La marmotte in 4 uur

Gisteren hebben we de Marmotte rondgereden op de motor. Dat was wel even ontspannend en weer leerzaam tegelijk. Onderweg zo nu en dan plaatsen aangewezen waar het handig zou zijn voor mijn broer om tijdens de marmotte as zaterdag te staan om mijn bidons te vullen en eventueel koeken en gelletjes aan te reiken. Dat geeft een geruststellend gevoel. Hoe het zaterdag ook loopt. Jos is altijd in de buurt, en mij zal het aan niets ontbreken. Ik hoef slechts in 8h49 het rondje te rijden. Dat ik dat doe in een flinterdunne wielrenoutfit terwijl Jos dat moet doen in een snikheet motorpak maakt zijn prestatie straks sowieso indrukwekkend.

Wielerkleding

De afgelopen 3 dagen in Frankrijk heb ik vele fietsers bezig gezien hun hobby uit te oefenen. Vaak kijk ik naar de fiets waarop ze rijden maar steeds vaker valt mijn oog op de outfit van de renner in kwestie.
Wat is dat toch met wielrenners en hun outfit. Op een doordeweekse dag pakt een gemiddelde renner zonder na te denken vaak wat boven op de stapel in de kast ligt en trekt deze aan naar het werk. Maar als het op de wielrenoutfit aan komt wordt er een gedegen keuze gemaakt. Voor een trainingsritje valt dat nog wel mee, maar voor een beladen rit met vrienden of een belangrijke cyclo wordt de kleding keuze haast hogere wiskunde. De outfit moet kwa kleur in ieder geval passen bij de fiets, en de handschoentjes dienen te worden afgestemd op de kleur van het shirt. Kleur accenten in de sokken dienen minimaal te passen bij de broek. En een eventuele bandana mag absoluut niet vloeken met het gekozen shirt. Als de renner eenmaal op de fiets zit ziet hij geen seconde meer hoe hij is uitgedost, maar de wetenschap dat hij goed is gesoigneerd maakt hem tot een betere renner.

Waardoor laat de renner zich leiden in de keuze voor een outfit? Een wielrenner met een bolletjes of gele trui vind ik altijd een beetje sneu. Dat is ongevraagd etaleren wat je zelf vind dat je kan en schuurt dus tegen arrogantie aan. De aantrekkingskracht van een outfit van een professioneel wielerteam heb ik ook nooit zo begrepen, temeer omdat deze na een jaar alweer oud is en je dus als renner de plank na dat jaar alweer mis slaat. Zonde. Ook een zeldzaamheid zijn de neutrale outfits, zonder opdruk. Nee, hoe meer reclame uitingen hoe beter. Deze kunnen dan ook bijzonder uiteenlopend zijn. Lokale fietswinkels staan met stip op 1, gevolgd door assurantiekantoren en andere financiële instellingen.
Belangrijk is de kleurstelling. Persoonlijk vind ik een man met roze niet kunnen. Die kleur is slechts weg gelegd voor kleine pezige Italianen van middelbare leeftijd met diep-bruin gekleurde huid door de vele zonuren. Een Hollandse kerel hoort zich niet uit te dossen in roze. Punt. Er is ook geen man die op een fiets rijd waarop roze tinten zijn verwerkt, dus een outfit met die kleur is sowieso onnodig. Ook heb ik een lichte weerzin tegen witte koersbroeken. Een koersbroek hoort in de basis zwart te zijn, Wit is de kleur van een luier en die draag je niet als je fietst.
Uiteindelijk gaat het erom dat je je fijn voelt op de fiets en als dat dan een effen roze shirt is met witte broek en licht groene bianchi sokken en knalrode handschoentjes zei het zo..

