Gran Fondo Ardennaise

Gisteren met Roy 165 heerlijke kilometers afgelegd in de Belgische Ardennen. En ik ben niet gevallen.
De voorbije week er voor gezorgd dat ik zondag zonder zorgen kon fietsen door mijn fiets weer helemaal in orde te maken. Dus nieuwe voorvork, nieuw zadel en nieuwe Michelins Pro3 racebandjes. Na wat zoekwerk vond ik vrijdag een Selle Italia C2 zadel. Deze is wel zwart, en niet wit zoals de originele was, maar heb liever een zadel waarvan ik weet dat ik er uren probleemloos op kan fietsen, dan dat de kleurstelling overeenkomt met die van het frame.

Na de misgelopen Jean Nelissen Classic was de Grand Fondo nu de graadmeter die ik nodig had voor het nodige zelfvertrouwen. En het liep eigenlijk prima. De afstand was het probleem niet echt, dwz, ik had geen problemen met de energiehuishouding. De Polar gaf achteraf ruim 6000 verbrandde kcal aan en dat heeft niet alleen in de kom Brinta, de 5 krentenbollen, 1 energiegelletje, 2 koekjes en de tosti gezeten die ik die dag voor en tijdens de trip gegeten heb.

Het eerste uur ging nog met ongeveer 30 gemiddeld, terwijl er 500 hoogtemeters in zaten. Dat kwam doordat we in een grote groep startten en we probeerde de renners om ons heen bij te blijven. Mijn gemiddelde hartslag over dat eerste uur was dan ook 167, terwijl de kilometers op het vlakke mijn hartslag telkens onder de 150 zat. Op de klimkilometers ging het dus bijzonder hard. Een van de eerste klimmen waarbij het stijgingspercentage op stukken rond de 17% lag heb ik geheel boven mijn omslagpunt opgepeddeld gedurende ongeveer 8 minuten. Normaal gesproken zou ik op zo'n lange trip nooit zo'n inspanning doen aan het begin, om te voorkomen dat ik mezelf tegenkom verderop in de rit, maar nu werden we door de grote groep waarin we zaten meegezogen. Na zo'n 40 kilometer trok het allemaal een beetje uit elkaar en zijn we meer ons eigen tempo geen fietsen als het bergop ging.
Door het kleine aantal deelnemers (ongeveer 400) hebben we de rest van de dag nog maar een handje vol fietsers gezien; ingehaald zijn we nauwelijks.
Het klimmen in de Ardennen was echt genieten. Niet alleen de omgeving is top, maar het liep ook gewoon heerlijk. Ik koos elke klim voor een zo klein mogelijk verzet en de hartslag boven de 170 (onderin D3) en daardoor liep het allemaal best comfortabel.
Rond km 80 kregen we de Stockeu voor de kiezen. Een heerlijk steile klim van 2,2km met een gemiddelde stijging van 10%, terwijl er in de eerste kilometer stukken van rond de 20% inzitten. Deze hakte er aardig in bij Roy. En aangezien we de aangekondigde, broodnodige pauzeplaats bij 82km niet zijn tegen gekomen, en aangezien ik de klimmetjes in de daarop volgende 25km toch ook wel begon te voelen, hebben we bij 105km een pauze ingelast om even wat te eten. Na drie kwartier zijn we weer op pad gegaan voor de laatste 60 km. Tot en met de laatste van de 17 klimmen liep het bij mij gewoon goed. De benen gaven wel te kennen dat we al een tijdje bezig waren, maar er trad geen verval op. Ik kon dus continue blijven klimmen met de hartslag in D3 en een hoge cadans.

Uiteindelijk hebben we (zonder pauzes) de tocht in 6h45 volbracht wat neer komt op ruim 24 km/h gemiddeld. En daar ben ik best tevreden mee. Elk van de 17 klimmetjes heb ik beklommen met de hartslag in D3. Mijn hartslag heeft gedurende de hele trip bijna 2 uur in D3 gehangen. Kanttekening is wel de lange pauze, maar daar staat tegenover dat het eerste uur weer heel snel, kwa inspanning boven planning is geweest.

Zegt het iets over de mogelijkheden op goud op 2 juli? Wellicht. Ik ben geen top talent en zondag heb ik toch echt het overgrote deel van het deelnemersveld moeten laten voor gaan, maar de tekenen lijken toch licht gunstig. 3 jaar geleden klom ik tijdens de marmotte steeds met hartslag zo tussen 165-170. Gedurende ruim 5 uur dat ik aan het klimmen was, was ik daartoe in staat. Pas het laatste uur op de Alpe ging het minder en is de hartslag een stuk lager gebleven. 5 uur dus.. Dat is nog een flink tijdje langer dan de 2 van gisteren, maar ik heb het idee dat ik nu een hogere snelheid heb bij diezelfde hartslag. Op geleidelijke klimmen van rond de 7% fiets ik nu "probleemloos" rond de 14 per uur. Tijdens de marmotte van 2008 is mijn snelheid op de klimmen altijd rond de 11 a 12 per uur geweest; een aardig verschil. Maar een Ardennen klim van 4 km is toch wat anders dan een Alpenreus van 20km. Ach ja, ik kan er over blijven filosoferen, op 2 juli weet ik pas echt hoe het zal gaan. Ik acht de kans op succes wel iets groter dan voor de trip van zondag, maar ben nog zeker niet overtuigd. Nog 2 weken flink trainen en er is in ieder geval niets meer aan te doen, een geruststellende gedachte.

Het advies van dr. Eric van Breda ga ik in de wind slaan. Ik ga dus in de week voorafgaand aan de marmotte wel de door mij beoogde bergen op fietsen. Is het niet omdat ik er gewoon erg veel zin in heb, dan is het wel uit educatief oogpunt. Ik denk namelijk dat het leerzaam is te weten of ik gedurende een langere klim in staat ben om steeds de hartslag boven de 170 te houden. Blijkt dat in die week toch teveel gevraagd, kan ik de aanpak voor de marmotte nog aanpassen.