Al beter

Gisteren pas smiddags aan de trip naar de Glandon begonnen. Vanaf Oz naar Bourg lekker ingereden en de hartslagen die ik in beeld zag waren al weer wat normaler. Gelukkig maar. Ik reed lekker in het zog van een tweetal fietsers met 40 per uur naar Bourg terwijl de hartslag netjes in de 150 zweefde. De benen voelde prima, geen spoor van de Mont Ventoux. In Bourg de fiets gedraaid en de teller aangezet. Het plan was om gewoon lekker omhoog te peddelen zonder al te veel op mijn Polar te kijken. De eerste 10km vals plat naar Allemont rustig aan gedaan; snelheid net boven de 30 en hartslag zo rond 155. Eenmaal voorbij het electriciteitsstation van EDF, na het links-rechts slingertje over het bruggetje teruggeschakeld naar het kleinste verzet en begonnen aan de klim. Het begin is stijl, zo’n 10%. Mijn snelheid is hier niet hoog tegen een hartslag van 175. Ik zie later in de Polar data dat ik de eerste 5km tot aan Rivier d’Allemont afgelegd heb tegen precies 11km/h gemiddeld. De gemiddelde stijging is over dit stuk 8%. Wederom dus geen wereldtop.
Het stukje afdalen na Rivier d’Allemont is fijn, even geen druk op de benen, maar de omschakeling naar weer klimmen valt tegen. De snelheid zakt even naar 9 per uur. Na dit stijle stuk volgt de weg naar Barage du Grand Maison. Deze 7,2 km a 6,5% leg ik af met een gemiddelde snelheid van 12,5 km/h, blijkt achteraf. Valt me toch ook een beetje tegen hoewel het tijdens het fietsen gewoon ok voelde. De hartslag hangt hier wél netjes net boven de 170 en ik blijf trappen op het kleinste verzet.
Na de korte afdaling volgen nog ongeveer 2.5km tegen 7.1%. Deze leg ik af met een gemiddelde van 12,7 km/h bijkt achteraf. Mijn hartslag is wel iets hoger als ik de laatste km een beetje gas bij geef waardoor deze niet meer onder 178 komt.
Ik kom bij de Glandon in 2h04min. En daar baal ik toch een beetje van. Goed, het is 11 minuten sneller dan 3 jaar terug toen ik de Glandon ook als generale daags voor de Marmotte opfietste, maar slechts 3 minuutjes sneller als de tijd die ik er voor nodig had ten tijde van de Marmotte zelf. Daarbij komt dat ik zeker met een flink hogere gemiddelde hartslag heb gefietst. Ach ja.
Ik fiets de laatste 2.5km naar de Croix de Fer makkelijk omhoog. De helling met een gemideld stijgingspercentage van 5,8% fiets ik op met een gemiddelde snelheid van 13,9 km/h. Daarmee ben ik over dat korte stukje weer wel bijna 2 minuten sneller dan 3 jaar terug, waarvan ik me kan herinneren dat ik hem best hard had opgefietst.
Het lijkt erop alsof het gaandeweg steeds beter gaat als ik de getalletjes zo terug lees. En dat moet ook wel, want het zal toch echt nog een stukje sneller moeten als ik goud wil halen.

Na een korte stop boven op de Croix de Fer begin ik aan de afdaling naar Allemont. Het klimmetje halverwege hakt er weer even venijnig in, maar loopt wel redelijk. Als ik in Allemont aan kom resten mij nog 7 km naar Oz en Oisans. Deze 7km hebben wel een stijgingspercentage van ruim boven de 7%. Toch loopt de klim wel; mijn hartslag is zowaar steeds onder de 170 terwijl de snelheid heel acceptabel is. Ik kom wel redelijk moe boven maar het stemt best tevreden.

Wat kan ik ermee? De hoge hartslag van gisteren blijkt enigsinds te zijn verdwenen. Wat de oorzaak daarvan nou is geweest weet ik niet. De klim van vandaag gaf in ieder geval wel iets van vertrouwen, want ik was toch beduidend sneller dan tijdens de generale van 3 jaar terug. 5 dagen later was ik toen tijdens de marmotte 8 minuten sneller. Daarom heb ik er goede hoop op dat ik rond de 2 uur bij de Glandon kan zijn as zaterdag, iets wat mijn inziens vereist is om tot goud te kunnen komen.
Wat overigens wél een beste opsteker is, is dat ik nu 2 dagen achter elkaar 2 uur lang met een gemiddelde hartslag van ruim in de 170 heb gefietst, iets waarvan ik nog vreesde of ik daar wel toe in staat zou zijn. Het antwoord daarop is in ieder geval bevestigend. Daarom durf ik zaterdag de eerste klim van de marmotte aan te vangen met een hartslag van rond de 170. Iets meer op reserve dan vandaag. Als ik daarmee dan toch rond de 2 uur nodig heb om bij de Glandon te komen, zie ik de rest van de dag wel positief in. Niet dat ik dan meteen reken op goud, maar wél op een goede afloop, wat mijn eind tijd dan ook zal worden.

Gisteravond heb ik lang zitten dubben over of ik vandaag de Alpe d’Huez nou wél of niet zou beklimmen. Alle voors en tegens afgewogen vandaag besloten het toch niet te doen. Ik kies dus een midden weg tussen mijn gevoel en de opdracht van de trainer. De laatste vond het sowieso onverstandig om de Mont Ventoux en de Croix de Fer te beklimmen zo vlak voor de Marmotte, maar ik vond het noodzakelijk om de klimbenen op scherp te krijgen. Van dat laatste ben ik nu wel overtuigd, want deze 2 dagen waren erg leerzaam en nuttig. Angezien mijn herstelvermogen duidelijk minder is gebeleken dan 3 jaar geleden, luister ik toch maar naar de expert en laat de Alp voor wat ie is. Iets wat me wel moeite kost, want ik zou hem maar wat graag met hartslag 175 op willen fietsen om een nieuw PR te rijden. Helaas