Al beter

Gisteren pas smiddags aan de trip naar de Glandon begonnen. Vanaf Oz naar Bourg lekker ingereden en de hartslagen die ik in beeld zag waren al weer wat normaler. Gelukkig maar. Ik reed lekker in het zog van een tweetal fietsers met 40 per uur naar Bourg terwijl de hartslag netjes in de 150 zweefde. De benen voelde prima, geen spoor van de Mont Ventoux. In Bourg de fiets gedraaid en de teller aangezet. Het plan was om gewoon lekker omhoog te peddelen zonder al te veel op mijn Polar te kijken. De eerste 10km vals plat naar Allemont rustig aan gedaan; snelheid net boven de 30 en hartslag zo rond 155. Eenmaal voorbij het electriciteitsstation van EDF, na het links-rechts slingertje over het bruggetje teruggeschakeld naar het kleinste verzet en begonnen aan de klim. Het begin is stijl, zo’n 10%. Mijn snelheid is hier niet hoog tegen een hartslag van 175. Ik zie later in de Polar data dat ik de eerste 5km tot aan Rivier d’Allemont afgelegd heb tegen precies 11km/h gemiddeld. De gemiddelde stijging is over dit stuk 8%. Wederom dus geen wereldtop.
Het stukje afdalen na Rivier d’Allemont is fijn, even geen druk op de benen, maar de omschakeling naar weer klimmen valt tegen. De snelheid zakt even naar 9 per uur. Na dit stijle stuk volgt de weg naar Barage du Grand Maison. Deze 7,2 km a 6,5% leg ik af met een gemiddelde snelheid van 12,5 km/h, blijkt achteraf. Valt me toch ook een beetje tegen hoewel het tijdens het fietsen gewoon ok voelde. De hartslag hangt hier wél netjes net boven de 170 en ik blijf trappen op het kleinste verzet.
Na de korte afdaling volgen nog ongeveer 2.5km tegen 7.1%. Deze leg ik af met een gemiddelde van 12,7 km/h bijkt achteraf. Mijn hartslag is wel iets hoger als ik de laatste km een beetje gas bij geef waardoor deze niet meer onder 178 komt.
Ik kom bij de Glandon in 2h04min. En daar baal ik toch een beetje van. Goed, het is 11 minuten sneller dan 3 jaar terug toen ik de Glandon ook als generale daags voor de Marmotte opfietste, maar slechts 3 minuutjes sneller als de tijd die ik er voor nodig had ten tijde van de Marmotte zelf. Daarbij komt dat ik zeker met een flink hogere gemiddelde hartslag heb gefietst. Ach ja.
Ik fiets de laatste 2.5km naar de Croix de Fer makkelijk omhoog. De helling met een gemideld stijgingspercentage van 5,8% fiets ik op met een gemiddelde snelheid van 13,9 km/h. Daarmee ben ik over dat korte stukje weer wel bijna 2 minuten sneller dan 3 jaar terug, waarvan ik me kan herinneren dat ik hem best hard had opgefietst.
Het lijkt erop alsof het gaandeweg steeds beter gaat als ik de getalletjes zo terug lees. En dat moet ook wel, want het zal toch echt nog een stukje sneller moeten als ik goud wil halen.

Na een korte stop boven op de Croix de Fer begin ik aan de afdaling naar Allemont. Het klimmetje halverwege hakt er weer even venijnig in, maar loopt wel redelijk. Als ik in Allemont aan kom resten mij nog 7 km naar Oz en Oisans. Deze 7km hebben wel een stijgingspercentage van ruim boven de 7%. Toch loopt de klim wel; mijn hartslag is zowaar steeds onder de 170 terwijl de snelheid heel acceptabel is. Ik kom wel redelijk moe boven maar het stemt best tevreden.

Wat kan ik ermee? De hoge hartslag van gisteren blijkt enigsinds te zijn verdwenen. Wat de oorzaak daarvan nou is geweest weet ik niet. De klim van vandaag gaf in ieder geval wel iets van vertrouwen, want ik was toch beduidend sneller dan tijdens de generale van 3 jaar terug. 5 dagen later was ik toen tijdens de marmotte 8 minuten sneller. Daarom heb ik er goede hoop op dat ik rond de 2 uur bij de Glandon kan zijn as zaterdag, iets wat mijn inziens vereist is om tot goud te kunnen komen.
Wat overigens wél een beste opsteker is, is dat ik nu 2 dagen achter elkaar 2 uur lang met een gemiddelde hartslag van ruim in de 170 heb gefietst, iets waarvan ik nog vreesde of ik daar wel toe in staat zou zijn. Het antwoord daarop is in ieder geval bevestigend. Daarom durf ik zaterdag de eerste klim van de marmotte aan te vangen met een hartslag van rond de 170. Iets meer op reserve dan vandaag. Als ik daarmee dan toch rond de 2 uur nodig heb om bij de Glandon te komen, zie ik de rest van de dag wel positief in. Niet dat ik dan meteen reken op goud, maar wél op een goede afloop, wat mijn eind tijd dan ook zal worden.

