Drunense Duinen

Aangezien ik voor 2010 een vergunning tot fietsen in de Drunense Duinen heb, en in Januari voor het laatst daar was wezen fietsen, wilde ik graag weer eens naar het gebied. Samen met Edwin&Bea zijn Helen en ik met de kids en Tuur om 9 uur naar de Roestelberg gereden. Aldaar hebben de dames samen met Tuur de kids getracht te vermaken in het mulle zand, terwijl Ed en ik de ronde zijn gaat fietsen. Het is echt een prachtige route met heel wat uitdagingen. De hoogteverschillen zijn maar klein, maar de combinatie met het mulle zand maakt de tocht behoorlijk pittig. Bij 2 stukken mul zand moesten we helaas van de fiets, maar daar is het bij gebleven. Wel was ik getuige van een uiterst zeldzame schuiver van Edwin. Gelukkig werd zijn val gebroken door een stel bramenstruiken en brandnetels waardoor de schade beperkt bleef.
Conditioneel zat het goed. Een paar keer in het mulle zand steeg de hartslag richting omslagpunt, maar het overgrote deel zat ik steeds tussen 160 en 170. Gemiddeld was het 163. Het gros van de route heb ik op het buitenblad gefietst, al is dat niet echt een prestatie, want de route is op grote stukken goed hard waardoor de snelheid steeds hoog gehouden kan worden. Alleen op de stukken omhoog heb ik voor een enkele keer een tandwieltje kleiner gekozen.
We hebben er 1h16 over gedaan (netto tijd zonder stil staan). Ik denk dat dat een heel stuk sneller kan. Het is een snel parcours dus met goed stuurwerk moet er rond het uur gereden kunnen worden. In januari heb ik de route al glibberend en glijdend door de sneeuw en ijs in 1h20 afgelegd. Mijn gemiddelde hartslag was toen 170. Denk dat ik hem nog wel een of meerdere keren doe dit jaar, maar dan door continue maximaal te rijden. Kijken of ik dan in de buurt van de 1 uur kan komen. En dat zal nog flink gaan tegenvallen denk ik