenwind stuk, en ook hier moet ik vol op de pedalen om nog net voor de volgende bocht weer aansluiting te vinden. Deze kan ik weer soepel doorsturen, en ik bemerk dat de renners voor me daar toch wat ruimer en minder snel doorheen gaan dan ik dat doe. De laatste bocht voor het rechte stuk stuur ik in, en halverwege de bocht zie ik de renners weer vol staand gang maken. Ik heb geen keus en ga ook weer maximaal op de pedalen. Het kost me grote moeite de fietser voor me bij te houden. Niks rustig aan starten, niks in de luwte van het peloton; er wordt gewoon in 1 lint 4x per rondje gesprint! Hoe ga ik dit volhouden? Vlak voor de start/finish streep heb ik weer aansluiting. Ik zie kans een blik op mijn Polar te werpen en zie 192 in beeld, naast een snelheid van 48 km/h. Ik probeer op mijn ademhaling te letten om de hartslag weer wat onder controle te krijgen. Voor de bocht loopt de snelheid telkens iets terug merk ik al. Hier krijg ik dus steeds heel even de tijd om wat rust te pakken. Ik hijg al als een paard, en er zit net 1 ronde op.
Ik zie dat ik toch wel redelijk achteraan zit, zo ongeveer op de 15e plaats schat ik, en ik besluit te proberen me wat naar voren te werken. Voor me zie ik een lint van slechts renners in De Guyter outfit. Ondanks dat er nog steeds telkens na elke bocht snoeihard wordt aangezet, en ondanks dat mijn hartslag hierdoor voortdurend op en boven mijn omslagpunt zit lukt het me in de 2 rondje die volgen toch 3 renners in te halen, door niet te remmen voor de bocht en rakelings langs de stoeprand hard door trappend de bochten te ronden en daardoor net voldoende snelheidsverschil bij aanvang van een nieuw recht stuk te hebben zodat ik de renner voor me kan passeren.
Later lees ik de data uit van mijn Polar en blijkt dat ik bij elke aanzet na de bochten tussen de 400 en 500 watt moet weg trappen om er bij te blijven. En dat 4x per ronde, kilometers na elkaar.
Op het rechte stuk langs start/finish staan veel toeschouwers. Jos en pa en ma staan er ook tussen, maar zeker in de eerste paar rondes heb ik daar totaal geen oog voor. Ik heb alle concentratie nodig om elke ronde bij mijn voorganger te blijven en om elke bocht zonder te stoppen met trappen zo ideaal mogelijk door te sturen om niet elke keer staand op de pedalen weer gang te hoeven maken. De rondes tellen tergend langzaam af. Ik kan er bij blijven, zo op plek 12 a 13 schat ik, maar daar is alles mee gezegd. Ik zie af als een beer, en mijn hartslag zit regelmatig boven mijn omslagpunt. Ik voel dat ik dit zeker niet tot net eind ga volhouden.
Ondanks de torenhoge hartslag kan ik wel helder denken. Ik neem steeds aan dat de plaatselijke club de snelheid een aantal rondes hoog zal houden, om dan na verloop van tijd een klein aantal van hun leden te laten ontsnappen, waarna het overgebleven peloton stil zal vallen. Dat lijkt mij althans de beste manier om een volledig De Guyter-podium veilig te stellen. Ik zit dus steeds te wachten op die tempo verlaging, maar die blijft maar uit. Nog 19 rondes. Alles doet zeer en de hartslag is nog steeds op en boven de 188. Maar ik blijf er aan. Niet zeuren, dit is koersen; afzien hoort erbij. Ik puf en hijg en de benen protesteren. Ik krijg steeds meer moeite om met name op de start/finish strook, daar waar de wind mee is, bij mijn voorganger in het wiel te blijven. Ik hoor Jos nu wel telkens schreeuwen en hij is niet alleen. Telkens als ik op de rechte strook van start/finish kom lukt het me om toch een tandje bij te schakelen en de tempo versnelling op te vangen; daar waar me dat op het stille rechte stuk achterop het parcours waar geen mens staat minder makkelijke af gaat. En daar is het ook als ik uiteindelijk breek. Met nog 17 rondes op de teller ben ik gezien. Achterop het parcours, na de 2e bocht ben ik niet meer in staat op de pedalen te gaan staan en de snelheid weer richting 40+ te brengen. Mijn snelheid zakt richting 35 per uur en er ontstaat een gat voor me. Ik word niet meteen gepasseerd, dat duurt nog tot het volgende rechte stuk. Ik kan de renners die me passeren niet bijhouden. Balen. Tot mijn niet lichtelijke ergernis zie ik ineens ver voor me de club De Guyter renners uitdijen en een klein aantal renners hard door fietst, zoals ik al had verwacht. Dat is balen. Als ik er nog een halve kilometer aan had kunnen blijven hangen was ik nog in de voorste gelederen geweest. Ik zet weer aan want ik wil er toch graag bij komen. Het is nu behoorlijk versnipperd. De koplopers, de club De Guyter, een aantal losse renners daar achter en dan ik. Wat er achter mij zit weet ik niet. Ik kom weer bij een losse renner met De Guyter outfit, en samen rijden we met ongeveer 38 per uur verder. Even later