Gisteravond heb ik lang zitten dubben over of ik vandaag de Alpe d’Huez nou wél of niet zou beklimmen. Alle voors en tegens afgewogen vandaag besloten het toch niet te doen. Ik kies dus een midden weg tussen mijn gevoel en de opdracht van de trainer. De laatste vond het sowieso onverstandig om de Mont Ventoux en de Croix de Fer te beklimmen zo vlak voor de Marmotte, maar ik vond het noodzakelijk om de klimbenen op scherp te krijgen. Van dat laatste ben ik nu wel overtuigd, want deze 2 dagen waren erg leerzaam en nuttig. Angezien mijn herstelvermogen duidelijk minder is gebeleken dan 3 jaar geleden, luister ik toch maar naar de expert en laat de Alp voor wat ie is. Iets wat me wel moeite kost, want ik zou hem maar wat graag met hartslag 175 op willen fietsen om een nieuw PR te rijden. Helaas

tegenvaller

Vandaag stond de Mont Ventoux vanuit Bedoin op het programma. Een klim om het broodnodige zelfvertrouwen een zetje te geven. Ik heb al een tijdje het idee dat het niet goed zit met de conditie. Toch hoop ik altijd op een positief signaal.
Vannochtend begon echter niet zo hoopvol. Aan de ontbeittafel gaf mijn Polar een hartslag van 85 aan terwijl ik gewoon rustig een croissantje aan het wegwerken was. Geen goed teken. Ik had afgelopen donderdag nog mijn hartslag in rust bepaald, en ook dat was niet geweldig, ongeveer 46, terwijl dat eind maart nog 42 was. Gisteravond in bed werd ik ook al niet vrolijk als ik op mijn hartslag lette, want die kwam gewoon niet onder de 60.
Nadat ik mijn fiets en mezelf had geprepareerd, op weg gegaan, en direct vanaf verrtrek gaf mijn polar torenhoge hartslagen weer, terwijl ik gewoon op het vlakke reed met een doorsnee snelheidje. Tijdens de Jean Nelissen Classic had ik dat ook tijdens de eerste klim, maar dat kwam bij de daarop volgende klimmen wel weer goed. Ik maakte me dus nog niet meteen zorgen en hoopte dat het wel weer zou zakken.
Aan de voet van de Mont Ventoux in Bedoin de Polar gereset en op start gedrukt. Het begin loopt nog lekker vals plat, dus dat is wel fijn. Ik had er echt veel zin in, maar helaas werd ik na 2 kilometer tegen gehouden omdat er vandaag een rally werd gehouden vanuit Bedoin naar de top van de Mont Ventoux. Argg. Waarom nou net op deze dag. Dikke tegenvaller dus. Gelukkig was de top wel te bereiken vanaf de noordkant dus ben ik daar maar heen gereden. Na een extra 12 km warming up begonnen aan de 21km lange klim. Mijn hartslag zat vanaf de eerste stijgende meter boven de 170 en steeg verder naar waardes boven de 180. Gedurende de hele klim heb ik mijn best gedaan om de hartslag onder controle te krijgen maar mijn hartslag is nooit meer onder de 170 geweest. Dat klinkt misschien wel ok, maar de snelheid die ik daarbij ontwikkelde viel redelijk tegen. Goed, met de benen zat het wel redelijk, ik was niet echt aan het stoempen, en het draaide wel, maar de hartslag in combinatie met het gevoel waren totaal niet in balans. Ik hoor te klimmen met een hartslag nog net onder de 170 en niet steeds tegen de 180 aan. Geen idee waarom dat zo was.
Na 1h49min kwam ik boven. Komt neer op een gemiddelde snelheid van 11,5 km/h en dat is dus geen top tijd. De noordkant schijnt de makkelijke kant te zijn, en ik heb daar slechts 4 minuutjes minder voor nodig dan de moeilijke kant vanuit Bedoin 3 jaar terug. Daarbij was mijn gemiddelde hartslag 176! Dat valt me dus behoorlijk tegen. Maar omdat ik niet kan vergelijken met 3 jaar terug kan ik er ook niet zo veel mee. Dus nu maar weer hopen op iets positiefs morgen. Dan wil ik de Glandon doen vanuit Bourg d’Oisans. Met de benen is het nu volgens mij wel ok, die voelen niet heel vermoeid. Nu maar hopen dat ik de hartslag een beetje in toom kan houden, want ik denk niet dat ik gedurende de Marmotte alle klimmen met een gemiddelde hartslag van 176 op kan tippelen. Afwachten.

Marmotte live

Op 2 juli zijn mijn verrichtingen te volgen op de site http://www.sportcommunication.info/ilovemarmotte/. Mijn startnummer is 4623.

bijna...

Nog ruim een week en dan is het zover..
Deze week doe ik helemaal niets. In ieder geval niets actiefs op de fiets. Afgelopen zaterdag heb ik nog een poging gedaan de Ardense Pijl tot een goed einde te brengen, en daarmee heb ik de laatste serieuze training voor de Marmotte afgerond. Die laatste training verliep overigens totaal niet naar wens. Wellicht was het het weer (het was koud, nat en winderig) of wellicht was het toch de 2 stevige trainingen achter elkaar de dinsdag en woensdag ervoor. Wat het ook was, het liep totaal niet. Na 70km had ik het wel gezien, maar moest ik er nog 105. Ik had niet het idee dat de 105km die ik eigenlijk nog zou moeten afleggen ook maar enige trainingswaarde zouden hebben als ik zo door zou fietsen zoals ik tot dan moment had gedaan. Ik ben daarom maar de pijltjes van de 120km gaan volgen. Voor de moraal was deze tocht dus niet de beste om mee af te sluiten. Want als afgelopen zaterdag een graadmeter zou zijn, reken ik geen sinds op goud op 2 juli.

Komende week moet er voor zorgen dat het zelfvertrouwen enigszins wordt hersteld. Zondag doe ik de Mont Ventoux. Daar heb ik erg veel zin in. Lekker 2 uurtjes stevig op de pedalen. Eindelijk na al die kilometers training aan de slag op mijn favoriete terrein: continue berg op. Ik ga niet uit van een waanzinnige verbetering ten opzichte van 3 jaar terug (1h53min), maar in de buurt moet ik zeker komen. Daar zal ik ook pas écht merken hoe het zit met de klimmersbenen. En daar ben ik dan ook erg benieuwd naar.
Zondagmiddag rijden we naar Oz d'Oissans en maandag zal ik vanuit Bourg d'Oissans de Croix de Fer beklimmen op marmotte snelheid. Ten minste, dat is het plan. 3 jaar geleden ging de combinatie Mont Ventoux/Croix de Fer prima. Mocht dat komende week niet goed uitpakken ben ik bang dat ik de rest van de week volledige rust neem en de fiets niet meer aan raak tot aan de Marmotte. Loopt het echter richting de top van de Croix de Fer op maandag gewoon soepel, dan doe ik dinsdag ook nog de Alpe d'Huez. Met deze 3 bulten in de benen geef ik mezelf een betere kans om op 2 juli het rondje naar tevredenheid af te leggen dan dat ik 5 dagen helemaal niets zou doen.

Mijn verwachting voor 2 juli: De afgelopen weken heb ik nauwelijks signalen gekregen dat het goed zit met de conditie. In ieder geval niet zó goed dat goud tot de mogelijkheden behoort. Sterker, ik heb eigenlijk niet het idee dat ik er beter voor sta dan 3 jaar geleden. Met dat in het achterhoofd moet ik denk ik volgende week zaterdag blij zijn als ik mijn tijd van 2008 kan evenaren. Als ik mijn gevoel echter uitschakel, dan zegt de ratio dat het een stuk beter zou moeten kunnen. Ik weeg een aantal kg minder dan 3 jaar terug en ik heb ruim het dubbele aantal kilometers en drievoudig aantal hoogtemeters als training afgewerkt, nadat ik de hele winter in het krachthonk heb rondgehangen.
Hoe het ook zei, ik zal zaterdag 2 juli tot het uiterste gaan om goud binnen te slepen. Lukt het namelijk deze editie niet, dan zal het me nooit meer lukken, want ik ben geenszins van plan nog een keer me een jaar zo volledig te richten op de Marmotte. Meer als dat ik er voor gedaan heb kan en wil ik er niet voor doen. Lukt het dus niet, dan zei het zo. Lukt het echter wel, dan zal ik ongelofelijk blij zijn, en nog jaren kunnen teren op de ervaring, net zoals ik al 3 jaar teer op mijn zilveren marmotte van 2008, waarvan ik nog steeds intens kan nagenieten. Ik heb er zin an!