komt er nog een 3e renner bij. Bij start/finish hoor ik mijn naam uit de speaker schallen samen met nog 2 namen. Volgens mij noemt de speaker ons achtervolgers. Toch best grappig. Een aantal rondes gaat het best redelijk zo met z'n drieën, maar mijn hartslag is in dit groepje toch ook weer bijna continue 188, en dat houd ik dus ook niet vol: ik moet er weer af in ronde 14. Ik kan wel zo'n 33 per uur blijven rijden, maar dat is niet hard genoeg. Het gaatje groeit gestaag. Een ronde later ben ik genoeg op adem gekomen om toch te proberen de renners voor me bij te halen. Op het rechte stuk bij start/finish (waar anders; hier wordt ik aangemoedigd!) zet ik een tand bij en zet ik alles op alles. Ik geef gedurende de 20 seconde dat ik hier rijd constant ruim 500 watt en vlieg onderin de beugel met 45 per uur rakelings langs het publiek. Ik zie dat ik rap op mijn voorgangers inloop. Bijna bij de bocht ben ik er bijna bij. Mijn hartslag is 193, maar ik probeer na de bocht weer aan te zetten. Mijn hoofd commandeert: "Gas! Aanhaken!" Mijn benen schreeuwen echter terug: "Hoe dan, hoe dan?". Mijn hartkleppen vallen mijn benen bij, en dat overwicht zorgt ervoor dat ik het nét niet haal. Nu is het echt helemaal op, en ik ben nog maar net in staat de snelheid boven de 30 te houden. Mijn hartslag zakt eindelijk even onder de 180. Een ronde of 3 rijd ik zo door. Ondanks de aanmoedigen langs start/finish kan ik gewoon effe niet meer. Ik moet nog 11 rondes als ik word ingehaald door Ralf. En ik kan weer niet aanhaken. Het gaatje groeit, maar mijn eer ziet toch kans mijn benen te overtuigen de snelheid weer iets op te voeren, nu weer zo'n 35 per uur. Ralf kijkt regelmatig over zijn schouder, en zet telkens weer aan waardoor het gat steeds groeit.
Met nog 9 ronden te gaan word ik ingehaald door de wedstrijdleiding in de auto en weet dus dat ik gelapt ga worden. Ik laat de kopgroep van 6 renners voorbij en zet vol aan om aan te kunnen haken. De teller geeft weer ruim 500 watt aan om dit voor elkaar te krijgen. We rijden steeds boven de 40 en ik kan er anderhalve ronde aan blijven. Ze draaien echter netjes rond, en mijn aanwezigheid in het laatste wiel verstoord dit proces. Een armbeweging van een renner die zojuist van kop komt maakt me dit duidelijk. Ik besluit een gaatje van 2 fietslengtes te laten vallen, maar hierdoor wordt het ook een stuk zwaarder de 40+ per uur te blijven fietsen. Hierdoor neemt de kopgroep steeds meer afstand van me terwijl mijn hartslag weer is opgelopen tot boven 190. Voor de kopgroep zie ik Ralf weer naderen. Als hij de kopgroep voorbij laat, en ik dus bijna bij hem in z'n wiel kom, doet hij hetzelfde als ik een rondje eerder waardoor hij in het zog van de kopgroep weer van me weg rijd. Met nog 8 rondes op het bord meld de speaker me dat de gelapte renners met nog 5 rondes te gaan geacht worden het parcours te verlaten. De laatste 3 rondes heb ik nog maar 1 missie: Ralf bijhalen. Ik rijd nu steeds rond 37 per uur en de hartslag komt niet meer onder de 185. Het gat met hem schommelt tussen 20 en 40 meter. Hij kijkt elk recht stuk om, en zet om de haverklap aan. Hierdoor kom ik er gewoon niet bij. Het kost me überhaupt de grootste moeite om 37 per uur te blijven fietsen, maar ik blijf het proberen. Als mijn laatste ronde in gaat geef ik het nog steeds niet op. Pas op het laatste rechte stuk als de afstand nog steeds 20 meter is, en Ralf weer op de pedalen gaat staan weet ik dat hij me geklopt heeft. Jammer maar helaas.
Na start/finish stuur ik tussen de hekken door, en strompel ik stapvoets richting Jos, pa en ma. We resumeren de 20km die ik heb afgelegd. Na 5 minuten geeft mijn Polar nog steeds ruim 150 hs/m aan, zo kapot ben ik.
In de einduitslag kom ik helaas niet voor. Ze zijn me vergeten te noteren. Gezien de positie van Ralf lijk ik 17e te zijn geworden.


Het was een hele ervaring en had het zeker niet willen missen, maar voor deze tocht was ik toch echt een 3-tal maatjes te klein. Heb ik een flater geslagen? Ik denk het niet. Ik ben er toch 8 kilometer bij gebleven ondanks de enorme hoge snelheid en het telkens accelereren na de bochten. Ook het gevecht met Ralf de laatste paar rondes was erg inspirerend. Ik ben er ook redelijk van overtuigd dat de team tactiek van de Guyter er aan bijgedragen heeft dat ik er niet wat langer bij kon blijven. Het was een individuele race, dus hadden ze zich ook zo moeten opstellen. Maar het was overduidelijk dat het afgesproken werk was om zo snoeihard van start te gaan. Met 20 elkaar niet bekende renners was het wedstrijd verloop vast heel anders geweest. Ook dan had ik ongetwijfeld onderaan de uitslag gestaan, maar had ik er wellicht wat langer aan kunnen blijven.