Nieuwe wielen

Tijdens de duurtrip van afgelopen zondag voelde het toch niet helemaal prettig tijdens de afdalingen rond Berg en Dal. Ik had niet het gevoel dat mijn voorwiel 100% top was. Er zit nog een lichte slag in, en als ik rem is er een vervelende repeterende tik hoorbaar. Het voelde niet comfortabel. Thuis het wiel nog maar eens goed bekeken en mij viel op dat daar waar de twee uiteinden van de tot een cirkel gebogen aluminium buis bij elkaar komen, deze niet meer haarfijn aansluiten. Dat, plus het feit dat ik geen 100% vertrouwen meer in het wiel heb deed mij besluiten een nieuwe set wielen te gaan uitzoeken. Tijdens de Marmotte moet ik zo'n 75km afdalen, dan is het toch fijn dat je enig vertrouwen in je materiaal hebt.
Na wat zoekwerk viel de keus op de Reynold Solitude. Een betaalbare hand gemaakte aluminium middenklasser van net 1600 gram (voor + achterwiel). De kleur is helemaal zwart met weinig bestickering en dat leek me wel passen bij mijn fiets:

Ze zijn vanmiddag binnengekomen en ik heb ze meteen overgezet. Morgen kan ik in België ervaren hoe ze rijden, als ik er de Ardense Pijl ga fietsen. Een tocht van 175km a 3050 hoogtemeters. Volgens de weersvoorspellingen zal het vast niet droog blijven, en ook heel warm is het niet morgen, maar dat weerhoud me er niet van om de laatste stevige trainingsrit aan te vangen.

Afgelopen woensdag overigens nog een ritje met de mannen gedaan. Na de tijdrit van dinsdag was het idee om een fijne herstel rit te fietsen in het zog van de heren. Dat liep even anders. De eerste 25km heb ik zo'n 10km op kop gereden met de hartslag boven in D2. Dat ging nog wel ok, maar eenmaal op de dijk bij Overlangel gingen we met z'n vieren kop over kop rijden, en kon ik dus niet achter blijven. Er stond een stevige wind die we grotendeels tegen hadden, dus het viel niet mee. Aangezien ik niet wilde verzaken heb ik mijn beurten gewoon gedaan, er voor zorgen dat de snelheid steeds rond de 37 per uur bleef. Mijn hartslag schommelde steeds tussen de 170 en 180 en ik leek geen last van de trip van dinsdag te hebben. Het liep best lekker, en het is zo natuurlijk een prima interval training, maar met het oog op de Ardense Pijl van morgen en mijn trage herstelvermogen vroeg ik me af of ik wel slim bezig was. Met nog 15km te gaan heb ik dus maar wijselijk afgehaakt om de rest alleen in de herstelzone af te leggen. Morgen maar zien of ik daar verstandig aan heb gedaan.

test: tijdrit

Vandaag stond er een interval training op het programma. Maar in plaats van twee keer een kwartier hoog in D3 besloot ik 1x lang in D3 te gaan rijden; mijn tijdritje van 13,9 km dus. Ik was wel nieuwsgierig of ik sneller zou zijn dan in maart. Wel voelde ik me 2 uur geleden weer behoorlijk moe en slap, en lag er dus een flinke portie anti-moraal op de loer als ik geen snellere tijd zou realiseren. Ik weet niet precies wat ik er mee moet, maar ik probeer er maar niet teveel mee bezig te zijn, dus ben ik maar gewoon op pad gegaan.


Na een gedegen warming-up (15min warm rijden, 5 minuten midden in D3 en nog 10 minuten rustig aan) begonnen aan de trip. Er stond voor mijn gevoel nog een best windje, meer als in maart. Had ik in ieder geval een excuusje paraat voor het geval het niet zou lukken. Ik ging best rap van start, hartslag op 185. Op mijn polar slechts hartslag, verstreken tijd en cadans in beeld. Snelheid leidt me toch teveel af. Het was best anpezen, maar het liep wel aardig. Halverwege had ik niet het idee dat ik sneller zou zijn, want het voelde niet super. Toch gewoon door gereden tot het eind. Daar klokte ik af op 22m46; precies 30sec sneller dan in maart. Mijn gemiddelde hartslag was nagenoeg hetzelfde als toen (181), bij een gemiddelde snelheid van 36,5 km/h
Enerzijds best tevreden, want ik heb toch mijn pr flink verbeterd, maar anderzijds is de winst na 3000km trainen nou niet erg groot. Nou is een tijdrit van 14km in de polder niet te vergelijken met een rit als de Marmotte, dus daar houd ik me maar even in vast. Ik ben nou eenmaal geen hardrijder. Hoe dan ook; een lichte opsteker richting 2 juli.

nog 3 weken

De Marmotte 2011 nadert met rasse schreden. Nog een paar weken en het is gedaan. Volgende week zaterdag stap ik in de auto naar Frankrijk en zal ik een week later zien of alle inspanning van het afgelopen jaar hebben geleid tot het ultieme doel. Wat is op dit moment mijn verwachting? Zoals ik me voel denk ik niet dat ik zo maar eventjes naar goud rijd. Rationeel gezien zou het echter wel tot de mogelijkheden moeten behoren. Ten opzichte van mijn 9h22 van 2008 sta ik er denk ik beter voor. Al kan ik dat niet heel hard maken aan de hand van cijfertjes. Ik heb er zeker aanzienlijk meer voor gedaan dan 3 jaar terug dus theoretisch zou ik er ook beter voor moeten staan. Ik heb in ieder geval ruim 2x zoveel trainingskilometers afgelegd in de 4 maanden voor de marmotte en deze trainingskilometers zijn zeker gerichter geweest als 3 jaar terug toen ik maar wat deed.
Toch zit ik wel met behoorlijk wat twijfels. Die zijn er met name omdat ik het gevoel heb dat ik veel minder goed herstel dan 3 jaar terug. Ik heb na elke "zware" rit ruim 3 dagen nodig om volledig hersteld te zijn, iets waarvan ik me niet kan herinneren dat dat in 2008 aan de orde was. Daardoor zijn met name de doordeweekse interval trainingen van de afgelopen paar weken in het water gevallen. Echt progressie boek ik dan ook niet meer voor mijn gevoel.

Afgelopen zondag heb ik een laatste duurtraining afgewerkt in de omgeving. De 125 km die uiteindelijk op mijn teller stonden heb ik relatief eenvoudig afgelegd met een gemiddelde hartslag van 154. Gedurende de rit ben ik zowaar bijna 700 hoogtemeters tegengekomen. Hierdoor was de gemiddelde snelheid 28 km per uur en daarmee heb ik dus geen enkele duurtraining van rond de 100km afgesloten met een gemiddelde snelheid van boven de 30 km/h. Tegenvaller? Er is echter ook geen enkele duurrit geweest die vlak was.
Zaterdag staat nu alleen nog de Ardense Pijl op het programma, en daarna blijft mijn fiets een week aan de haak hangen. Volledige rust dus. Pas op zondag 26 juni klim ik er weer op, in de hoop om een respectabele tijd neer te zetten op de Mont Ventoux. We zullen zien. Eerst vanavond en morgen nog 2 trainingen in de buurt afwerken.

Moe

Afgelopen dinsdag en woensdag stonden er twee trainingen op het schema. 1 ervan moest een interval training zijn. Aangezien ik zondag flink heb rond getrapt in de Ardennen voelde ik me dinsdag nog niet genoeg hersteld om er eens flink tegenaan te gaan. Ik heb het wel geprobeerd, maar het voelde niet goed. Daarom er maar een hersteltraining van gemaakt a 40km. Op woensdag zou ik dus los gaan. Maar ook toen ging het niet. Nu voelde ik me zo slap als een vaatdoek. Had geen enkele puf om de trappers eens goed te beroeren. En zo heb ik me eigenlijk de rest van de week gevoeld. Gisteren besloot ik weer eens een keertje te gaan spinnen bij Four2go, maar ik heb toch afgehaakt, omdat ik bijna lag te pitten met etenstijd. Waar dat nou aan ligt weet ik niet, maar het is niet handig nu de laatste paar trainingen eraan komen. Gisteren maar es vroeg naar bed gegaan om ruim 9 uur te slapen. Ik voel me nu al weer ok, dus morgen ga ik gewoon op pad voor 6 uurtjes in de omgeving.

Ik heb overigens mijn fiets uitgerust met een nieuwe ketting. De laatste had er zo'n 8000km om gezeten, dus het was wel tijd. Ik heb gekozen voor een ketting van KMC met super harde titanium nitride coating. Deze schijnt zeer duurzaam, licht en slijtvast te zijn. Ik heb hem voornamelijk aangeschaft vanwege de kleur. Ik had er iemand in Mallorca meer zien fietsen en ik vind het wel mooi staan. Oordeel zelf:

Gran Fondo Ardennaise

Gisteren met Roy 165 heerlijke kilometers afgelegd in de Belgische Ardennen. En ik ben niet gevallen.
De voorbije week er voor gezorgd dat ik zondag zonder zorgen kon fietsen door mijn fiets weer helemaal in orde te maken. Dus nieuwe voorvork, nieuw zadel en nieuwe Michelins Pro3 racebandjes. Na wat zoekwerk vond ik vrijdag een Selle Italia C2 zadel. Deze is wel zwart, en niet wit zoals de originele was, maar heb liever een zadel waarvan ik weet dat ik er uren probleemloos op kan fietsen, dan dat de kleurstelling overeenkomt met die van het frame.

Na de misgelopen Jean Nelissen Classic was de Grand Fondo nu de graadmeter die ik nodig had voor het nodige zelfvertrouwen. En het liep eigenlijk prima. De afstand was het probleem niet echt, dwz, ik had geen problemen met de energiehuishouding. De Polar gaf achteraf ruim 6000 verbrandde kcal aan en dat heeft niet alleen in de kom Brinta, de 5 krentenbollen, 1 energiegelletje, 2 koekjes en de tosti gezeten die ik die dag voor en tijdens de trip gegeten heb.

Het eerste uur ging nog met ongeveer 30 gemiddeld, terwijl er 500 hoogtemeters in zaten. Dat kwam doordat we in een grote groep startten en we probeerde de renners om ons heen bij te blijven. Mijn gemiddelde hartslag over dat eerste uur was dan ook 167, terwijl de kilometers op het vlakke mijn hartslag telkens onder de 150 zat. Op de klimkilometers ging het dus bijzonder hard. Een van de eerste klimmen waarbij het stijgingspercentage op stukken rond de 17% lag heb ik geheel boven mijn omslagpunt opgepeddeld gedurende ongeveer 8 minuten. Normaal gesproken zou ik op zo'n lange trip nooit zo'n inspanning doen aan het begin, om te voorkomen dat ik mezelf tegenkom verderop in de rit, maar nu werden we door de grote groep waarin we zaten meegezogen. Na zo'n 40 kilometer trok het allemaal een beetje uit elkaar en zijn we meer ons eigen tempo geen fietsen als het bergop ging.
Door het kleine aantal deelnemers (ongeveer 400) hebben we de rest van de dag nog maar een handje vol fietsers gezien; ingehaald zijn we nauwelijks.
Het klimmen in de Ardennen was echt genieten. Niet alleen de omgeving is top, maar het liep ook gewoon heerlijk. Ik koos elke klim voor een zo klein mogelijk verzet en de hartslag boven de 170 (onderin D3) en daardoor liep het allemaal best comfortabel.
Rond km 80 kregen we de Stockeu voor de kiezen. Een heerlijk steile klim van 2,2km met een gemiddelde stijging van 10%, terwijl er in de eerste kilometer stukken van rond de 20% inzitten. Deze hakte er aardig in bij Roy. En aangezien we de aangekondigde, broodnodige pauzeplaats bij 82km niet zijn tegen gekomen, en aangezien ik de klimmetjes in de daarop volgende 25km toch ook wel begon te voelen, hebben we bij 105km een pauze ingelast om even wat te eten. Na drie kwartier zijn we weer op pad gegaan voor de laatste 60 km. Tot en met de laatste van de 17 klimmen liep het bij mij gewoon goed. De benen gaven wel te kennen dat we al een tijdje bezig waren, maar er trad geen verval op. Ik kon dus continue blijven klimmen met de hartslag in D3 en een hoge cadans.

Uiteindelijk hebben we (zonder pauzes) de tocht in 6h45 volbracht wat neer komt op ruim 24 km/h gemiddeld. En daar ben ik best tevreden mee. Elk van de 17 klimmetjes heb ik beklommen met de hartslag in D3. Mijn hartslag heeft gedurende de hele trip bijna 2 uur in D3 gehangen. Kanttekening is wel de lange pauze, maar daar staat tegenover dat het eerste uur weer heel snel, kwa inspanning boven planning is geweest.

Zegt het iets over de mogelijkheden op goud op 2 juli? Wellicht. Ik ben geen top talent en zondag heb ik toch echt het overgrote deel van het deelnemersveld moeten laten voor gaan, maar de tekenen lijken toch licht gunstig. 3 jaar geleden klom ik tijdens de marmotte steeds met hartslag zo tussen 165-170. Gedurende ruim 5 uur dat ik aan het klimmen was, was ik daartoe in staat. Pas het laatste uur op de Alpe ging het minder en is de hartslag een stuk lager gebleven. 5 uur dus.. Dat is nog een flink tijdje langer dan de 2 van gisteren, maar ik heb het idee dat ik nu een hogere snelheid heb bij diezelfde hartslag. Op geleidelijke klimmen van rond de 7% fiets ik nu "probleemloos" rond de 14 per uur. Tijdens de marmotte van 2008 is mijn snelheid op de klimmen altijd rond de 11 a 12 per uur geweest; een aardig verschil. Maar een Ardennen klim van 4 km is toch wat anders dan een Alpenreus van 20km. Ach ja, ik kan er over blijven filosoferen, op 2 juli weet ik pas echt hoe het zal gaan. Ik acht de kans op succes wel iets groter dan voor de trip van zondag, maar ben nog zeker niet overtuigd. Nog 2 weken flink trainen en er is in ieder geval niets meer aan te doen, een geruststellende gedachte.

Het advies van dr. Eric van Breda ga ik in de wind slaan. Ik ga dus in de week voorafgaand aan de marmotte wel de door mij beoogde bergen op fietsen. Is het niet omdat ik er gewoon erg veel zin in heb, dan is het wel uit educatief oogpunt. Ik denk namelijk dat het leerzaam is te weten of ik gedurende een langere klim in staat ben om steeds de hartslag boven de 170 te houden. Blijkt dat in die week toch teveel gevraagd, kan ik de aanpak voor de marmotte nog aanpassen.

Nog 4 weken

Dinsdag, 3 dagen na de crash ben ik weer verder gegaan met mijn traininingsschema. Savonds een fikse interval uitgevoerd. Gelukkig had ik tijdens het fietsen helemaal geen last van de val. Mijn rechterbeen is ondertussen behoorlijk geel en paars, maar dat belemmert me niet bij het rond draaien van de trappers.

Ik kon dus ongeremd het programma afwerken. Wel reed ik nog met mijn gebutste voorvork (die wordt morgen vervangen) en mijn kale achterband (de nieuwe Michelins Pro3 Race bandjes zijn nog niet binnen) dus het was wel een beetje hopen dat er verder niets fout ging. Ik had maandag een nieuw zadel uitgekozen, maar dat zat niet helemaal lekker. Aangezien mijn fiets toch morgen de nieuwe vork wordt aangemeten meteen maar een ander zadel uitkiezen.

Overigens heb ik zondagavond mijn prestatie op de 93km van de Jean Nelissen Classic toch vergeleken met de editie van 2008. Alleen de eerste 50km kon ik vergelijken, omdat die identiek waren aan die van 3 jaar terug. En dat viel niet tegen. Ik had de eerste 40km ruim 20 minuten sneller afgelegd als in 2008. Dat is 20% rapper. Als ik dat zou hebben kunnen doortrekken tot het eind zou ik er ongeveer anderhalf uur korter over hebben kunnen doen. Toch een aanzienlijke verbetering.
Voor de lange klimmen in het eerste stuk had ik ook minuten minder nodig gehad. Wat wel opviel was dat mijn hartslag licht hoger was als in 2008. De Muur van Vianden was ik overigens bijna 3 minuten sneller opgefietst dan 3 jaar terug. Heel eerlijk is dat vergelijk niet, omdat ik toen 165km had afgelegd, en nu maar 93. Maar overal zag het er wel aardig uit.

Gistervond een herstelritje gedaan. De cijfertjes bevielen me wel. Nog wel last van vermoeide benen na de interval van dinsdag, maar mijn hartslag is nauwelijks in D2 geweest terwijl de gemiddelde snelheid toch 30 was over 54 km bij een gemiddelde hartslag van 141. Wel heb ik natuurlijk een aardig deel uit de wind kunnen fietsen bij de mannen, maar toch.
Zondag de Gran Fondo Ardennaise. Zin an.